Μετά από πυραυλική επίθεση στο Κίεβο – Arrikel, CC BY-SA 4.0 <https://creativecommons.org/licenses/by-sa/4.0>, via Wikimedia Commons
Από τις πρώτες πρωινές ώρες της 24ης Φεβρουαρίου ολόκληρη η υφήλιος παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα τα δραματικά γεγονότα που εξελίσσονται στην χώρα αυτή της ανατολικής Ευρώπης. Η πρώην αυτή σοβιετική δημοκρατία γίνεται θέατρο πολεμικών συγκρούσεων των οποίων τα αίτια μπορούμε αυτή τη στιγμή απλώς να τα «ψηλαφίσουμε», αφού θα αργήσουμε πολύ να «δούμε» μέσω ντοκουμέντων την αλήθεια για το τι και πώς φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο και ποιο ήταν εκείνο το γεγονός που αποτέλεσε τη θρυαλλίδα κι έκανε τη διπλωματία να σωπάσει και να πάρουν το λόγο τα όπλα.
Ασφαλώς και κάθε σώφρων πολιτικός νους από την πρώτη στιγμή θα περιεργαζόταν σχέδια για το πώς θα μπορέσει να φέρει όσο το δυνατόν συντομότερα τις αντιμαχόμενες πλευρές στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Πόσο μάλλον που λόγω των πλουτοπαραγωγικών πηγών των δύο χωρών (από τη μια η Ρωσία σε πρώτες ύλες και υδρογονάνθρακες κι από την άλλη η Ουκρανία πλούσια σε σιτηρά και ορυκτό πλούτο) αυτή που θα ζημιωνόταν θα ήταν κατά πρώτο λόγο η Ευρώπη και κατ’ επέκταση η χώρα μας. Όταν καίγεται το σπίτι του γείτονα είναι επιτακτική ανάγκη να προσπαθήσεις να σβήσεις τη φωτιά για να μην καεί και το δικό σου σπίτι.
Ποιος θα έλεγε όχι σε μια ανθρωπιστική βοήθεια; Ποιος δεν θα χειροκροτούσε την αποστολή σωστικών συνεργείων ή και των «γιατρών χωρίς σύνορα» στην εμπόλεμη ζώνη, απλώνοντας ένα χέρι βοήθειας στον συνάνθρωπο που η μοίρα του έπαιξε αυτό το άσχημο παιχνίδι σ’ αυτή τη φάση της ζωής του; Ποιος δεν θυμάται την αποστολή των ανδρών της Ε.Μ.Α.Κ. (Ειδική Μονάδα Αντιμετώπισης Καταστροφών) στους σεισμούς της Τουρκίας και με πόση περηφάνεια γέμισαν τις ψυχές των Ελλήνων για το ότι σε τέτοιες περιπτώσεις παραμερίζεις τις όποιες διαφωνίες και προστρέχεις σε βοήθεια του συνανθρώπου σου;
Αντ’ αυτού εμβρόντητοι είδαμε την ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο να μην κάνει κάτι παρόμοιο, ούτε καν να επιλέξει απλά τη ρητορική καταδίκη της επιτιθέμενης Ρωσίας επιλέγοντας τις διπλωματικές ισορροπίες εντός του διεθνούς πλαισίου, αλλά να επιλέγει να συνταχθεί με μια από τις αντιμαχόμενες πλευρές μη λαμβάνοντας στοιχειωδώς υπ’ όψη τα μακρόχρονα συμφέροντά της. Το σκεπτικό της φαίνεται όχι απλό αλλά απλοϊκό. Παραλληλίζοντας τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία με την αντίστοιχη εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο θέλησε να δείξει ότι διαχρονικά είναι συνεπής και συντάσσεται με τη μεριά του αμυνόμενου και κατ’ επέκταση αδικούμενου.
Την ελληνική ομογένεια της Ουκρανίας τη σκέφτηκε κανείς; Ποιο θα είναι το μέλλον αυτών των ανθρώπων αν – κατά πως φαίνεται – οι περιοχές όπου κατοικούν ελληνικοί πληθυσμοί περάσουν στα χέρια των Ρώσων; Πώς θα συμπεριφερθούν οι εισβολείς, όντες εν θερμώ, σε μια μειονότητα της οποίας το μητροπολιτικό κράτος ενίσχυσε έμπρακτα τον αντίπαλο, παρά τις πολυαναφερόμενες κατά καιρούς δηλώσεις των Ελλήνων πολιτικών για διαχρονικά φιλικούς δεσμούς με τη Ρωσία; Η δικαιολογία του κυπριακού δεν ευσταθεί για έναν πολύ απλό λόγο. Διότι στην περίπτωση της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο δεν υπήρχε καμία μειονότητα της οποίας το μητροπολιτικό κράτος να προσέτρεξε προς ενίσχυση της ηττημένης ελληνικής πλευράς και κατόπιν αυτοί οι μειονοτικοί θύλακες να έπεσαν στα χέρια των Τούρκων, με ό,τι αυτό συνεπαγόταν. Εκτός αυτού, εντός της Ουκρανίας υπήρχε ήδη πολεμικό σκηνικό με τις συγκρούσεις του στρατού με τις αυτοανακηρυχθείσες δημοκρατίες του Λουγκάνσκ και του Ντονέτσκ, όπου κάλλιστα έδωσαν πάτημα στη ρωσική πλευρά για επέμβαση.
Το τραγικότερο δε, είναι πως καλείται η πατρίδα μας να ξαναζήσει την ιστορία της αφού δεν φαίνεται να διδάσκεται από αυτήν. Πριν από 103 χρόνια, το 1919 το ελληνικό κράτος έσπευσε να στείλει εκστρατευτικό σώμα προς βοήθεια των γαλλικών δυνάμεων στην Ουκρανία εναντίον των μπολσεβίκων, ευελπιστώντας σε μια ακόμη καλύτερη μεταχείριση από πλευράς συμμάχων της Αντάτ, κατά τη διανομή εδαφών μεταξύ των νικητών του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μόνο που, οι Γάλλοι είχαν συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα για να στραφούν εναντίον της επαναστατικής κυβέρνησης των μπολσεβίκων: οι γαλλικές τράπεζες έβλεπαν την καταστροφή να έρχεται μετά την άρνηση των κομμουνιστών να αναγνωρίσουν τα δάνεια που είχε συνάψει η τσαρική Ρωσία μ’ αυτές κι ως εκ τούτου διέκοψαν την αποπληρωμή τους.
Εάν δε λάβουμε επίσης υπ’ όψη μας δύο ακόμη δεδομένα, πως οι γαλλικές δυνάμεις από τη μια ήταν ήδη καταπονημένες από τις μακρόχρονες εχθροπραξίες στα μέτωπα του πολέμου που μόλις είχε λήξει και το ηθικό ήταν καταρρακωμένο κι από την άλλη ότι στο εσωτερικό της Γαλλίας είχαν ήδη αρχίσει να ακούγονται φωνές συμπάθειας προς τον επαναστατημένο ρωσικό λαό – γαλλικός διαφωτισμός γαρ – μπορούμε να καταλάβουμε πώς ακολούθησε το δράμα. Ο ελληνικός στρατός ηττημένος υποχώρησε από το μέτωπο της Ουκρανίας κι ένα μεγάλο κομμάτι του δεν επέστρεψε στην Ελλάδα αλλά έφυγε κατ’ ευθείαν στα παράλια της Μικράς Ασίας. Τα τμήματα του ελληνικού πληθυσμού στην Κριμαία, την Οδησσό, τη Μαριούπολη υπέστησαν πογκρόμ διώξεων από τους νικητές μπολσεβίκους με αποτέλεσμα τη συρρίκνωσή του, κυρίως την περίοδο εκκαθαρίσεων του Ιωσήφ Στάλιν. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο Μουσταφά Κεμάλ από την άλλη βρήκε ανέλπιστο σύμμαχο στο πρόσωπο της Ρωσίας και με τον οπλισμό που του παραχώρησαν οι Ρώσοι, κατάφερε να αποκρούσει τα ελληνικά στρατεύματα πίσω στα παράλια της Μικράς Ασίας και να οδηγηθούμε σε έναν ακόμη ξεριζωμό του ελληνισμού από πατρώα εδάφη, από τον οποίο συμπληρώνονται 100 χρόνια σε λίγες μέρες.
Και το μέλλον της Ουκρανίας; Μοιάζει προδιαγεγραμμένο. Αφού οι ΝΑΤΟ-ικοί φούσκωσαν τα μυαλά του Ουκρανού προέδρου Ζελένσκι όπως είχαν κάνει στο παρελθόν με το άλλο τους θύμα, τον Γεωργιανό πρόεδρο Σαακασβίλι, και του υποσχέθηκαν βοήθεια μόλις ξεκινούσαν οι εχθροπραξίες, αρκεί να προκαλούσε την εισβολή της Ρωσίας, μετά τον άφησαν ξεκρέμαστο, να βγάλει μόνος του τα κάστανα από τη φωτιά και να οδηγηθεί σε μια ταπεινωτική παράδοση. Το επόμενο επεισόδιο περιλαμβάνει άφιξη κατασκευαστικών εταιριών των «φίλα προσκείμενων» δυτικών χωρών προς ανοικοδόμηση της κατεστραμμένης και πολύπαθης χώρας.
Κι εμείς; Δεν βαρεθήκαμε πια να παίζουμε το ρόλο του χρήσιμου ηλίθιου; Δεν θα διδαχθούμε ποτέ από τα λάθη μας; Δεν θα βρούμε ποτέ άξιους κυβερνήτες που θα θελήσουν να βάλουν πρώτα το συμφέρον της πατρίδας μας; Το μέλλον το δικό μας και
κυρίως των παιδιών μας βρίσκεται στα χέρια μας. Έχουμε μια μοναδική ευκαιρία να θέσουμε τις βάσεις για τη Νέα Ελλάδα όπως την οραματίστηκε ο κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας αλλά δεν πρόλαβε να δει το όνειρό του να υλοποιείται.
ΗΓΓΙΚΕΝ Η ΩΡΑ!!!
Σωτήρης Μάκιος
Μέλος της Πολιτικής Γραμματείας της Γέφυρας Διεξόδου
