Δε μπορεί να μη θαυμάσει κανείς το πρωτοποριακό σύνδρομο με το οποίο διακατέχεται κάθε δημοκρατικά εκλεγμένο πολιτικό πρόσωπο της Ελλάδας 2.0 του Κυριάκου Μητσοτάκη! Διαγκωνίζονται για την επίτευξη καθετί μετανεωτερικού στην πατρίδα μας.

Ίσως για κάποιον προοδευτικό αυτό να μοιάζει επιθυμητό, αλλά για μια συντηρητική παράταξη όπως η ΝΔ, που βιάζεται να αλλάξει αρχές, αξίες και θεσμούς στην κοινωνία, ή μάλλον να τους καταργήσει, πώς μοιάζει; Αλλά μιας και αναφέρθηκα σε δημοκρατικά εκλεγμένα πρόσωπα, αν ψάξουμε την ετυμολογία της λέξης “δημοκρατία”, θα δούμε ότι αναφέρεται στο πολίτευμα εκείνο όπου η εξουσία πηγάζει από τον λαό, ασκείται από τον λαό και υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού. Αν δεχτούμε τα αποτελέσματα των τελευταίων εθνικών εκλογών, με το μισό εκλογικό σώμα να απέχει, είναι έκδηλη η δυσαρέσκεια και η έλλειψη εμπιστοσύνης στους πολιτικούς και στο πολίτευμα. Σε αυτό συνομολογεί και η έρευνα που πραγματοποίησε το Pew Research Center το 2023 σε 24 χώρες του κόσμου και διαπιστώνει την υπαναχώρηση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Στην Ελλάδα ειδικά το ποσοστό του πληθυσμού που θεωρεί το πολίτευμα ιδανικό αποτελεί το 25% (το 2017 το ποσοστό ήταν 31%), με το 81% να θεωρεί ότι οι εκλεγμένοι (δημοκρατικά) αξιωματούχοι δεν ενδιαφέρονται για το τι σκέφτονται οι πολίτες. Με βάση τις παραπάνω διαπιστώσεις προκύπτει ότι δεν υφίσταται ουσιαστική δημοκρατία.

Επιστροφή στο πρωτοποριακό σύνδρομο, όπως αυτό εκφράζεται μέσω της κυβέρνησης Μητσοτάκη, και όχι μόνο! Μετά τη θέσπιση πολιτικού γάμου για ομόφυλα ζευγάρια, προετοιμάζουν τον δρόμο για το δικαίωμα στις εκτρώσεις, το δικαίωμα στην εξωσωματική γονιμοποίηση από μια μόνη γυναίκα (IVF for single women), το δικαίωμα στον θάνατο (ευθανασία). Ένας εχέφρων άνθρωπος μάλλον αυτό αντιλαμβάνεται όταν ντοκιμαντέρ όπως το “Αδέσποτα κορμιά” προβάλλεται στο ευρύ κοινό, μάλιστα με επιχορήγηση 57.834,80€ μέσω του ΕΚΟΜΕ(λεφτά του λαού), απόφαση που πάρθηκε το 2019 από το υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης, ήτοι του κ. Πιερρακάκη,συσταθέντος επί ΣΥΡΙΖΑ, υπουργίας Νίκου Παππά. Στην περιγραφή του έργου από τη επίσημη σελίδα του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης μεταξύ άλλων αναφέρει: “Τα Αδέσποτα κορμιά εξερευνούν τη σωματική αυτονομία σε μια Ευρώπη, όπου επιτρέπεται να ταξιδέψεις, να εργαστείς, να καταναλώσεις ελεύθερα αλλά όχι απαραίτητα να ζήσεις ή να πεθάνεις όπως επιθυμείς”. Οι συντελεστές του έργου όμως αγνοούν, ελπίζω όχι εσκεμμένα, ότι τα κεκτημένα δικαιώματα στα οποία παραπέμπουν είναι μόνο στα λόγια, ή τουλάχιστον αφορούν μόνο μια μειοψηφία ανθρώπων, καθώς στην Ελλάδα οι μισθοί και η ακρίβεια δεν επιτρέπουν τον μέσο Έλληνα να έχει πρόσβαση σε απαραίτητα τρόφιμα, πόσο μάλλον σε ταξίδια. Παρόλα αυτά, ζούμε την εποχή του δικαιωματισμού, όπου η κάθε διαστροφή μετατρέπεται σε δικαίωμα, και η αντίθετη άποψη στηλιτεύεται, καθιστώντας το αντιδρών πρόσωπο ρατσιστή, φασίστα, σκοταδιστή, ομοφοβικό. Παντού ακούμε για δικαιώματα, αλλά πουθενά για ευθύνες και υποχρεώσεις.

Σωματική αυτονομία! Δε νομίζω να διαφωνεί κάποιος για το δικαίωμα που έχει, ή πρέπει να έχει ένας άνθρωπος πάνω στο σώμα του, να το χειρίζεται όπως θέλει, αρκεί να μην αποτελεί κίνδυνο για τον συνάνθρωπο. Γιατί επ’ αυτού πρόκειται όταν μιλάμε για εκτρώσεις. Το έμβρυο που κυοφορείται στην κοιλιά της γυναίκας είναι άνθρωπος από την πρώτη στιγμή της σύλληψης, απλά είναι μικροσκοπικός και ανυπεράσπιστος, χρειάζεται το σώμα της μητέρας του για να αυξηθεί σε μέγεθος και την κατάλληλη στιγμή να βγει από εκεί. Όσοι υπερασπίζονται το συγκεκριμένο δικαίωμα δε γνωρίζουν ότι υπερασπίζονται το δικαίωμα στον φόνο; Η ίδια αρχή ισχύει για κάθε ζωντανό οργανισμό πάνω στη γη. Η γάτα όταν κυοφορεί, τα έμβρυα θεωρούνται ζωντανά γατάκια από τη στιγμή της σύλληψης. Ακόμα και ο σπόρος ενός δέντρου που μόλις σκάει θεωρείται δέντρο. Είναι ζωντανός οργανισμός. Αξίζει να θυμηθούμε τον Bernard Nathanson, γυναικολόγο και υπέρμαχο των αμβλώσεων, αποκαλούμενο και “βασιλιάς της έκτρωσης”, που έγινε υπέρμαχος της προστασίας του αγέννητου παιδιού όταν με την εφεύρεση του υπέρηχου απεδείχθη ότι τα έμβρυα αντιδρούν στη δολοφονία που διαπράττεται, και μάλιστα φέρεται να έλεγε ότι “ Η άμβλωση είναι το πιο φρικτό ολοκαύτωμα στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών”.

Το πιο φρικτό ολοκαύτωμα στην ιστορία των ΗΠΑ! Αυτό να το ακούσουν όσοι πολιτικοί υποστηρίζουν ότι έχουν ολοκληρωμένα σχέδια για την αντιμετώπιση του δημογραφικού στην Ελλάδα, του μείζονος ζητήματος που απειλεί την επιβίωση του γένους μας, με ό,τι το επακολουθεί, ήθη, έθιμα, παραδόσεις, αξίες, ιδανικά, αρχές. Στην Ελλάδα γίνονται 300.000 εκτρώσεις κάθε χρόνο. Αν αυτό δε θεωρείται γενοκτονία, τι θεωρείται; Αν υπήρχε σοβαρή πολιτική βούληση αντιμετώπισης του δημογραφικού, το πρώτο που έπρεπε να γίνει είναι η αποτροπή όλων αυτών των εγκλημάτων. Αντ’ αυτού, προωθείται το μοντέλο νομιμοποίησης μεταναστών για να γίνει η πατρίδα μας επίσημη αποθήκη ξένων ψυχών και να φαίνεται πιο “γεμάτη” δημογραφικά, αλλοιώνοντας την ελληνική κουλτούρα. 

Εξωσωματική γονιμοποίηση από μια μόνη γυναίκα! Το θέμα εγείρει πολλά ερωτήματα, ειδικά με τη νομιμοποίηση της υιοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια και το καθεστώς της παρένθετης μητέρας που ισχύει σε κάποιες άλλες χώρες. Η απόκτηση παιδιού προϋποθέτει την ύπαρξη οικογένειας. Τι θεωρείται οικογένεια όμως; Αυτός ο θεσμός τις τελευταίες δεκαετίες έχει αλλάξει τόσες μορφές, όσες οι μεταβολές που γνώρισε και η κοινωνία με τη ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας, όμως ο πυρήνας τόσα χρόνια διατηρούνταν σταθερός. Ήταν η παραδοσιακή οικογένεια, ένας πατέρας, μία μητέρα, και τα φυσικά παιδιά, ενίοτε και υιοθετημένα. Δε νοείται οικογένεια χωρίς δύο συντρόφους διαφορετικού βιολογικού φύλου, όπως ορίζουν όλες οι κοινωνίες στα μήκη και πλάτη της γης, που χάνεται στα βάθη των αιώνων. Και χωρίς αρσενικό και θηλυκό γαμέτη δε νοείται άνθρωπος. Έτσι όρισε η φύση. Η επιθυμία απόκτησης παιδιού από μόνες γυναίκες με παρεμβατικό τρόπο, όπως η εξωσωματική γονιμοποίηση, καθιστά τον άνθρωπο προϊόν εμπορευματοποίησης, που υποκινείται μόνο από εγωιστικά κίνητρα. Στην ίδια κατεύθυνση συντάσσεται η δήλωση του Στέφανου Κασσελάκη στον Σταύρο Θεοδωράκη “εγώ και ο Τάιλερ θα θέλαμε να επεκτείνουμε την οικογένειά μας, να αποκτήσουμε δυο αγόρια”, με βοήθεια παρένθετης μητέρας βεβαίως, βεβαίως. Σκεπτόμενοι ότι η ομοφυλοφιλία μέχρι το 1973 ανήκε στις ψυχικές διαταραχές και πενήντα χρόνια αργότερα αποτελεί μαγκιά προς επίδειξη, ίσως στο μέλλον δούμε τη νομιμοποίηση και άλλων ψυχικών διαταραχών, όπως της παιδοφιλίας, της κτηνοβασίας, της νεκροφιλίας και οποιασδήποτε μορφής παραφιλία, οι οποίες έχουν απενοχοποιηθεί παραδόξως.

Δικαίωμα να πεθαίνει κανείς όπως επιθυμεί! Όσοι το προτάσσουν αναφέρονται μόνο στην ευθανασία, προς το παρόν τουλάχιστον, γιατί σύντομα ίσως εξεταστεί το δικαίωμα στην αυτοκτονία με τους συνηθισμένους τρόπους ως μέσο λύτρωσης. Ευθανασία! Ο εξευγενισμός του τέλους που βάζει στη ζωή του κάποιος όταν ζει με απελπισία και απόγνωση, και ας μην το παραδέχεται. Σε αυτή την κατάσταση μας οδήγησε ο άκρατος υλισμός, η προώθηση της υλικής ευζωίας, η θεοποίηση των ευχάριστων συναισθημάτων και η ενοχοποίηση των δυσάρεστων, η προβολή της ατομικής ικανοποίησης, όχι της συλλογικής, ένα σύστημα που προωθεί το εγώ” και όχι το “εμείς”, με συνέπεια την αποδόμηση της κοινωνίας. Και χωρίς κοινωνία η ζωή δεν έχει νόημα και σε μια δύσκολη στιγμή ο άνθρωπος βρίσκεται σε τέλμα. Η ευθανασία αποτελεί αδυναμία ψυχική και πνευματικό αδιέξοδο. Η ψυχική αδυναμία οδηγεί σε ψυχική εξουθένωση, οπότε στην πραγματικότητα δε μπορεί να εξεταστεί με ακρίβεια η διαύγεια με την οποία ο ασθενής επιλέγει να τελέσει αυτή την πράξη. Το χειρότερο είναι η επιλογή από τρίτο για ευθανασία, μάλιστα νόμιμα, καθώς στην Ολλανδία για παράδειγμα επιτρέπεται σε γονείς παιδιών μέχρι 12 ετών που έχουν ανίατες ασθένειες να την εφαρμόσουν στα παιδιά τους. Τα παιδιά τα ρώτησαν; Ή μήπως τα θεωρούν ιδιοκτησία τους και τα αισθάνονται βάρος στην πλάτη τους;

Ου φονεύσεις! Όπως δε μπορείς να δημιουργήσεις μια ζωή, έτσι δε μπορείς και να την καταστρέψεις, όσο δύσκολες και να είναι οι συνθήκες. Και τα ευχάριστα και τα δυσάρεστα συναισθήματα είναι παρόντα σε όλη τη διάρκεια ζωής του ανθρώπου, του κάθε ανθρώπου, όμως ελάχιστοι είναι αυτοί που σκέφτονται να βάλλουν τέρμα στη ζωή τους. Ακόμα και εκείνοι που βιώνουν αφόρητο σωματικό πόνο, χρόνια ολόκληρα, ίσως καθηλωμένοι σε ένα κρεβάτι, κατάσταση που δημιουργεί και ψυχική οδύνη πολλές φορές, ανήμποροι να επιβιώσουν χωρίς τη βοήθεια κάποιου άλλου προσώπου, παλεύουν μέχρι το τέλος. Μάχη επιβίωσης, γιατί ο δυνατός αυτό κάνει. Και οι συνάνθρωποι βοηθάνε, γιατί η κοινωνία έτσι λειτουργεί. Αυτή είναι η μόνη απόδειξη αγάπης προς τον συνάνθρωπο, να του απαλύνεις τον πόνο για όσο χρειαστεί, να τον παρηγορήσεις, όχι να του αφαιρέσεις τη ζωή με πρόσχημα την φιλανθρωπία. Σε αυτή την κατεύθυνση κινούνται οι Μονάδες Ανακούφισης Πόνου, που δεν υπολογίζουν χρήμα και χρόνο, βελτιώνοντας την ποιότητα, ακόμα και την ποσότητα ζωής σε πολλές περιπτώσεις. Υπάρχουν αμέτρητες μαρτυρίες που το επιβεβαιώνουν. Το θαύμα της αγάπης! Ακόμα και το μωρό που βγαίνει από την κοιλιά της μαμάς του αισθάνεται δυσφορία στο ξένο περιβάλλον, η αποχώρηση από τον ομφάλιο λώρο του κόβει τον αέρα, υποφέρει, ο πόνος ενεργοποιεί το κλάμα και τότε ανοίγουν τα πνευμόνια. Ο αρχικός πόνος μετατρέπεται στην υποδοχή μιας νέας ζωής, με ανθρώπους που έχουν ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ, ΕΥΘΥΝΗ, ΟΧΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ, να του διδάξουν την κοινωνικοποίηση, αξίες όπως η υπομονή και η αποδοχή του άλλου, παιδεία. Αυτά απολέσαμε και χάσαμε την ανθρωπιά και τη γαλήνη της ψυχής μας. Ο ξεπεσμός της ανθρώπινης φύσης που παραδόθηκε στην ύλη, σε μια ακοινώνητη κοινωνία που απεχθάνεται τον πόνο, την αρρώστια, που δεν υπάρχει πραγματική αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι η ευθανασία είναι διπλός φόνος, αποτελεί συνάμα αυτοκτονία για τον ασθενή και δολοφονία γι’ αυτόν που την ενεργεί.

Αυτό που προκάλεσε κυρίως την κοινή γνώμη στο προαναφερθέν ντοκιμαντέρ δεν είναι τα προωθούμενα δικαιώματα της εκσυγχρονιστικής Ευρώπης, όσο η ίδια η αφίσα, η οποία δείχνει μια γυναίκα έγκυο ημίγυμνη πάνω σε σταυρό, αλλά όχι σε έναν απλό σταυρό. Γιατί είναι ευδιάκριτη η επιγραφή ΙΝΒΙ (Ιησούς Ναζωραίος Βασιλεύς Ιουδαίων). Για ποιον λόγο επιλέχτηκε η αναγραφή της ιδιότητας του Χριστού πάνω στον συγκεκριμένο σταυρό; Μόνο τυχαίο γεγονός δεν είναι, διότι μία εικόνα όσο χίλιες λέξεις, και είναι γνωστή η δύναμη της εικόνας και τα μηνύματα που περνάει στο υποσυνείδητο, αναλογιζόμενοι μάλιστα τον τίτλο και τα θέματα που πραγματεύεται το ντοκιμαντέρ. Σε αντίδραση του κ. Κομνηνού Δελβερούση, βουλευτή της “Νίκης”, για την εν λόγω αφίσα, απάντησε με επίθεση η κ. Κυριακή Μάλαμα, τομεάρχης Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία έσπευσε να χαρακτηρίσει τον πολιτικό άντρα “αυτόκλητο ιεροεξεταστή”, αμαυρώνοντας την εικόνα του. Κατήγγειλε ως σκοταδιστές όσους έχουν ίδιες απόψεις και προέτρεψε “να είμαστε όλοι στην προβολή του ντοκιμαντέρ στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης, για να υψώσουμε ασπίδα δημοκρατίας απέναντι στις επικίνδυνες απόψεις τους”. Πόσο δημοκρατικός μπορεί να είναι ένας λόγος όταν στρέφεται με τέτοιους χαρακτηρισμούς εναντίον συγκεκριμένων προσώπων, και μάλιστα εναντίον της πλειοψηφίας των Ελλήνων πολιτών; Αυτό δεν αποτελεί ρατσιστική συμπεριφορά και απαξίωση προς μια ομάδα ανθρώπων; Δεν είναι ομοφοβία και σκοταδισμός; Από πότε οι λίγοι απέκτησαν ισχύ και οι πολλοί αποτελούν κίνδυνο; Δε ζούμε την τυραννία της μειοψηφίας; Το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ όντως προκαλεί το θρησκευτικό συναίσθημα, αλλά δεν είναι το μόνο. Αν παρατηρήσουμε καθημερινά στην τηλεόραση, από την πρωινή ζώνη μέχρι τη βραδινή, διαπιστώνουμε την προβολή του θρησκευτικού στοιχείου υπογείως, μεθοδευμένα, αποσκοπώντας σε αλλοίωση, ίσως και εξευτελισμό της Ορθοδοξίας.

Δε χρειάζεται να ανατρέξουμε στο μακρινό παρελθόν για να διαπιστώσουμε τον πόλεμο που φαίνεται να έχει κηρυχθεί. Η περίφημη ροζ σημαία που αναρτήθηκε σε τοίχο του προξενείου της Ν. Υόρκης, αλλά κατέβηκε με παρέμβαση του Γ. Γεραπετρίτη, αποτελεί ένα τρανό παράδειγμα. Αν και το νέο καμάρι των Αθηνών, Χάρης Δούκας, κατάφερε να εκτιμήσει το έργο και να το προβάλλει ανήμερα της  Ημέρας της Γυναίκας στην πρόσοψη του Δημαρχείου. Από πότε τα εθνικά σύμβολα μπορούν να παραποιηθούν στο όνομα της τέχνης; Ένας λόγος παραπάνω όταν εμπεριέχουν και το σύμβολο του σταυρού, οπότε περιπλέκεται το εθνικό και το θρησκευτικό συναίσθημα. Αναρωτιέμαι πώς θα αντιδρούσε ο Τούρκος πρόεδρος και μαζί του όλοι οι Τούρκοι υπήκοοι αν προβάλλονταν τέτοιου είδους θεάματα, που θίγουν τις παραδοσιακές τους αξίες. Και πριν προλάβουν να αντιταχθούν κάποιοι για το καθεστώς της Τουρκίας, να θυμίσουμε ότι και εκεί υπάρχει δημοκρατία, και μάλιστα ο κ. Ερντογάν έχει τέτοιο κύρος, που μέχρι και οι Έλληνες πολιτικοί υποκλίνονται στην αρχοντιά του. Στην Ελλάδα πάντως σίγουρα κανένας “καλλιτέχνης” δεν τολμάει να διαπράξει τέτοιο ατόπημα εις βάρος του μουσουλμανικού αισθήματος, γιατί σε αυτή την περίπτωση ισχύει ο σεβασμός στα “πιστεύω” του άλλου.

Σε μια εποχή που επιτρέπονται τα πάντα και δεν υπάρχουν σταθερές, κανόνες, αλλά μόνο εξαιρέσεις, βάλλονται η επιστήμη και η λογική με το σύνολο ελευθεριών που παρέχεται σε μια μικρή μερίδα ανθρώπων και επιστήμη θεωρείται ο ανορθολογισμός, επιδιώκεται η υποδούλωση της ίδιας της σκέψης. Της ελεύθερης σκέψης. Και χωρίς σκέψη ο άνθρωπος δέχεται άκριτα κάθε δικαιωματισμό. Η συνεχής προβολή προτύπων αντίθετων στις μέχρι χθες αξίες δεν καθιστά κοινωνική επιβολή; Μια μορφή προπαγάνδας! Η πολιτική εξουσία και τα φερέφωνά της (ΜΜΕ) πρεσβεύουν το δικαίωμα στην έκτρωση, στην ευθανασία, στον ΛΟΑΤΚΙσμό. Ακόμα και όσοι σιωπούν, γιατί η σιωπή είναι συναίνεση. Πού είναι το δικαίωμα του αγέννητου παιδιού, των παιδιών που πεινάνε, των παιδιών που αυτοκτονούν, των παιδιών που παίρνουν ψυχοφάρμακα, των παιδιών που εξαϋλώθηκαν στα Τέμπη; Αυτοί δεν έχουν δικαιώματα; Το αποτέλεσμα των ανεύθυνων, εγκληματικών κυβερνήσεων που τα έφαγαν όλα μόνοι τους, και συνεχίζουν να τα τρώνε! Η διορισμένη από την κυβέρνηση δικαιοσύνη έχει τα χέρια δεμένα.

Την κάθε μέρα που περνάει νιώθω σαν θεατής διαγωνισμού ανάμεσα σε πολιτικά πρόσωπα που βιάζονται να υλοποιήσουν τον απόλυτο μηδενισμό· ηθικό, κοινωνικό, αξιακό, θεσμικό, ιστορικό. Ζούμε ένα απολυταρχικό καθεστώς, με μανδύα δημοκρατικό (αντιπροσωπευτική δημοκρατία), γιατί αν και θεωρητικά ο λαός επιλέγει τους νόμιμους αντιπρόσωπους (άνθρωποι τους οποίους δε γνωρίζει στην πλειοψηφία, παρά μόνο μέσα από μια τηλεόραση), στην πραγματικότητα δεν αποφασίζει ο ίδιος για ότι νομοθετείται. Αναρωτιέμαι πώς μπορεί κάποιος να διαδηλώνει για τη ζωή, και παράλληλα να διαδηλώνει για τον θάνατο. Πώς μπορεί να διαδηλώνει για την ελευθερία, αυτονομία, χειραφέτηση του ανθρώπου, και παράλληλα να καταστρατηγεί την ύπαρξη του συνανθρώπου. Μόνο ως παραφροσύνη μπορεί να εκληφθεί αυτή η κατάσταση. Πρέπει να ενεργοποιηθούν οι απλοί πολίτες και να αναρωτηθούν ποιους ωφελούν τα έκτροπα που λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα τον τελευταίο καιρό ως συνέπεια των διαδηλώσεων υπέρ του δικαιωματισμού και των νομοθετημάτων που θεσπίζονται με ταχείες διαδικασίες, καθώς και ποιοι υποκινούν αυτές τις διαδηλώσεις, και για τους μεν και για τους δε. Διότι στην πλειοψηφία ο ελληνικός λαός μένει βουβός, παρακολουθεί σιωπηλά, μάλλον κάτι περιμένει. Θυμήθηκα τα λόγια του Ντοστογιέφσκι: “Αν δεν υπάρχει Θεός, τα πάντα επιτρέπονται”. Σκεπτόμενη τη μανία με την οποία προβάλλουν την κάθε εξαλλοσύνη κάνοντας αναφορά παράλληλα σε στοιχεία της ορθόδοξης πίστης, δε μπορώ να μη σκεφτώ ότι έχουν αποτύχει πλήρως στον θάνατο του Θεού, και ότι τελικά η Ορθοδοξία είναι πιο επίκαιρη από ποτέ.

Ιωάννα Άρμεν – Μέλος του

Νέου Εθνικά Ενιαίου Πολιτικού Σχηματισμού – Πρώτα η Ελλάδα