Του Γιώργου Χαρβαλιά, δημοσιογράφου και πολιτικού αναλυτή
Με ρωτούν πολλοί φίλοι και γνωστοί για αυτό που κουβεντιάζεται σήμερα και στο τελευταίο ελληνικό σπίτι. Πώς θα μπορέσει να σταθεί ο Μητσοτάκης μετά τα γεγονότα των τελευταίων ημερών; Δηλαδή το πόρισμα που επιβεβαιώνει, αν μη τι άλλο, ότι αυτό που συνέβη στα Τέμπη ήταν κάτι διαφορετικό από εκείνο το οποίο ισχυριζόταν ο ίδιος ψευδόμενος και τον λαϊκό ξεσηκωμό της περασμένης Παρασκευής, όπου ο μισός πληθυσμός της χώρας σηκώθηκε από την πολυθρόνα για να φωνάξει «ως εδώ».
Δυστυχώς, η απάντησή μου απογοητεύει τους περισσότερους από τους συνομιλητές μου. Γιατί τους λέω ότι η αντίστροφη μέτρηση μπορεί να έχει αρχίσει, αλλά ο Μητσοτάκης προς το παρόν στέκεται μια χαρά. Και στέκεται μια χαρά γιατί έχει μάθει από το στενό οικογενειακό του περιβάλλον να αντιμετωπίζει τέτοιες «αντιξοότητες» με θράσος, αναισθησία και ξιπασιά, σαν κάποιος να τον φτύνει πατόκορφα και εκείνος να υποδύεται ότι ψιχαλίζει.
Αυτή είναι η ιδιοσυγκρασία του ανδρός και θα πρέπει να το καταλάβουμε. Ευθιξία δεν διαθέτει, το φιλότιμο είναι λέξη άγνωστη και, για να έρθουμε λίγο και στην ορολογία της εποχής μας, ο Μητσοτάκης πάσχει από πλήρη έλλειψη ενσυναίσθησης. Θα εγκαταλείψει την καρέκλα μόνο όταν τον πάρουν σηκωτό ή του ανακοινώσουν επισήμως ότι έχασε τις εκλογές, γιατί ο ίδιος μέχρι τέλους θα διατείνεται ότι δεν υπάρχει τέτοιο ενδεχόμενο.
Ακόμη και προχθές, στη μαύρη επέτειο των Τεμπών, η ανακοίνωσή του γύρω από την καρέκλα περιστρεφόταν: «Να μη γίνει το δυστύχημα όπλο κάποιων για να πληγωθεί η εσωτερική σύμπνοια και η σταθερή πορεία της πατρίδας στο αύριο» (με τον ίδιο στο τιμόνι, εννοείται). Ομως ο Μητσοτάκης, πέρα από την έπαρση που αποτυπώνεται και στο πρόσωπό του με τις απίθανες κωμικές γκριμάτσες αυταρέσκειας, δεν είναι ακριβώς ο Mr. Bean που εφησυχάζει μέσα στις ψευδαισθήσεις του. Είναι εμμονικός, όπως και όλη του η οικογένεια, με την εξουσία και κάνει ό,τι μπορεί για να μην την παραδώσει. Με πρώτο μέλημα «να μην καεί» από την υπόθεση των Τεμπών. Και, αν χρειαστεί, να ρίξει στη φωτιά όλους τους υπόλοιπους…
Στην επιχείρηση προστασίας του ο πρωθυπουργός δεν είναι μόνος. Εχει κοντά του τον αναρίθμητο πελατειακό στρατό των διορισμένων και πάσης φύσεως ευνοημένων, τους σπόνσορες της οικογένειας και βεβαίως τον επικοινωνιακό μηχανισμό που με μαεστρία έχει στήσει: Τα πληρωμένα μέσα ενημέρωσης, που τον καλύπτουν με την ασπίδα τους, και τα εκατοντάδες μισθοδοτούμενα τρολ, που από το πρωί ως το βράδυ σπιλώνουν όχι μόνο τους πολιτικούς του αντιπάλους, αλλά και τους συγγενείς των θυμάτων του εγκλήματος των Τεμπών, κατασκευάζοντας εις βάρος τους απίθανες ιστορίες.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει δίπλα του και άλλους μηχανισμούς. Τους παρακρατικούς, που παρακολουθούν τα τηλέφωνα ανυποψίαστων και υποψιασμένων και επιστρατεύονται -αν χρειαστεί- για να αμαυρώσουν μία παλλαϊκή εκδήλωση διαμαρτυρίας, όπως αυτή της Παρασκευής, προκειμένου να δοθεί η εντύπωση πως δεν αμφισβητούν τον πρωθυπουργό φυσιολογικοί άνθρωποι, παρά μόνο περιθωριακοί και αποβράσματα της κοινωνίας…
Κατά την ίδια έννοια το πρόσωπο του πρωθυπουργού πρέπει να προφυλάσσεται και από τυχόν ξεσπάσματα συγγενών προσώπων που εμπλέκονται άμεσα ή έμμεσα στην τραγωδία. Δεν πρόλαβε να αποσώσει μια κουβέντα που ξεστόμισε στην κηδεία του γιου της η μάνα του Βασίλη Καλογήρου, και η ανώτατη εισαγγελέας της χώρας πετάχτηκε από την καρέκλα της και την κάλεσε να καταθέσει. Προκειμένου να μη δημιουργούνται εντυπώσεις ότι αυτό το «κακόψυχο αφεντικό» στο οποίο αναφέρθηκε θα μπορούσε να είναι ο ενορχηστρωτής της συγκάλυψης στη δυσώδη υπόθεση των Τεμπών.
Δυστυχώς, κάπως έτσι, εγώ προσωπικά, διάβασα και το πολυσυζητημένο πόρισμα, που κάποιοι έσπευσαν να χαρακτηρίσουν «καταπέλτη». Φοβούμαι ότι από την υπνοβατούσα αντιπολίτευση μόνο ο Βελόπουλος αντιλήφθηκε την παγίδα.
Γιατί το πόρισμα, χωρίς να καταλήγει σε βεβαιότητες ή βάσιμα συμπεράσματα (γεγονός που διευκολύνει τη «Δικαιοσύνη» να υιοθετήσει αθωωτικές αποφάσεις «λόγω αμφιβολιών»), μοιάζει να εξυπηρετεί έναν μόνο στόχο: Να βγάλει από το κάδρο των ευθυνών τον πρωθυπουργό.
Αποκαλύψεις
Μα αναφέρεται -ακροθιγώς έστω- και στο ξυλόλιο, θα πουν κάποιοι. Ναι, αλλά πώς; Μετά τις αποκαλύψεις των τεχνικών συμβούλων των οικογενειών και των ηχητικών ντοκουμέντων θα ήταν πρακτικά αδύνατο να κουκουλωθεί το γεγονός ότι η πυρόσφαιρα που καταγράφηκε σε εικόνες δεν θα μπορούσε να οφείλεται στην πρόσκρουση του επιβατικού τρένου με την εμπορική αμαξοστοιχία, παρά μόνο αν η τελευταία μετέφερε μη δηλωμένο, εύφλεκτο υλικό. Αυτό, λοιπόν, πράγματι αναδεικνύει το κορυφαίο ψέμα του Μητσοτάκη, που είχε σπεύσει να υιοθετήσει τους ισχυρισμούς της εμπλεκόμενης εταιρίας και, όταν κατάλαβε ότι έρχονται τα αποκαλυπτήρια, έσπευσε να επανορθώσει, αυτοδιασυρόμενος στη συνέντευξη με τον Σρόιτερ.
Αλλά η έμφαση στο πόρισμα δεν δίνεται εκεί όπου ακριβώς τεκμαίρονται ο δόλος και η συγκάλυψη. Οι συγγραφείς του ομιλούν γενικώς για την κακοδιαχείριση του ΟΣΕ, τον μοιραίο σταθμάρχη και την αμαρτωλή σύμβαση 717, περιορίζοντας τις ευθύνες στους αρμόδιους υπουργούς.
Η σύγχυση που δημιουργείται είναι σκόπιμη. Και αποσκοπεί πρωτίστως στην προστασία του πρωθυπουργού. Αλλωστε, οι συντάκτες της έκθεσης από τον ίδιο επελέγησαν και τουλάχιστον ο επικεφαλής δικηγόρος (!) που συντόνισε την έρευνα είναι άνθρωπος της οικογένειας. Σε ανύποπτο χρόνο δήλωσε ότι η πολιτικός που θαυμάζει περισσότερο δεν είναι άλλη από την Ντόρα Μπακογιάννη, γεγονός εξαιρετικά ασυνήθιστο, θα σας έλεγα, για τον μέσο Ελληνα, καθώς η εν λόγω κυρία είναι εξόχως αντιδημοφιλής. Ο ίδιος άνθρωπος, την ίδια μέρα που δημοσιοποιήθηκε το πόρισμα, παρέστη σε τηλεοπτική εκπομπή υψηλής τηλεθέασης μόνο και μόνο για να δηλώσει ότι δεν επιχειρήθηκε πολιτική παρέμβαση. Μια διαβεβαίωση που, ακόμα και αν ανταποκρίνεται στην αλήθεια, ήταν παντελώς αχρείαστη. Το αντίθετο θα είχε μόνο ενδιαφέρον…
Ασφαλώς και στο πόρισμα τηρούνται κάποια προσχήματα. Δεν θα μπορούσε να γίνει κι αλλιώς. Ομως, ξαναλέω: Είναι άλλο πράγμα το (τριτοκοσμικών προδιαγραφών) δυστύχημα αυτό καθαυτό, για το οποίο πρέπει ασφαλώς να αναζητηθούν ευθύνες, και άλλο οι ανεξιχνίαστες πτυχές που το συνοδεύουν και επιχειρήθηκε άρον άρον να συγκαλυφθούν.
Ευθύνη ο Μητσοτάκης έχει για τα δύο. Στην πρώτη περίπτωση, όμως, η ευθύνη είναι πρωτίστως πολιτική και στη δεύτερη αμιγώς ποινική. Την ξέρει καλά αυτή τη διαφορά ο πρωθυπουργός και θα δώσει σκληρή μάχη οπισθοφυλακής μαζί με τα εξαπτέρυγά του για να απαλειφθεί από την εξίσωση η λέξη συγκάλυψη, για την οποία είναι προσωπικά υπεύθυνος. Η παραπομπή του στο εδώλιο, υπό τις σημερινές συνθήκες οργανωμένου κυβερνητικού παρακράτους, θα είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση…
Γιώργος Χαρβαλιάς, δημοσιογράφος και πολιτικός αναλυτής
Πηγή:
