«Οι αντοχές της Ουκρανίας βρίσκονται πλέον σε οριακό σημείο. Η Δύση δεν μπορεί να την βοηθήσει πλέον αποτελεσματικά», επισημαίνει. Οι Αμερικάνοι κατάφεραν να κάνουν ξανά τη Ρωσία υπερδύναμη.
Επιμέλεια – Φίλιππος Πανταζής
«Παρά τις ωραιοποιημένες δημοσιεύσεις των δυτικών μέσων ενημέρωσης, οι αντοχές της Ουκρανίας βρίσκονται πλέον σε οριακό σημείο και η Δύση δεν μπορεί να την βοηθήσει πλέον αποτελεσματικά. Η Ρωσική Ομοσπονδία εκείνο που επιδιώκει είναι να την αποδυναμώνει συστηματικά μέχρι την τελική σαρωτική επίθεση. Θέλει να την εξαντλήσει παραδειγματικά πλήρως, ώστε, να μπορεί να επιτύχει την παράδοσή της χωρίς διαπραγματεύσεις και αφού αποκτήσει όσα εδάφη την ενδιαφέρουν. Πιθανόν όλα, ανατολικά του Δνείπερου».
Αυτά τόνισε ο πρώην υπουργός, Αλέκος Παπαδόπουλος, κατά την παρουσίαση του βιβλίου του δημοσιογράφου Σταύρου Λυγερού «Αθέατη Ουκρανία» στο Πολεμικό Μουσείο.
Χαρακτήρισε «μεγάλο έγκλημα την μη τήρηση των όρων των δύο συνθηκών του Μινσκ με αποκλειστική ευθύνη της Δύσης» και παρατήρησε ότι «η Ουκρανία είναι μία τεράστια έκθεση επίπεδης γης η οποία χρησιμεύει ως ρυθμιστικό κράτος τεράστιας στρατηγικής σημασίας για τη Ρωσία. Κανένας Ρώσος ηγέτης δεν θα ανεχόταν το ΝΑΤΟ, το οποίο συνεχώς κινείται ανατολικότερα, να ηγεμονεύει στρατιωτικά μέσα στην Ουκρανία».
Υπογράμμισε δε ως βασικό κανόνα γεωπολιτική το ότι «οι μεγάλες δυνάμεις δεν ανέχονται ποτέ πιθανές απειλές κοντά στο έδαφός τους. Ο πόλεμος φοβούμαι ότι θα τελειώσει μόνο με καταστροφή και τον διαμελισμό της Ουκρανίας μέχρι εκεί που θέλει η Ρωσία».
Όσο για το ρόλο της Ελλάδας στο ουκρανικό ζήτημα, ο κ. Παπαδόπουλος ήταν σαφής: «Λυπάμαι αλλά αδύναμη και ανήμπορη, εξ ιδίας ευθύνης και ακατανόητης συμπεριφοράς, δεν δύναται να διαδραματίσει κανένα ρόλο».
Ο πόλεμος στην Ουκρανία, όπως είπε ο πρώην υπουργός, «είναι ένας πόλεμος γεμάτος καταστροφή και αίμα τον οποίο συντηρεί κυρίως η αυτοκαταστροφική πολεμική υστερία που εξαπλώθηκε σε όλη την Ευρώπη. Μια απελπισμένη, ηττημένη και αμήχανη Ευρώπη που αντιδρά σπασμωδικά και δεν θέλει να αντιληφθεί τις γιγάντιες και ήδη ορατές αρνητικές επιπτώσεις για την ίδια σε όλους τους τομείς του βίου της, για το παρόν και το μέλλον της.
Είναι μια σύρραξη που προετοίμαζαν μεθοδικά οι Ηνωμένες Πολιτείες από το 2008. Επέβαλαν για τον σκοπό αυτό στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και στα κορυφαία θεσμικά όργανα της ΕΕ, ως πολιτικούς οδηγητές ελεγχόμενα πρόσωπα λιγοστής εμπειρίας και περιορισμένων δυνατοτήτων αλλά πειθήνιους διεκπεραιωτές και εντολοδόχους τους στην θέση των “δύστροπων” , επαγγελματιών πολιτικών, όπως τους αποκαλούσαν».
Εμμονική επιδίωξη
Τα βαθύτερα αίτια του πολέμου, σημείωσε ο κ. Παπαδόπουλος, «αποτελούν θεμελιώδη προϋπόθεση για την κατανόηση της σύγκρουσης Δύσης – Ρωσίας στην Ουκρανία. Η κατάργηση της συνταγματικά καθιερωμένης ουδετερότητας της Ουκρανίας, η ανατροπή από την Δύση της δημοκρατικά εκλεγμένης ουκρανικής κυβέρνησης το 2014, η καταπάτηση των δύο συμφωνιών του Μινσκ, η στέρηση στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπως η ρωσική γλώσσα για τη συντριπτική πλειονότητα των Ρωσόφωνων πληθυσμών του Ντονμπάς, οι διωγμοί και η τρομοκρατία με 14.000 ρωσόφωνους νεκρούς από το 2014 έως το 2021 χωρίς καν μια λέξη καταδίκης από κανέναν δυτικό «ευαίσθητο». Όλα αυτά τα αίτια, καθώς και η εμμονική επιδίωξη των ΗΠΑ και της Ευρώπης για ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ είναι μόνο μερικές αιτίες του πολέμου».
Όπως τόνισε ο πρώην υπουργός, «εμείς οι Έλληνες γνωρίζουμε πολύ καλά ότι κάθε εισβολή είναι καταδικαστέα σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο. Το ίδιο όμως καταδικαστέος είναι και ο εξανδραποδισμός μειονοτήτων και μάλιστα μειονοτήτων με συντριπτική πλειοψηφία στις προγονικές εστίες τους των οποίων η προστασία απαιτεί ευθύνη και είναι επιτακτική».
«Συχνά ευκαίρως -ακαίρως γίνεται στην Ελλάδα επίκληση της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο για αιτιολόγηση της αυτονόητης καταδίκης της εισβολής στην Ουκρανία. Αλλά θα συμφωνείτε ότι στην αυτονόητη θέση για θέματα αρχών δεν χρειάζονται αιτιολογίες στη βάση δήθεν ομοίων γεγονότων. Πολύ περισσότερο που στην περίπτωση της Κύπρου, ειδικά, η Τουρκική εισβολή έγινε με οργάνωση και κάλυψη από τις ΗΠΑ και σε γνώση της εγγυήτριας Μεγάλης Βρετανίας. Όλοι γνωρίζουμε επίσης ότι κανένας σύμμαχός μας δεν προσέτρεξε σε βοήθεια της Νήσου το 1974. Αλλά επίσης γνωρίζουμε ότι στις δραματικές εκείνες ώρες του Αυγούστου του 1974, της δεύτερης τουρκικής εισβολής, κανένας Πρωθυπουργός του ΝΑΤΟ δεν σήκωνε το τηλέφωνο στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, εν μέσω επέλασης του Αττίλα 2, παρά τις διαπραγματεύσεις που διεξάγονταν στην Γενεύη την ίδια στιγμή».
Ένα σημαντικό στοιχείο επίσης της ουκρανικής τραγωδίας, σύμφωνα με τον κ. Παπαδόπουλο, «είναι η τοποθέτηση από την Δύση στη θέση του Προέδρου της χώρας του Βολοντίμιρ Ζελένσκι, ως πηδαλιούχου και ηγέτη της Ουκρανίας, της “μικρής Ρωσίας”, της πολιτιστικής κοιτίδας των Ορθοδόξων χριστιανών “Ρως”. Αυτός ο δυστυχής, χωρίς κανένα πολιτικό ή άλλο προσόν, επελέγη ως εκπρόσωπος ενός άτυχου λαού για να ριχτεί στην αρένα όπου θα έπρεπε να αντιμετωπίσει την ρωσική υπερδύναμη. Ένα στοιχείο επίσης τραγικής ειρωνείας είναι ότι ο Ζελένσκι χρειάστηκε να αναζητήσει φερέγγυους Ουκρανούς μαχητές με σίγουρα αντιρωσικά αισθήματα. Τους βρήκε, ή τους επέβαλαν, τρίτοι στο πρόσωπο των αντιπαθών γενικά στην ουκρανική κοινή γνώμη νεοναζιστών, όπως οι μαχητές του “Τάγματος του Αζώφ”».
Σουβλερό αγκάθι
Αναφερόμενος στον Βλαντιμίρ Πούτιν, υπογράμμισε ότι «απέκλεισε μεν το ενδεχόμενο ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, γιατί δεν θέλει, βεβαίως, ένα σουβλερό αγκάθι στο υπογάστριο της Ρωσίας, όπως θα έπραττε οποιοσδήποτε άλλος μη υποταγμένος Ρώσος ηγέτης, αλλά αντίθετα δεν έχει καμία αντίρρηση να ενταχθεί η Ουκρανία στην ΕΕ, ώστε μετά να παρακολουθήσει με άνεση το θέαμα, όταν σκάσει το εκρηκτικό πρόβλημα της πολύπαθης χώρας μέσα στα αγγεία του εγκεφάλου της μικρόνοης ευρωπαϊκής ελίτ».
Ένα άλλο στοιχείο, σημείωσε ο Αλέκος Παπαδόπουλος, «που η μοίρα Κλωθώ αποτυπώνει στον καμβά της Ουκρανικής τραγωδίας είναι η μπλεγμένη εκκλησιαστική κατάσταση της Ορθοδοξίας στην Ουκρανία… Το Οικουμενικό Πατριαρχείο, με όλο τον σεβασμό, δυστυχώς παγιδεύτηκε στην υποστήριξη μίας μικρής ομάδας φανατικών και ακραίων Ουκρανών Ορθοδόξων. Αντίθετα φωτεινό παράδειγμα ενότητας, ψύχραιμης θεώρησης και σεβασμού της κανονικότητας της Ορθοδοξίας ήτο ο προσφάτως εκδημήσας Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος, ο φωτισμένος αυτός και μετριοπαθής Ιεράρχης, ο οποίος αντιτάχτηκε στην απόφαση αυτή του Οικουμενικού Πατριαρχείου».
Σε άλλο σημείο της παρέμβασής του, ο πρώην υπουργός ανέφερε: «Ο ιστορικός του μέλλοντος διαπορών θα αναρωτιέται πώς οι Αμερικάνοι αντί να γονατίσουν την Ρωσία, όπως πίστευαν, κατάφεραν τελικά να την κάνουν ξανά υπερδύναμη, σε μία περίοδο μάλιστα που ήταν σχεδόν στάσιμη, χωρίς ιδιαίτερη ζωτικότητα.
Με 17 πακέτα σκληρών οικονομικών μέτρων και 28.595 μονομερών κυρώσεων κατά φυσικών και νομικών προσώπων, χωρίς καν την έγκριση κανενός Διεθνούς Οργανισμού, επεδίωξαν την οικονομική και πολιτική κατάρρευση της Ρωσίας.
Οι κυρώσεις όμως αποδείχτηκαν τελικά αυτοκτονικές μόνο για την Ευρώπη, όταν σύμφωνα με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο η Ρωσία επιτυγχάνει ρυθμούς ανάπτυξης 4,1% και 4,3 αντίστοιχα τα δύο τελευταία χρόνια, σχεδόν εξαπλάσιους του μέσου όρου της Ευρωζώνης, ενώ σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα η Ρωσία καταφέρνει να είναι η 4η οικονομία στον κόσμο σε όρους αγοραστικής δύναμης και ακόμη τρίτη σε εμπορικό πλεόνασμα μετά την Κίνα και την Γερμανία. Μια ανάπτυξη στην οποία συμβάλλουν όλοι οι τομείς της ρωσικής οικονομίας, διαφορετικά δεν θα έφτανε εκεί.
Πολεμικό υλικό
Ακόμη και σήμερα κάποιοι από τους δυτικούς αναλυτές αρνούνται την πραγματικότητα παρηγορούμενοι και βαυκαλιζόμενοι με το εύρημα πως η καλή οικονομική πορεία της Ρωσίας οφείλεται στην παραγωγή πολεμικού υλικού! Επίσης κανείς δεν μπορεί σήμερα να μιλάει για διπλωματική απομόνωση της Ρωσίας ιδιαίτερα μετά τον κεντρικό ρόλο που διαδραματίζει στους BRICS και τη Σύνοδο του Καζάν».
Επισήμανε δε ότι «οι ΗΠΑ προσπαθούν πλέον να απεγκλωβιστούν το γρηγορότερο από την Ουκρανία, όπως κάνουν πάντα. Αφήνουν την διαχείριση της ήττας στους ανερμάτιστους Ευρωπαίους που έκαναν έναν αχρείαστο πόλεμο δικό τους. Τώρα συγχυσμένοι, αμήχανοι και κυρίως φοβισμένοι, με το σύνδρομο Μπλερ να τους κατατρύχει, αντιδρούν σπασμωδικά και αδιέξοδα. Όταν οι στρατιωτικές δαπάνες της ευρωπαϊκής ένωσης ανέρχονται σε 326 δισ έναντι 130 της Ρωσίας και 950 δισ των ΗΠΑ, γιατί χρειάζεται να τριπλασιαστούν κατά 150 δισ. με ευρωπαϊκό δανεισμό, και συνολικά 800 δισ. για τα επόμενα χρόνια; Τόσα πολλά άραγε χρειάζονται για την καταπολέμηση της κατασκευασμένης υπαρξιακής απειλής από τη Ρωσία;»
Και κατέληξε ο κ. Παπαδόπουλος: «Ο προσεκτικός αναγνώστης, παρατηρώντας παράλληλα την αγριότητα του πολέμου και στη Μέση Ανατολή, θα ευχηθεί κάποτε μαζί με τον Αριστοφάνη κάποιος από τους άρχοντες και κοσμοκράτορες του κόσμου τούτου ‘Ω, σεβαστή ειρήνη, μείνε για πάντα κοντά μας!’. Ο Θεός να βάλει το χέρι του!».
Πηγή:
