Ειλικρινά, και τι δεν θα δίναμε για να έχουμε μια απάντηση στο τυραννικό πλην όμως αναπάντητο ακόμη ερώτημα, το οποίο απευθύνεται όχι μόνο στον κ. Μητσοτάκη, αλλά και στους κ. Δένδια, Γεραπετρίτη, Καμμένο (πρώην ΥΠΕΘΑ): Δεν βαρεθήκατε να τρώτε τη μια καρπαζιά μετά την άλλη; Δεν ντρέπεστε για τις προσβολές και τα «αδειάσματα» που δέχεται η χώρα μας; Δεν αναρωτιέστε τι λάθη κάνετε (και τα επαναλαμβάνετε που να πάρει η ευχή) και για μία ακόμη φορά μας πετάνε σαν στημένη λεμονόκουπα στα σκουπίδια της διεθνούς διπλωματικής σκηνής;

Ο λόγος για τη διαφαινόμενη κατάργηση της βάσης της Αλεξανδρούπολης, αναχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από αυτήν και την παύση λειτουργίας του λιμανιού σαν ενδιάμεσο σταθμό προώθησης στρατιωτικής βοήθειας προς την Ουκρανία, μετά τη – σύμφωνα με τα μέχρι τώρα δεδομένα –συμφωνία Τραμπ – Πούτιν για τον τερματισμό του πολέμου. Από τη στιγμή που εξέλιπε ο λόγος για τη χρησιμοποίηση του λιμανιού, από τη μια ο Αμερικανός πρόεδρος που «πολεμήθηκε» από την ελληνική κυβέρνηση κι από την άλλη ο Ρώσος πρόεδρος, στον οποίο μάλιστα κηρύξαμε και τον πόλεμο (γελάει ο κάθε πικραμένος, αν δεν κλαίει για το ποια θα είναι η μελλοντική αντίδραση της Ρωσικής Αρκούδας), όχι μόνο μας εγκαταλείπουν αλλά και μας στοχοποιούν. Να υπενθυμίσουμε εδώ δύο πράγματα για τη σημασία του συγκεκριμένου λιμανιού:

• Με τη βάση της Αλεξανδρούπολης μπορούσαμε – με την ασφάλεια που παρείχαν τα αμερικανικά στρατεύματα – να ελέγχουμε τη διέλευση των πλοίων από τα Δαρδανέλια, περιορίζοντας τους βαθμούς ελευθερίας της τουρκικής ασυδοσίας στο Αιγαίο.
• Πριν το αμερικανικό ενδιαφέρον, υπήρξε έντονο ενδιαφέρον από πλευράς Ρωσίας για το συγκεκριμένο λιμάνι, όπου έβλεπαν μια καλή διέξοδο των ρωσικών πλοίων προς τις λεγόμενες «ζεστές θάλασσες», αλλά κι έναν ενδιάμεσο σταθμό ανεφοδιασμού για τις ρωσικές βάσεις στα λιμάνια της Ταρτούς και της Λαττάκειας στη Συρία (που πλέον βέβαια δεν υφίστανται).

Αλλά για μία ακόμη φορά οι Έλληνες πολιτικοί «ξέχασαν» να ζητήσουν χειροπιαστά ανταλλάγματα για τις υπηρεσίες που προσφέραμε απλόχερα, παίζοντας για μία ακόμη φορά το ρόλο του «χρήσιμου ηλίθιου». Αποτέλεσμα της «ευρηματικής» ελληνικής διπλωματίας; Να είμαστε καταδικαστέοι από όλους, σαν να έχουμε μείνει «με τον μουτζούρη στο χέρι» και να γελάνε μαζί μας εχθροί και «φίλοι». Κι από την άλλη, οι γείτονες να έχουν αναπτύξει μια στρατηγική, με πολλά ρίσκα μεν, αλλά που μέχρι στιγμής τους αναδεικνύει σε περιφερειακή δύναμη στην Ανατολική Μεσόγειο, αφήνοντάς μας στο ρόλο του κομπάρσου και του ικέτη πλέον, παρ’ όλο που στο εσωτερικό προσπαθούν να μας ταΐσουν το κουτόχορτο της υπερήφανης εξωτερικής πολιτικής με μεγάλες διεθνείς επιτυχίες!!!

Αλήθεια, το άλλο με τον Τοτό, το ξέρετε;

Σημείωση: Το άρθρο δημοσιεύθηκε στις 23/2 με βάση το δημοσίευμα της “Δημοκρατίας” και πριν τις δηλώσεις του Αμερικανού προέδρου

Εκ της Πολιτικής Γραμματείας του

Νέου Εθνικά Ενιαίου Πολιτικού Σχηματισμού ΠΡΩΤΑ Η ΕΛΛΑΔΑ

Κωστής Μπακογιάννης – Εθνικός Συντονιστής

Μαρίνα Μικελάτου – Ειδική Γραμματέας Α’ Οργανωτικών και εσωτερικών θεμάτων

Αλέξανδρος Αγραφιώτης

Έλενα Αρβανιτίδου

Ιωάννα Άρμεν

Κωνσταντίνος Γκέκας

Δημήτρης Ηλιόπουλος

Σωτήρης Μάκιος

Χρήστος Πάνος