Τουρκολαγνείας, τουρκοφοβίας και ξενοδουλίας ουκ έσται τέλος. Η ελληνική κυβέρνηση κάνει ό,τι της περνάει απ’ το χέρι για να εξυπηρετήσει την τουρκική πολιτική και να προωθήσει τα τουρκικά συμφέροντα στην λεκάνη της Ανατ. Μεσογείου. Τί συνυποψηφιότητες σε διεθνείς οργανισμούς, τί κυπριακοί αποκλεισμοί, τί εγκατάλειψη στην τύχη του του κυπριακού ελληνισμού, τί αναξιοπρεπής στάση απέναντι στους προαιώνιους συμμάχους μας Αρμενίους, τί “πλάτες” στο καθεστώς Ερντογάν, τί ευθυγράμμιση στη Συρία με την τουρκική εξωτερική πολιτική, τί εναγκαλισμός των εν δυνάμει εχθρών μας Σελτζούκων του Αζερμπαϊτζάν – που δεν αναγνωρίζουν καν την Κυπριακή Δημοκρατία ως κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος και καταβάλλουν αντίθετα κάθε δυνατή προσπάθεια για να αναγνωρίσουν το παράνομο ψευδοκράτος της ΤΔΒΚ…
Όσο και αν προσπαθήσει κανείς να δικαιολογήσει αυτή τη δουλοπρέπεια, αυτό το βαθύτατο ραγιαδισμό, δύσκολα θα βρει επιχειρήματα που θα μπορούσαν να πείσουν ένα σοβαρό άνθρωπο για την ουσία μιας τέτοιας εξωτερικής πολιτικής και την προστιθέμενη αξία της στα εθνικά μας συμφέροντα. Αυτό άλλωστε επιχειρεί, καθημερινά σχεδόν πλην ματαίως, να κάνει το γνωστό τρίο των πανεπιστημιακών κυβερνητικών εξαπτερύγων (Ροζάκης, Καιρίδης, Συρίγος) περιφερόμενο στα γνωστά συστημικά σαχλοκάναλα και λοιπά ΜΜΕ “πρώτης γραμμής”. Το πόσο διαστρέφουν αυτοί οι άνθρωποι τις διατάξεις των διεθνών κανόνων, το πόσο διυλίζουν τον κώνωπα, το πόσο φυσιολογικό θεωρούν το πέρασμα του καμήλου από την τρύπα της βελόνας, πραγματικά σε αφήνει άναυδο. Σε άλλες εποχές θα είχαν διαπρέψει ως γραμματείς και φαρισείς. Βέβαια, ο πολιτικός κόσμος της χώρας επικροτεί αυτό το φαρισαϊσμό αφού έχει προ πολλού δώσει “γην και ύδωρ” στον ξένο παράγοντα υπογράφοντας μνημόνια, διαστρεβλώνοντας δημοψηφίσματα και παραχωρώντας εθνική κυριαρχία, πρώτα στα Ίμια, ως δοκιμή, και εν συνεχεία στη Μακεδονία. Προεξάρχουσα η κα Μπακογιάννη η οποία μας παραδίδει, σε κάθε ευκαιρία, μαθήματα εθνικού “αξιοπρεπισμού”, “εθνικής μοναχοφαγίας” και υπερβάλλοντος εθνοκεντρισμού(!) Η δορυφοριοποίηση της χώρας απέναντι στη γείτονα είναι πια ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός.
Η Ελλάδα κατάφερε, 200 χρόνια μετά το αθάνατο ’21, να γίνει τουρκικό δεκανίκι με προφανές αντάλλαγμα να αφήσουν ήσυχη οι Τούρκοι την ολιγαρχία μας να συνεχίσει το φαγοπότι εις βάρος της χώρας και του λαού της. Που και που, η άπατρις αυτή ολιγαρχία παραχωρεί και κάποιο κομματάκι εθνικής κυριαρχίας για να μπορέσει να υπογράψει μειοδοτικές συμφωνίες όπως εκείνη της ΑΟΖ με την Ιταλία και την Αίγυπτο. Αν σηκώνονταν σήμερα απ’ τον τάφο ο Θοδωρής Κολοκοτρώνης και ο Γεώργης Καραϊσκάκης, θα αποκαλούσαν εμάς μεν “γιουσουφάκια” τον δε πολιτικό μας συρφετό “νενέκους”. Ο Ερντογάν μοιράζει προσκυνοχάρτια κι’ εμείς τρέχουμε να τα μαζέψουμε σαν τρελοί, ίσως γιατί γνωρίζουμε ότι στη θέση του Γέρου του Μωρηά βρίσκεται ο …Καιρίδης – που μας απειλεί όλους με φωτιά και τσεκούρι αν δεν προσκυνήσουμε – κι’ αν δεν το κάνουμε υπόσχεται να μη μας αφήσει “πέτρα πάνω στη πέτρα”.
Διάβολε, τί είδους πανεπιστήμια έχουμε που επιτρέπουν στον κάθε Καιρίδη να γίνεται καθηγητής και να διδάσκει από καθέδρας αφελληνισμό στα παιδιά μας? Μήπως όλος αυτός ο τουρκολαγνικός σουρεαλισμός έχει να κάνει με την επίγνωση της αδυναμίας στην οποία έχει περιαγάγει τη χώρα μας η ανικανότητα, η ανευθυνότητα και ο αμοραλισμός του πολιτικού μας προσωπικού? Μήπως η διαχρονική καταστροφή της οικονομίας, η κατάργηση της βιομηχανίας, η εξάλειψη κάθε παραγωγής και παραγωγικότητας, η αποδόμηση και ο εξανδραποδισμός της πολεμικής μας βιομηχανίας και υποδομής, η απόσυρση πολύτιμων οπλικών συστημάτων από τα νησιά και η αποστολή τους άνευ αντιτίμου στην Ουκρανία, η εκεί παράλληλη αποστολή όλων των αποθεμάτων πυρομαχικών πυροβολικού, μήπως, υποψιάζομαι, μας έχουν φέρει σε μια τέτοια θέση αδυναμίας απέναντι στην Άγκυρα ώστε να προσφέρουμε προκαταβολικά, ως εξιλεασμό, όλα εκείνα που θεωρεί ο πολιτικός κόσμος ότι θα μπορούσε να πάρει ο Ερντογάν μετά μιά πολεμική αναμέτρηση τύπου “κυπριακής προδοσίας” ή “Ιμίων” όπου εκείνος θα ρίχνει πυραύλους και μεις στραγάλια? Απροσμέτρητο το βάθος της προδοσίας και η υπονόμευση του εθνικού μέλλοντος. Αν η Θεία Πρόνοια δεν μας δώσει, χθες ακόμη, ένα Καραϊσκάκη ή ένα Κολοκοτρώνη, αν δεν ξεριζωθεί από ανάμεσά μας άμεσα το τέρας του ραγιαδισμού, φοβάμαι πως η Πατρίδα ζει πλέον τις τελευταίες της μέρες…όπως κάποτε η Πομπηία πριν την έκρηξη του Βεζούβιου.
Θεόδωρος Οικονόμου Καμαρινός
Διπλωμάτης ε.ε., Πρώην Γενικός Πρόξενος στην Κορυτσά
