Δε μπορεί να μη γίνει αναφορά στην ολιγόλεπτη, πλην όμως εξαιρετική και μεστή νοημάτων ομιλία του δημοσιογράφου Μανώλη Κοττάκη στην παρουσίαση του βιβλίου του “Οι απόρρητοι φάκελοι Καραμανλή” που πραγματοποιήθηκε στο Πολεμικό Μουσείο. Αρχικά ευχαρίστησε τους παρευρισκόμενους δύο πρώην πρωθυπουργούς Κώστα Καραμανλή και Αντώνη Σαμαρά για την τιμή να μιλήσουν στην εκδήλωση, εκθειάζοντας παράλληλα τη στάση που κράτησαν στα εθνικά θέματα, μιας και έχουν “βαθιά μέσα τους την Ελλάδα”, για να καταλήξει ότι δεν έπρεπε να αναγνωριστεί κράτος με το όνομα “Μακεδονία”, υπονοώντας την έλλειψη διάθεσης και πυγμής των τότε εμπλεκόμενων πολιτικών προσώπων στη συμφωνία των Πρεσπών. Από την αρχή έθεσε εθνικό πρόσημο στον λόγο του.

Με έντεχνο τρόπο κατάφερε να ομογενοποιήσει το ανομοιογενές πολιτικά, κοινωνικά και επαγγελματικά πλήθος που συνέρρευσε στην εκδήλωση, βάζοντας κοινό παρονομαστή την “αντίληψη για την πατρίδα”, την “ματιά για την πατρίδα”. Αντιπαρέβαλε τα ιδιοτελή συμφέροντα και την woke ατζέντα με τα εθνικά ιδεώδη. Παραλλήλισε τον καθένα από μας που τάσσεται στο πλευρό της πατρίδας με εθνικούς μας ήρωες και ηγετικές μορφές της Ελλάδας· τον Καποδίστρια, τον Κολοκοτρώνη, τον Μελά, τον Παλληκαρίδη, τον Καραολή, τον Χρυσόστομο Σμύρνης, τον Χριστόδουλο και τον Καραμανλή. Όρισε ως κοινό αγώνα την διατήρηση του κεριού του ελληνισμού αναμμένο, ώστε αυτό να φουντώσει και να γίνει ξανά λαμπάδα, παίρνοντας σαφή θέση για τα ιδανικά και τις αξίες που πρέπει να διατηρήσει η χώρα μας.

 Εξήγησε ότι ο δημοσιογράφος όταν είναι μάρτυρας ιστορικών γεγονότων είναι υποχρεωμένος να τα κληροδοτεί πριν φτάσει στα βαθιά γεράματα. Δήλωσε με έμφαση “ότι μετά το εμφύλιο την ιστορία της δεξιάς στην πατρίδα μας την έγραφε συνήθως η “αριστερά”, ας την γράψει και μια φορά  η “δεξιά” με παραπομπή σε πηγές”. Με τη συγγραφή του βιβλίου ήθελε να επισημάνει ότι κατά τη διάρκεια θητείας του Κ. Καραμανλή απειλήθηκε η δημοκρατία και η εθνική κυριαρχία, αμφισβητήθηκε μέχρι τελικής πολιτικής εξόντωσης το δικαίωμα εκλεγμένου ηγέτη να υπηρετήσει το εθνικό συμφέρον της πατρίδας του.

 Μέσα από τον “Ζορμπά” του Καζαντζάκη τοποθέτησε τον ακριτικό ελληνισμό ως πραγματικό αρχηγό του έθνους μας, που πολεμάει ακαταπαύστως στα σύνορα, και μαζί με αυτόν και ολόκληρο τον λαό, από τον οποίο πηγάζει κάθε εξουσία. Ο πατριωτισμός είναι το νέο πολιτικό σύνορο” ήταν η τελευταία κουβέντα, δίνοντας το στίγμα. Ο δυναμικός λόγος και η επιβλητική παρουσία του έδιναν το κάλεσμα για εθνική ανασύνταξη. Είναι επιτακτική ανάγκη να προβάλλεται η εικόνα των ελάχιστων πλέον δημοσιογράφων που υπηρετούν το επάγγελμά τους με ήθος, στραμμένοι σε εθνικό και όχι συστημικό προσανατολισμό.

Από το Γραφείο Τύπου