Ελλάδα 2.0, Ελλάδα 3.0, Ελλάδα 4.0 και πάει λέγοντας. Τα νούμερα των εκδόσεων αυξάνονται, τα νούμερα στους τραπεζικούς λογαριασμούς κάποιων επίσης αυξάνονται, ο αριθμός των διευθύνσεων email στα ηλεκτρονικά γραμματοκιβώτια (mailboxes) κάποιων αυξάνονται επίσης, αλλά για μία ακόμη φορά ενώ ευδοκιμούν πλείστοι αριθμοί και στατιστικές, οι Έλληνες λιμοκτονούν, ταλαιπωρούνται από την ψηφιακή γραφειοκρατία της” Λερναίας Ψηφιακής Διακυβέρνησης” , πεθαίνουν, αγνοούνται, χρωστούν, μετανιώνουν κάθε ημέρα.

Στην Ελλάδα του 2.0, ένα υποτιθέμενο αναπτυξιακό πλαίσιο που θα φέρει την Χώρα μας στην επόμενη χιλιετία μέσω προσήλωσης στην καινοτομία και τον ψηφιακό κόσμο. Παρόμοια πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπως το Horizon 2020 και το Open Data Europe, έχουν δείξει κάποια σημάδια προόδου και πλεονεκτημάτων αλλά έχουν συνάμα κατακριθεί ως προς τα τελικά οφέλη τους, όταν την ίδια στιγμή η Ευρωπαϊκή Ένωση, κατά γενική ομολογία θα έπρεπε να δίνει βάση στον Πρωτογενή Τομέα και τα αγροτικά προϊόντα. Γεγονός και απαίτηση από την οποία γεννήθηκε και το γνωστό πλέον σλόγκαν “No Farmers, No Food” (δηλαδή “Χωρίς Αγρότες, Δεν υπάρχει Φαγητό”).

Ένα άλλο νομικό πλαίσιο, πολύ σημαντικό και άρρηκτα συνδεδεμένο με το Ελλάδα 2.0 και τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές πρωτοβουλίες είναι ο Γενικός Κανόνας προστασίας των προσωπικών Δεδομένων, γνωστός παγκοσμίως από το αγγλικό αρκτικόλεξο GDPR (General Data Protection Regulation).

Τι είναι λοιπόν αυτός ο Νόμος – Πλαίσιο?

Ο Γενικός κανονισμός για την προστασία δεδομένων (ΓΚΠΔ) Κανονισμός (ΕΕ) 2016/679 αφορά την προστασία των φυσικών προσώπων έναντι της επεξεργασίας των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα και για την ελεύθερη κυκλοφορία των δεδομένων αυτών.

Εξαιτίας του Νόμου αυτού, ο οποίος ήταν και η γενεσιουργός αιτία των αντίστοιχων Ψηφιακών (πλέον) Δικαιωμάτων του Πολίτη (του Ανθρώπου), κάθε χώρα της ΕΕ που θα τον υιοθετούσε υποχρεωτικά στο δικό της εκάστοτε Σύνταγμα, θα αναγκαζόταν να οριοθετήσει χρήσεις, πηγές και οργανισμούς που έως εκείνη τη στιγμή επεξεργάζονταν προσωπικά δεδομένα – με βάση τον ορισμό που δίνει ο Νόμος αυτός, ώστε τα μέλη της ΕΕ να μπορούν να συμπλεύσουν στο θεμελιώδους σημασίας, αυτό ζήτημα, της Προστασίας δηλαδή των Δεδομένων του “Προσώπου” του Πολίτη της ΕΕ, ώστε να μην γίνεται ο ίδιος ο Πολίτης και ο πληροφοριακός όγκος που ο ίδιος φέρει η δημιουργεί, στην καθημερινότητα του, αντικείμενο εμπορικής εκμετάλλευσης κάθε είδους.

Αλήθεια τι “ηλικία έχει ” Ο Νόμος GDPR ? Από πότε ξεκίνησε να συζητείται το σημαντικότατο αυτό πρόβλημα, στους κόλπους της ΕΕ ή αλλιώς του ΕΟΧ (Ενιαίου Οικονομικού Χώρου)?

Ο Νόμος GDPR, στην πρώιμη μορφή του, κλείνει φέτος τα 43 του έτη. Ναι, είναι γεγονός, το 1981 ήταν το έτος της έναρξης των συζητήσεων παγκοσμίως για τα παραγόμενα δεδομένα παγκοσμίως και τα δικαιώματα επί αυτών. Για μια ιστορική αναδρομή μπορεί να ανατρέξει κανείς, στο σύνδεσμο παρακάτω που φιλοξενείτε από την ιστοσελίδα του International Association of Privacy Professionals (της Διεθνούς Ένωσης Επαγγελματιών Ιδιωτικότητας).

International Association of Privacy Professionals

A brief history of the General Data Protection Regulation …

https://iapp.org/resources/article/a-brief-history-of-the-general-data-protection-regulation/

Για την Χώρα μας, ο GDPR αποτέλεσε τον τελευταίο μήνα, τον πρωταγωνιστή στο λεγόμενο Σκάνδαλο “Ασημακοπούλου”, “Ασημακοπούλου -gate” ή αλλιώς “The Newsletter-gate”, όπου κατά παράβαση του GDPR, η Ευρωβουλευτής Μισέλ Ασημακοπούλου – μέλος της ΝΔ – χρησιμοποίησε ηλεκτρονική λίστα με χιλιάδες ηλεκτρονικές διευθύνσεις (email) Ελλήνων
Ομογενών του Εξωτερικού, για να αποστείλει ενημερωτικά μηνύματα προς άγρα ψήφων και ενίσχυση του προεκλογικού της αγώνα ενόψει των Ευρωεκλογών του Ιουνίου 2024.

Ως πρακτική, αν και κατάφορη παραβίαση του Νόμου περί Προσωπικών Δεδομένων, υπάρχουν έγκυρες πληροφορίες, ότι έχει διαπραχθεί ως ενέργεια και από άλλους βουλευτές της Ελληνικής Βουλής στο παρελθόν, αλλά είναι η πρώτη φορά που οι Πολίτες που επηρεάστηκαν από την λάθος αυτή τακτική, προσφεύγουν στην Δικαιοσύνη και κατά πάσα πιθανότητα, θα αρχίσουν να πολλαπλασιάζονται οι προσφυγές, και η “φασαρία” περί του γεγονότος θα πάρει πολύ χρόνο για να κοπάσει και σίγουρα με συνέπειες για τους παρανομούντες.

Οι αθέμιτες εμπορικές πρακτικές που καθιστούν εκμεταλλεύσιμο και εμπορεύσιμο προϊόν τα προσωπικά μας δεδομένα, πολλές φορές συγκαλύπτονται, ή λαμβάνονται αψήφιστα από το ευρύτερο κοινό λόγω προέλευσης τους που είναι συνήθως εμπορικές ή βιομηχανικές ή άλλες επιχειρήσεις. Όταν όμως ο “Έμπορος ή Εκμεταλλευτής” των προσωπικών δεδομένων μας, ως Πολίτες, είναι το ίδιο το Κράτος και μάλιστα ένα Υπουργείο (όπως δείχνουν όλες οι αρχικές ενδείξεις, καθώς η υπόθεση ακόμη εξελίσσεται), τότε ο Πολίτης νιώθει ακόμη πιο προδομένος, αφού τα όργανα του κράτους που καθορίστηκαν για να διαχειρίζονται τέτοιες καταστάσεις και για να υπερασπίζονται τους Πολίτες, κάνουν τα ίδια “εμπόριο προσωπικών δεδομένων”.

Το ζήτημα θα εξελιχθεί κι άλλο – και αναμένουμε την Ευρωπαϊκή Δικαιοσύνη σε πρώτη φάση να χειριστεί το ζήτημα.

Η όλη κατάσταση, με τα προσωπικά μας δεδομένα να άγονται και να φέρονται από εδώ κι από εκεί, μου φέρνει θύμησες ενός τραγουδιστικού πονήματος του διάσημου και αείμνηστου κωμικού μας ηθοποιού Χάρρυ Κλυνν με τίτλο “Χαλασμένα Δεδομένα”, όπου στο ρεφραίν του τραγουδιού οι στίχοι αναφέρουν:

“…60 MB RAM και όμως με ξέχασες,
στα απορρίμματα με πέταξες κι εμένα,
Να μην σου πιάνω χώρο τώρα στο σκληρό, μαζί με κάτι Χαλασμένα Δεδομένα,

Να μην σου πιάνω χώρο τώρα στο σκληρό,
μαζί με κάτι Χαλασμένα Δεδομένα……”

Ηλίας Βλάχος – Μέλος του

Νέου Εθνικά Ενιαίου Πολιτικού Σχηματισμού – Πρώτα η Ελλάδα