Στις 31 Μαΐου 1975, στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες και 9 μήνες μετά τον Αττίλα και τον ακρωτηριασμό της Κύπρου, συναντήθηκαν οι πρωθυπουργοί Ελλάδας και Τουρκίας για να ηρεμήσουν τα πνεύματα με σκοπό να βάλουν τις βάσεις για μια μόνιμη λύση στο θέμα της υφαλοκρηπίδας. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν η μοναδική φορά που φτάσαμε τόσο κοντά στην λύση με την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, μιας που της συνάντησης ακολούθησε κοινό ανακοινωθέν για το συγκεκριμένο θέμα. Διαβάζουμε από το ΒΗΜΑ της 1ης Ιουνίου 1975:
«Η συνάντηση κορυφής Ελλάδος και Τουρκίας έγινε σήμερα και επέτυχε. Τούτο φαίνεται από το ανακοινωθέν που δόθηκε στη δημοσιότητα ύστερα από την περιέργως μακρά – κράτησε πάνω από δυόμιση ώρες – ιδιαίτερη συνομιλία των δύο πρωθυπουργών κ.κ. Κ. Καραμανλή και Ντεμιρέλ, στην οποία χρησιμοποιήθηκε ένας μόνο διερμηνεύς[…]. Επέτυχε γιατί συμφωνήθηκε να προωθηθούν οι διαδικασίες για την υπογραφή του συνυποσχετικού και την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης χωρίς την περιπλοκή παράλληλων συνομιλιών και διαπραγματεύσεων που θα καθυστερούσε το ξεκαθάρισμα των νομικών δικαιωμάτων πάνω στο Αρχιπέλαγος.».
Δεν άργησε όμως να έρθει η …ανώμαλη προσγείωση. Προφανώς μετά από πιέσεις του στρατιωτικού κατεστημένου της Τουρκίας, το συν-υποσχετικό έγινε συν-εκμετάλλευση του Αιγαίου. Μόλις λίγους μήνες αργότερα… Οι πιέσεις της ελληνικής πλευράς για συνάντηση στο Παρίσι με την τουρκική αντιπροσωπεία για τη σύνταξη του συνυποσχετικού, έπεφταν στο κενό και οι συχνές αναβολές έγιναν επ’ αόριστον… Αυτό και μόνο δείχνει τη σταθερότητα των στρατηγικών κινήσεων της Τουρκίας (από το 1975), ανεξάρτητα από το ποιος αναλαμβάνει κατά καιρούς τα ηνία της χώρας.
Μάθημα διδακτικό στο εγχώριο πολιτικό σύστημα. Μάθημα για το ότι πρέπει στρατηγικά να είσαι προβλέψιμος, αλλά επιχειρησιακά απρόβλεπτος, αν θέλεις να πετύχεις τους στόχους σου.
Από το Γραφείο Τύπου
