Του Θεόδωρου Οικονόμου Καμαρινού Διπλωμάτη ε.ε., πρώην Γενικού Πρόξενου στην Κορυτσά
Ιδού λοιπόν το ναυάγιο της “σωστής πλευράς της Ιστορίας”. Φαίνεται ότι το ημέτερο πλοίο βυθίζεται αύτανδρο. Δυστυχώς, ο ανεκδιήγητος καπετάνιος όχι μόνο δεν το διέσωσε αλλά το οδήγησε στα βράχια. Οι ιδεοληπτικές εμμονές που απεκτήθησαν στο Χάρβαρντ, περιόρισαν το “ανήκομεν εις την Δύσιν” στα στενά όρια του αμερικανικού Δημοκρατικού κόμματος. Οι ελιγμοί της τελευταίας στιγμής και οι κυβιστήσεις επιπέδου τσίρκου “Μεντράνο” με ξαφνική ανακάλυψη των δύο(έναντι των 72) φύλων και της ανάγκης ευρωπαϊκής αμυντικής συσπείρωσης, δεν κατάφεραν να ρίξουν στάχτη στα μάτια του θριαμβεύοντος διδύμου Τραμπ – Βανς. Σημειώνεται ότι ο Αμερικανός Αντιπρόεδρος αρνήθηκε, δις ήδη, να συναντηθεί με τον κ. Μητσοτάκη. Ενόψει των εξελίξεων, ακόμη και οι εν στενή εννοία θεωρούμενοι σύμμαχοι, όπως π.χ. η Γαλλία, αποστρέφουν το πρόσωπο από τον Έλληνα Πρωθυπουργό και προχωρούν σε αμυντικές μπίζνες με την Τουρκία(την οποία κάποτε απειλούσαν), παρά τις οποιεσδήποτε πρόνοιες του ελληνο-γαλλικού αμυντικού συμφώνου. Άλλωστε, εντός ΕΕ, ποτέ δεν προτείναμε κάτι και ποτέ δεν υπερασπιστήκαμε τίποτα παρά μόνο αν το στήριζαν οι περισσότεροι ή οι ισχυρότεροι. Πάντα χαμερπείς και γλύφτες, πάντα δεδομένοι, πάντα προβλέψιμοι. Ούτε καν η Μάλτα δεν μας έχει σε υπόληψη. Η εθνική αξιοπρέπεια έχει ναυαγήσει πολύ πριν απ’ την ίδια τη χώρα…
Έναντι της χρεοκοπίας της εξωτερικής μας πολιτικής ειδικά προς τις ΗΠΑ, ο κ. Μητσοτάκης επιστρατεύει – άκουσον-άκουσον – δημοκρατικό “λόμπυ” για να εξομαλύνει τις σχέσεις μας με το νέο ρεπουμπλικανικό αφεντικό της Ουάσιγκτον. Μικρή αμφιβολία υπάρχει ότι η κίνηση αυτή, που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί κίνηση απελπισίας, είναι τόσο ασήμαντη οικονομικά ως προς τον επιδιωκόμενο στόχο(μόλις 600.000 δολ.) που παραπέμπει μάλλον σε κάποια δοσοληψία “κάτω απ’ το τραπέζι”. Ίσως τα μισά να επιστρέφουν σε κάποιο λογαριασμό πολύ υψηλά ισταμένου κατόχου.
Τρία χρόνια τώρα συντάσσομαι δημοσίως με τη “λάθος πλευρά της Ιστορίας”. Οι εξελίξεις μάλλον με δικαιώνουν. Η Ουκρανία, με τις τραμπικές “ευλογίες”, αποχαιρετά την Κριμαία και τα ανατολικά της εδάφη(τα οποία κακώς αφέθηκε να έχει με τη συνθήκη της Αλμάτυ του 1991). Αποχαιρετά και το ΝΑΤΟ στο οποίο ουδέποτε θα ενταχθεί σύμφωνα με γραπτό όρο. Πιθανότατα αποχαιρετά και την ΕΕ. Στρατό άξιο λόγου δεν θα αφεθεί να έχει, πολύ δε μάλλον δεν θα μπορεί να αναπτύξει πυρηνικά όπλα ούτε να δεχθεί στο εναπομένον έδαφός της δυτικά στρατεύματα. Πιθανότατα, δεν θα μπορεί να δεχθεί και δυτική αμυντική τεχνολογία ή να προμηθευτεί δυτικό αμυντικό υλικό. Εν ολίγοις, θα αποτελέσει μέρος της ρωσικής ζώνης ασφαλείας όπως θα έπρεπε να αποτελούσε χωρίς το ΝΑΤΟϊκό επεκτατισμό και τον άρρωστο, εμμονικό, μισορωσισμό των neocons της Ουάσιγκτον. Οι δύο αυτοί παράγοντες, αφού εξανάγκασαν τον Ρώσο Πρόεδρο να εισβάλλει, τον κατηγόρησαν γι’ αυτό στη συνέχεια στο πλαίσιο μιας τεράστιας προβοκάτσιας, άξια της διαχρονικής δυτικής υποκρισίας.
Τελικά τί κατάφερε αυτός ο πόλεμος; Θα απαντήσω με τα λόγια του Ναυάρχου Γιαμαμότο μετά την ιαπωνική επιδρομή στο Περλ-Χάρμπορ (7.12.1941): “Φοβάμαι πως το μόνο που καταφέραμε ήταν να ξυπνήσουμε ένα γίγαντα που κοιμόταν…” Η Ρωσική οικονομία μεγεθύνεται με 4,5% ετησίως παρά τις κυρώσεις, έχει μηδενικό συντελεστή ανεργίας ενώ παράγει 250 άρματα μάχης το μήνα(για λόγους σύγκρισης, οι ΗΠΑ παράγουν 12). Για την “ψωροκώσταινα”, που κήρυξε τον πόλεμο σ’ αυτό τον γίγαντα(δια της απάτριδος, μακιαβελικής θα έλεγα, κ. Μπακογιάννη), οι εξελίξεις στο ουκρανικό είναι τραγικές. Φαίνεται ότι ήδη Ρωσία και ΗΠΑ “τα βρήκαν”, ερήμην Ουκρανίας και συμμάχων, αλλά με ποιο τρόπο θα αποκατασταθούν οι ελληνο-ρωσικές σχέσεις ούτε ο Κάλχας δεν θα μπορούσε να απαντήσει. Πέραν τούτου, πολύτιμο αμυντικό υλικό θυσιάστηκε στην Ουκρανία(άνευ ουδενός ανταλλάγματος) ενώ οι παραχωρηθείσες στην Ουάσιγκτον, “ελαφρά τη καρδία”, βάσεις(εδώ κι’ εκεί ανά την επικράτεια), αποδεικνύονται άνευ ουδεμιάς προστιθέμενης αξίας για την Ελλάδα(αν ο κ. Τραμπ δεν αποφασίσει να τις εγκαταλείψει…).
Αλίμονο σ’ εκείνους που συνεχίζουν να μας λένε ότι θα μας προστατεύσουν απ’ την “τουρκιά”…Ως προς την Τουρκία βέβαια, συνεχίζουμε με απαράδεκτη εμμονή τις αιθεροβασίες, τις φαντασιοπληξίες και τη παραμονή στο “ροζ συννεφάκι” μας. Συνεχίζουμε τα περί προσκολλήσεως στο Διεθνές Δίκαιο, στο διάλογο, στο “δεν διεκδικούμε τίποτα-δεν παραχωρούμε τίποτα”, στα “ήρεμα νερά” κλπ, κλπ…
Δεν θα αναφερθώ στις αδυναμίες μας, άλλωστε το έχω ήδη κάνει, θα επισημάνω όμως τη συνέχιση της αβελτηρίας και της αδυναμίας κατανόησης της πραγματικότητας. Μας γεμίζουν με παχιά λόγια περί αμυντικής ετοιμότητας, αποκρύπτοντας τόσα και τόσα τρωτά με πρώτο και καλύτερο την έλλειψη παραγωγικής οικονομίας ενώ σπεύδουν, με ασυνάρτητες αγορές αμυντικού υλικού, να διογκώνουν τραγικά το δημόσιο χρέος, αυξάνοντας την εξάρτησή μας από τον ξένο παράγοντα, υπονομεύοντας την ανεξαρτησία της χώρας και το μέλλον των παιδιών μας.
Στο κατώφλι μιας νέας διεθνούς πραγματικότητας, στα πρόθυρα παγκόσμιων αλλαγών των οποίων οι επιπτώσεις προβλέπονται καταλυτικές, η Ελλάδα παραμένει αμέτοχη, ανίκανη να υπερασπιστεί τα εθνικά της συμφέροντα, ένας θεατής εξελίξεων ακόμη και μπροστά στην πόρτα της. Αιγαίο, Β. Ήπειρος, Σκόπια, Κύπρος, Συρία, μία αλυσίδα ενδοτισμού, παραχωρήσεων και εγκατάλειψης…Η χώρα μας κατάντησε ένας δυτικός λακές που δέχεται ραπίσματα και προπηλακισμούς απ’ τον αφέντη του – έναν αφέντη στον οποίο υπετάγη οικεία βουλήσει και έναντι “πινακίου φακής”. Ας ξυπνήσει επιτέλους ο ελληνικός λαός κι’ ας φροντίσει να τοποθετήσει στο τιμόνι της χώρας κάποιον αντίστοιχο ενός Αλεξίου Κομνηνού – κάποιον που θα ανασυντάξει το κράτος και θα αντιμετωπίσει με επιτυχία τους πολυάριθμους εχθρούς της.
Θεόδωρος Οικονόμου Καμαρινός
Διπλωμάτης ε.ε., πρώην Γενικός Πρόξενος στην Κορυτσά
