17 Ιουνίου 2018 έγραφε το ημερολόγιο όταν οι Υπουργοί Εξωτερικών Ελλάδας και
Σκοπίων υπέγραφαν το κείμενο που συνομολόγησαν οι πολιτικοί τους αρχηγοί Αλέξης
Τσίπρας και Ζόραν Ζάεφ. Ένα κείμενο που βρήκε αντίθετη τη μεγαλύτερη μερίδα του
ελληνικού λαού, που εναντιώθηκε με συλλαλητήρια λαοθάλασσας για την αποτροπή
μιας τέτοια απόφασης. Ένα κείμενο που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη μετέπειτα ήττα
όχι μόνο του ιδίου του Έλληνα πρωθυπουργού, αλλά και της παράταξής του.
Η περίφημη συμφωνία των Πρεσπών λοιπόν.
Κατά πόσο όμως ήταν επιτακτική η ανάγκη υπογραφής μιας συμφωνίας που παρέδιδε
σε γειτονική χώρα τη χρήση της ελληνικής λέξης “Μακεδονία” ως δεύτερο συνθετικό
στην ονοματοδοσία της (Βόρεια Μακεδονία); Βέβαια, σε βάθος 20ετίας συζητιόταν και
τονιζόταν από επίσημα χείλη η σύνθετη ονομασία των Σκοπίων με δεύτερο συνθετικό
το “Μακεδονία” ως καθαρά γεωγραφικό προσδιορισμό, erga omnes. Οι ανιστόρητοι
πολιτικοί μας, δε γνωρίζουν ότι το μεγαλύτερο μέρος των Σκοπίων στους αρχαίους
χρόνους ανήκε στο βασίλειο της Παιονίας, και παρά μόνο ένα μικρό κομμάτι ανήκε στο
βασίλειο του Μ. Αλεξάνδρου, οπότε ο γεωγραφικός προσδιορισμός είναι άκυρος; Είναι
ένα παραμύθι που επικαλούνται περιφρονώντας την ελληνική ιστορία για να
δικαιολογήσουν τις υπαναχωρήσεις τους σε εθνικά ζητήματα.
Ένας από τους λόγους που υποτίθεται υπεγράφη η προδοτική συμφωνία αφορούσε
στην αποδυνάμωση επιρροής των Τούρκων από τα βόρεια σύνορά μας με την επίτευξη
φιλικών σχέσεων που θα αποκτούσαμε με τους Σκοπιανούς. Κάτι που δε συνέβη, αφού
Τουρκία και Σκόπια διατηρούν πολύ καλούς δεσμούς, και μάλιστα έχουν υπογράψει
στρατιωτικοοικονομική συμφωνία. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα έπρεπε να διεξαχθεί
δημοψήφισμα για ένα τόσο σοβαρό εθνικό ζήτημα, αν και η κυβέρνηση Τσίπρα απέδειξε
περίτρανα ότι χωρίς ενδοιασμούς μετατρέπει το “ΟΧΙ” του ελληνικού λαού σε “ΝΑΙ”.
Όλοι οι γειτονικοί λαοί αυτής της πολυπαθούς, ένδοξης γης άλλωστε προσπαθούν να
αρπάξουν όχι μόνο εδάφη, αλλά και μέρος της ιστορίας της, κάτι που πρέπει ως
Έλληνες να μας κάνει πραγματικά περήφανους, γιατί αποδεικνύει την απήχηση που
έχει αυτό που ονομάζουμε Ελληνισμός, και περιλαμβάνει όλες τις αξίες, τις αρχές που
μας μετέδωσαν οι πρόγονοι.
Στο άρθρο 8 της Συμφωνίας των Πρεσπών γίνεται σαφής (υποτίθεται) διάκριση των
όρων “Μακεδονία” και “Μακεδόνας” και της ερμηνεία που επιδέχονται από τα δύο
συμβαλλόμενα κράτη, και που λειτουργεί εις βάρος της Ελλάδας. Η σαφώς
προσδιοριζόμενη σημασία σε επίπεδο γεωγραφικό και εθνικό των ανωτέρω όρων και η
εσφαλμένη χρήση τους προκαλεί ασάφεια, σύγχυση, και κάνει όλο και πιο πρόδηλη την
επιδίωξη κατάργησης όρων και εννοιών που τονίζουν και ξεκαθαρίζουν τη
διαφορετικότητα των πληθυσμών που ζουν σε κάθε γεωγραφική περιοχή. Η Συμφωνία
λέει ρητά πως αποκαλώντας τους Σκοπιανούς “Μακεδόνες” δεν αναφερόμαστε στην
εθνότητα (που προφανώς και δεν είναι Μακεδόνες), αλλά στην ιθαγένεια. Αν θέλουμε
βέβαια να παίξουμε με τις λέξεις, η λέξη ιθαγένεια για έναν Έλληνα ως συνήθως
δηλώνει ΚΑΙ την εθνότητα, μιας και αναφερόμαστε σε Κράτη-Έθνη.
Οπότε προκύπτει ένα ακόμα τεράστιο ζήτημα, αυτό της μακεδονικής γλώσσας. Η
Συμφωνία αποδέχεται την ύπαρξή της, βάζοντας πρόσκομμα σε ό,τι μια γλώσσα ορίζει,
την ομοιογενή ταυτότητα των πληθυσμών που την ομιλούν και τα κοινά εθνικά κατά
κύριο λόγο χαρακτηριστικά τους. Οι Σκοπιανοί είναι Σλάβοι, δεν έχουν καμία σχέση με
τα ελληνικά φύλα που ήρθαν και εγκαταστάθηκαν στον ελλαδικό χώρο και
καταγράφουν ιστορία 3.000 χρόνων.
Δεν είναι δυνατόν η γλώσσα των Σλάβων να είναιη μακεδονική, η οποία ως ορισμός δεν υπήρξε ποτέ ούτε στην Ελλάδα. Οι Μακεδόνες ήταν Έλληνες και μιλούσαν την αρχαία ελληνική γλώσσα, τη γνωστή Ελληνιστική Κοινή, μια γλώσσα που ομιλούνταν ακόμα και την περίοδο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, και τα πρώτα χρόνια της Βυζαντινής. Μόνο παραχάραξη της ιστορίας αποτελεί η αναγνώριση από την ελληνική κυβέρνηση ύπαρξης μακεδονικής γλώσσας, την οποία μάλιστα κατατάσσουν στις νότιες σλαβικές γλώσσες, που επακόλουθασημαίνει την αποδοχή σλαβικής εθνότητας των Σκοπιανών, που έρχεται αντίθετη μετην αμιγώς ελληνική ταυτότητα του όρου “Μακεδονία”.
Δεν περιμένουμε καμία κυβέρνηση και κανέναν πολιτικό να σταθεί στο ύψος και να
διεκδικήσει ό,τι ανήκει στην Ελλάδα. Η Συμφωνία των Πρεσπών θα υπογραφόταν
ούτως ή άλλως από όποια παράταξη ήταν στο τιμόνι. Άλλοι οδηγούν το παιχνίδι. Όπως
χαρακτηριστικά είπε και ο Γιώργος Λιάνης πριν πέντε χρόνια σε συνέντευξη που
παραχώρησε στην ΕΡΤ1: “μα όλοι εμείς στη Βουλή, είτε ήμασταν στο ΠΑΣΟΚ, είτε
ήμασταν στη ΝΔ, περιμέναμε μία τέτοια λύση που αν ερχότανε, όποιος και αν
ήταν στην κυβέρνηση θα πανηγύριζε”. Παρόλα αυτά επιβάλλεται καταγγελία και
επαναδιαπραγμάτευση της Συμφωνίας, και εξεύρεση μιας λύσης που να στηρίζεται σε
πραγματικά ιστορικά, εθνικά, πολιτιστικά δεδομένα. Το πολιτικό σχήμα που θα
κατορθώσει κάτι τέτοιο, ακόμα δεν έχει φανεί στο ελληνικό κοινοβούλιο.
Ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης το 2019, όντας στην Αντιπολίτευση την περίοδο υπογραφής
της ντροπιαστικής αυτής Συμφωνίας, έλεγε ότι δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να απεμπολήσει
το δικαίωμα για βέτο της Ελλάδας στην ενταξιακή πορεία των Σκοπίων στην Ε.Ε.,
χαρακτήρισε επιζήμια τη Συμφωνία των Πρεσπών, κατηγόρησε τον Αλ. Τσίπρα που
είπε “ναι” εκεί που οι προκάτοχοί του είπαν “όχι”, έκανε λόγο για εθνική υποχώρηση, και
διατυμπάνιζε με στόμφο ότι δε θα πει ΠΟΤΕ “καλωσορίζω τον Μακεδόνα Πρωθυπουργό
στη χώρα”. Όταν εκλέχτηκε πρωθυπουργός φυσικά και δεν τήρησε τα λόγια του, και
φυσικά και καλωσόρισε τον “Μακεδόνα” Πρωθυπουργό. Προεκλογικά τα λόγια είναι
παχιά, αλλά μετεκλογικά τα αποτελέσματα ισχνά. Το ίδιο έκανε άλλωστε και ο
προκάτοχός του όταν προεκλογικά με έναν νόμο και ένα άρθρο θα έσκιζε τα μνημόνια,
αλλά μετεκλογικά μας έβαλε στο τρίτο.
Αν και φέτος γιορτάζουμε τα 50 χρόνια Μεταπολίτευσης, αυτή η γη συνεχίζει να είναι
υποδουλωμένη σε οικογενειοκράτες που νομοθετούν μόνο για τη δική τους οικονομική
και κοινωνική ευημερία, λησμονώντας την ελληνική τους ταυτότητα, κάτι που αυτόματα
τους κάνει απάτριδες. Είναι τραγελαφικό να ακούμε αυτούς που κάποτε ως κυβέρνηση
είχαν ξεπουλήσει την Μακεδονία και την Ελλάδα ολόκληρη, να τους διακατέχει σήμερα
ως Αντιπολίτευση εθνική ευαισθησία και να κατηγορούν τη σημερινή κυβέρνηση για
εθνικά ζητήματα.
Η Συμφωνία αυτή βέβαια βρίσκει αντίθετη και μερίδα του γειτονικούλαού, που επιμένει να αποκαλεί την πατρίδα του σκέτο “Μακεδονία”, παραβιάζοντας τη Συνθήκη. Το ίδιο έκανε δημόσια και ο νέος πρωθυπουργός της χώρας Χρίστιαν Μίτσκοσκι, καθώς και η πρόεδρος της χώρας Γκορντάνα Σιλιάνοφσκα. Στα μάτια μου τέτοιες δηλώσεις από πολιτικά πρόσωπα μοιάζουν να καπηλεύονται την ελληνικότητα, την εθνική μας ταυτότητα, φανερώνοντας τη μειονεκτικότητα που πιθανόν αισθάνονται για την ανυπαρξία εθνικής συνείδησης. Οι Έλληνες βέβαια από τη μεριά τους δεν
ξεχνούν και δεν παραχωρούν κανέναν κομμάτι γης και πολιτισμού σε σφετεριστές. Για
τον ελληνικό λαό τέτοιες συνθήκες δεν έχουν καμία ισχύ. Η ιστορία μας δεν πεθαίνει,
και αν ακόμα, ου μη γένοιτο, την ξεγράψουμε εμείς, οι πέτρες θα το φωνάξουν “η
Μακεδονία είναι μία, και είναι ελληνική”!
Ιωάννα Άρμεν – Μέλος του
Νέου Εθνικά Ενιαίου Πολιτικού Σχηματισμού – Πρώτα η Ελλάδα
