Στις 29 Σεπτεμβρίου 1995 ο τότε υπουργός Εξωτερικών και μετέπειτα Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας δηλώνει πως «Ουδέποτε παραιτήθηκε η χώρα μας από τις απαιτήσεις της έναντι της Γερμανίας για τις ζημιές που υπέστη κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου». Η αλήθεια είναι πως ενώ κανείς από ελληνικής πλευράς δεν ανακινεί το θέμα των πολεμικών αποζημιώσεων για τις θηριωδίες και τις σφαγές των γερμανικών στρατευμάτων την περίοδο της κατοχής, συν το υποχρεωτικό κατοχικό δάνειο, εν τούτοις αποτελεί μια ανοιχτή πληγή στις σχέσεις των δύο χωρών.
Από γερμανικής πλευράς, όποτε ανακινείται το θέμα, η μόνιμη επωδός είναι πως το θέμα έχει λυθεί οριστικά με τη συμφωνία επανένωσης της χώρας το 1990. Συμβαλλόμενες χώρες όμως, ήταν μόνο η Ρωσία, η Βρετανία, η Γαλλία και οι Ηνωμένες Πολιτείες. Αρκετοί νομικοί υποστηρίζουν ότι με την συμφωνία του 1990 δεν διευθετήθηκαν τα ανοιχτά ζητήματα με την Ελλάδα, αντίθετα με ό,τι υποστηρίζει το Βερολίνο.
Για τη γερμανική πλευρά, οι ελληνικές αξιώσεις οκτώ δεκαετίες μετά το τέλος του πολέμου είναι αβάσιμες. Η Αθήνα υποστηρίζει ότι το αίτημα για καταβολή των πολεμικών επανορθώσεων δεν παραγράφεται και προσθέτει ότι ποτέ δεν παραιτήθηκε των δικαιωμάτων της. Πώς αναλύονται όμως τώρα οι απαιτήσεις της Ελλάδας.
Το ποσό που υπολογίζεται πως χρωστά η Γερμανία στην Ελλάδα από τις πολεμικές αποζημιώσεις και το κατοχικό δάνειο ανέρχεται στα 278,7 δισεκατομμύρια ευρώ, εκ των οποίων τα 10,3 δισ. αφορούν στο «αναγκαστικό» δάνειο που χορηγήθηκε στους ναζί. Στη Συνδιάσκεψη του Παρισιού το 1946 το ποσό είχε οριστεί στα 341,2 δισεκατομμύρια δολάρια εκείνη την εποχή. Από πλευράς Δυτικής Γερμανίας υπήρξε καταβολή πολεμικών αποζημιώσεων σε μεμονωμένες περιπτώσεις συμπεριλαμβανομένων 115 εκατομμυρίων γερμανικών μάρκων σε Έλληνες που ήταν θύματα των ναζιστικών στρατευμάτων κατοχής. Σύμφωνα με δημοσίευμα του Spiegel, που επικαλείται με την σειρά του ελληνικά δημοσιεύματα, εκτιμάται ότι η Γερμανία οφείλει 108 δισεκατομμύρια ευρώ για τις καταστροφές σε υποδομές και 54 δισεκατομμύρια ευρώ για την αποπληρωμή του κατοχικού δανείου. Ακόμη κι από αυτό γίνεται αντιληπτό ότι και μόνο η καταβολή των 162 δισεκατομμυρίων ευρώ, θα έδινε μια σημαντικότατη βοήθεια στην προσπάθεια της χώρας για αποπληρωμή του χρέους.
Βέβαια, κατά το διάστημα των μνημονίων καμιά ελληνική κυβέρνηση δεν έθεσε μετ’ επιτάσεως το ζήτημα, προφανώς για να μην διαταραχθούν οι σχέσεις μας με τους «δανειστές» μας. Τον τελευταίο καιρό όμως, η γερμανική οικονομία δέχεται σφοδρά χτυπήματα αφ’ ενός λόγω του πολέμου στην Ουκρανία με την έλλειψη φθηνού ρωσικού φυσικού αερίου για τις γερμανικές βιομηχανίες κι αφ’ ετέρου γιατί ποτέ δεν υπήρξε το πνεύμα συλλογικής ευρωπαϊκής δράσης μεταξύ των μελών της ΕΕ, προεξάρχουσας της Γερμανίας, για αυτονομία σε κρίσιμους οικονομικούς τομείς όπως των πρώτων υλών και της ενέργειας. Εκτός της Ελλάδας και η Πολωνία δηλώνει πως δεν έχει παραιτηθεί κι αυτή από τις πολεμικές αποζημιώσεις που, στην περίπτωσή της, είναι πολλαπλασίως περισσότερες από τις ελληνικές. Να υποθέσουμε πως οι διεκδικητές θα ακολουθήσουν τον κανόνα «Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται»;
Οψόμεθα…
Από το Γραφείο Τύπου
