Συμπληρώνονται φέτος 50 χρόνια από την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο, ένα γεγονός που χαράχτηκε ανεξίτηλα στη μνήμη του ελληνισμού ως μια από τις πιο μαύρες σελίδες της σύγχρονης ιστορίας μας. Στις 20 Ιουλίου 1974, η Τουρκία, με την κυνική χρήση στρατιωτικής βίας, παραβιάζοντας κάθε έννοια διεθνούς δικαίου και ανθρώπινης αξιοπρέπειας, εισέβαλε στην Κύπρο, αφήνοντας πίσω της θάνατο, πόνο και μια χώρα διχοτομημένη. Η τουρκική εισβολή δεν ήταν απλώς μια πολεμική πράξη, αλλά μια πράξη που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα με την κατοχή και τον εποικισμό των κατεχόμενων περιοχών.
Η Λευκωσία είναι η μοναδική πρωτεύουσα παγκοσμίως που είναι χωρισμένη στα δύο! Χιλιάδες πρόσφυγες δεν μπορούν να επιστρέψουν στις εστίες τους και οι πληγές του λαού μας αιμορραγούν ακόμα. Η διεθνής κοινότητα και ειδικά η Ευρωπαϊκή Ένωση αποδεικνύονται ανίκανες να επιβάλουν τις κυρώσεις που απαιτούνται για να σταματήσει η παρανομία και η αδικία. Ο προεδρεύων της Ε. Ε. αυτό το εξάμηνο, πρωθυπουργός της Ουγγαρίας Βίκτορ Όρμπαν σε στενή συνεργασία με τον Τούρκο Πρόεδρο Ερντογάν, έχει ξεκινήσει συστηματικά να προωθεί τη διεθνή αναγνώριση του ψευδοκράτος των Τουρκοκυπρίων. Οι προσπάθειες για διπλωματική επίλυση του ζητήματος συναντούν διαρκώς την αδιαλλαξία και τις προκλήσεις της Τουρκίας, η οποία συνεχίζει να παραβιάζει το διεθνές δίκαιο και να τορπιλίζει κάθε πιθανότητα ειρηνικής διευθέτησης.
Η ευθύνη, ωστόσο, δεν βαραίνει μόνο την Τουρκία. Είναι καιρός να στρέψουμε το βλέμμα μας προς τις ελληνικές κυβερνήσεις κυρίως της μεταπολίτευσης (χωρίς να αγνοούμε την πολιτική που ακολουθήθηκε και τη δεκαετία του 1960), οι οποίες εδώ και πέντε δεκαετίες απέτυχαν να προασπιστούν αποτελεσματικά τα δικαιώματα του κυπριακού λαού και να προωθήσουν μια δίκαιη λύση στο Κυπριακό ζήτημα. Κάθε ελληνική κυβέρνηση, από το 1974 μέχρι σήμερα, απέτυχε να προτάξει το εθνικό συμφέρον και υπέκυψε σε πιέσεις, άλλοτε για οικονομικά οφέλη, άλλοτε για ψευδεπίγραφες διπλωματικές νίκες, προσφάτως για προσωπικά οφέλη. Οι υποσχέσεις, οι διακηρύξεις και οι συμβιβασμοί δεν έφεραν καμία πραγματική πρόοδο, παρά μόνο μια ατελείωτη στασιμότητα και απογοήτευση.
Τα τελευταία 50 χρόνια, οι ελληνικές κυβερνήσεις, οπουδήποτε και αν τοποθετούνται ιδεολογικά, επιδεικνύουν μια απογοητευτική έλλειψη συνέπειας και αποφασιστικότητας στο ζήτημα της Κύπρου. Αντί να ενώσουν τις δυνάμεις τους για να επιτύχουν μια δίκαιη και βιώσιμη λύση, οι πολιτικές ηγεσίες επιλέγουν τον εύκολο δρόμο των συμβιβασμών και των αναβολών. Αυτό που τις ενδιαφέρει είναι να μην σκάση η νάρκη στα χέρια τους και τη μετατοπίζουν στους επομένους. Η αποτυχία τους να αντιμετωπίσουν δυναμικά την τουρκική προκλητικότητα και να υπερασπιστούν τα δικαιώματα του κυπριακού λαού, αποδεικνύει την αδυναμία και την έλλειψη στρατηγικής σκέψης που χαρακτηρίζει την ελληνική πολιτική σκηνή. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η χώρα μας είναι η μόνη (μαζί με τη Γερμανία) που δε διαθέτει συμβούλιο εθνικής ασφαλείας, το οποίο ανάμεσα σε άλλα χαράζει όχι μία κοντόφθαλμη στρατηγική, αλλά βλέπει μακριά και φροντίζει για τα επόμενα πολλά χρόνια.
Έτσι έχουμε φτάσει σήμερα να εισαγάγουμε στο διάλογο τις λέξεις «διαίρεση» και διαιρεμένο νησί» για να μην ακούγεται η αλήθεια που είναι εισβολή, κατοχή και εποικισμός. Επίσης δε μιλάμε για απελευθέρωση και ένωση! Ντρεπόμαστε να αναγνωρίσουμε την αλήθεια; Ή απλά την καλύπτουμε για να βοηθήσουμε τους καλούς μας γείτονες να πετύχουν όσα επιθυμούν;
Ο Ερντογάν ανακοίνωσε ότι θα παρευρεθεί στους εορτασμούς της εισβολής μαζί με 50 πλοία, στρατό και σχεδόν το σύνολο του υπουργικού του συμβουλίου. Ο Έλληνας πρωθυπουργός θα εμφανιστεί μάλλον σαν ο φτωχός αλλά αλαζόνας συγγενής (όπως κάνει τα τελευταία 5 χρόνια). Και σίγουρα δε θα πει ή δε θα κάνει κάτι που θα ταράξει τα ήσυχα νερά! Το παράθυρο ευκαιρίας που βλέπει μόνο η ελληνική εξωτερική πολιτική πρέπει να παραμείνει ανοικτό με κάθε κόστος.
Η τραγική αυτή επέτειος αποτελεί μια ευκαιρία για αυτοκριτική και αναστοχασμό. Ο ελληνισμός δεν μπορεί να ξεχάσει και δεν θα ξεχάσει. Το αίμα των ηρώων και των αθώων θυμάτων της εισβολής και της κατοχής απαιτεί δικαιοσύνη. Στην επέτειο των 50 ετών από την εισβολή, ας αναλογιστούμε τις ευθύνες μας και ας διεκδικήσουμε δυναμικά μια ελεύθερη και ενωμένη Κύπρο, χωρίς ξένους στρατούς και χωρίς εποίκους. Η ιστορία θα μας κρίνει, και δεν έχουμε την πολυτέλεια να αποτύχουμε ξανά.
Η ανάγκη για μια νέα, ενωμένη και αποφασιστική προσέγγιση στο Κυπριακό είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Η πολιτική ηγεσία της Ελλάδας οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες της και να προωθήσει μια στρατηγική που θα στηρίζεται σε αρχές και αξίες, και όχι σε βραχυπρόθεσμα συμφέροντα. Οι διεθνείς συμμαχίες πρέπει να αξιοποιηθούν με τέτοιο τρόπο ώστε να ασκηθούν οι απαραίτητες πιέσεις στην Τουρκία για να τερματίσει την κατοχή και να επιτρέψει την επανένωση της Κύπρου. Δυστυχώς όμως είμαστε σε μία περίοδο που η Ελλάδα σα χώρα είναι πολιτικά απομονωμένη με την Τουρκία να κερδίζει συνεχώς έδαφος σε διπλωματικό επίπεδο και να αποκτά όσα διεκδικεί! Τονίζουμε η Ελλάδα είναι διεθνώς απομονωμένη! Σε αντίθεση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη που δίνει δυναμικά το προσωπικό του παρόν σε όλες τις εξελίξεις! Η Τουρκία από την άλλη έχει καταφέρει να αναγνωριστεί το ψευδοκράτος από το Αζερμπαϊτζάν. Και αυτή είναι μόνο η αρχή. Είναι σίγουρο ότι θα ακολουθήσουν και άλλα κράτη που ασκεί επιρροή!
Πρέπει να κατανοήσουμε ότι η λύση στο Κυπριακό δεν θα έρθει μέσα από ευχολόγια και παθητική αναμονή, αλλά μέσα από μια αποφασιστική και ενωμένη στάση, που θα βασίζεται σε στέρεες αρχές και διεθνείς συμμαχίες. Η Ελλάδα οφείλει να αναλάβει ενεργό ρόλο στην προώθηση μιας δίκαιης και βιώσιμης λύσης, η οποία θα σέβεται τα δικαιώματα και τις προσδοκίες του κυπριακού λαού.
Ας φροντίσουμε να ανεμίζουν από εδώ και πέρα 50 μεγάλες γαλανόλευκες σημαίες στη Μεγαλόνησο! Να φαίνονται από παντού! Γιατί η Κύπρος δεν κείται μακράν! Ποτέ δεν ήταν μακριά! Η Κύπρος είναι Ελλάδα και όποιον δεν μπόρεσε να το αντιληφθεί θα τον κρίνει η ιστορία! Και κάτι μας λέει ότι δε θα τον κατατάξει στους ήρωες και πατριώτες…..
Από το Γραφείο Τύπου
