Με τις αλλεπάλληλες κρίσεις που χτυπάνε την ελληνική κοινωνία και τις χρόνο με το χρόνο μεγαλύτερες δυσχέρειες που αντιμετωπίζουμε, είναι ευνόητο να λέμε ότι κάθε πέρσι και καλύτερα. Τους παλιούς καιρούς ο λαός φανατιζόταν με τις εκάστοτε πολιτικές ιδεολογίες και υποστήριζε με πάθος το κόμμα του, όπου έφτανε σε σημείο να μαλώνει με τους οικείους του για πολιτικές διαφορές. Η κατάντια της ελληνικής κοινωνίας! Και τα κόμματα καλοπερνούσαν, αλλά ο λαός κακοπερνούσε. Και όταν λέμε λαός αναφερόμαστε κυρίως στις πιο χαμηλές κοινωνικοοικονομικές τάξεις (αποτελούσαν πλειοψηφία) που πάλευαν για τον άρτο τον επιούσιο. Στις μέρες μας ευτυχώς αυτός ο φανατισμός δεν αποτελεί τον κανόνα, αλλά την εξαίρεση.

Αντίθετα στις μέρες μας συναντάται ένα άλλο φαινόμενο, αυτό των εσωκομματικών μαχών και απεμπολήσεων. Είναι πολύ συχνό το φαινόμενο του έντονου διαπληκτισμού σε πρόσωπα του ιδίου κόμματος, όπως επίσης και πολιτικά πρόσωπα να μεταπηδούν από το ένα κόμμα στο άλλο, που πολλές φορές υπήρξαν σκληροί κατήγοροι του. Στην εποχή μας, το κόμμα με τους περισσότερους αντάρτες είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος μετά την εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη έχει χωριστεί σε πολλά στρατόπεδα, ενώ το κόμμα με τους περισσότερους αποστάτες είναι το ΠΑΣΟΚ, που εισχώρησαν στη ΝΔ, και μάλιστα σε πολύ αξιόλογες θέσεις. Δε θα ήταν παράξενο να πούμε ότι η ΝΔ είναι ένα συνονθύλευμα των δύο αυτών κομμάτων, οπότε και πολιτικών ιδεολογιών, μιας και δε γνωρίζουμε κατά πόσο οι αποστάτες πολιτικοί ενστερνίζονται τις θέσεις των κομμάτων στα οποία εισχωρούν ή αν εισχωρώντας μεταβάλλουν το ιδεολογικό πλαίσιο.

Τα γεγονότα των ημερών μας μού αποδεικνύουν ότι τελικά κανείς από όσους στέκονται στο βήμα της Βουλής δεν ενδιαφέρεται για την ευημερία της χώρας, παρά για τη δική του βολευτική θέση. Πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί η  ασυμφωνία μεταξύ συνεργατών, χρόνια συνεργατών-συντρόφων, όταν το τιμόνι του κόμματος ξαφνικά το αναλαμβάνει άλλος; Μάλλον ποτέ δε συμφωνούσαν, αλλά σίγουρα κάτι άλλο τους ένωνε. Πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί όταν ο ηγέτης ενός κόμματος δεν αναζητείται σε ένα αξιόπιστο, με πείρα και έργο πολιτικό πρόσωπο, αλλά σε έναν φρέσκο άνθρωπο ο οποίος δεν έχει ασχοληθεί ποτέ με τα πολιτικά και θεωρείται ότι προσφέρει τόνωση στο κόμμα αλλιώς θα ήταν ένα “πεθαμένο λικέρ”; Πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί όταν οι μεταγραφές στα πολιτικά κόμματα γίνονται για πλάκα, και μάλιστα πολλές φορές σε κόμματα εντελώς διαφορετικού πολιτικού προσανατολισμού;

Ίσως έτσι εξηγείται και η δήλωση του Γεωργίου Παπανδρέου αμέσως μετά την εκλογή του Χάρη Δούκα ως δημάρχου Αθηνών: “ Όταν ενώνουμε τις προοδευτικές δυνάμεις, δημοκρατικές δυνάμεις πίσω από ένα πρόσωπο με γνώσεις, δυνατότητες, αλλά και με όραμα, μπορεί να γίνει ανατροπή…είναι μια μεγάλη νίκη, αλλά και μια νέα αρχή, ένα μεγάλο μήνυμα για τις προοδευτικές δυνάμεις της χώρας”, που δεν αφήνει περιθώριο να μην σκεφτούμε ότι κλείνει το μάτι στον ΣΥΡΙΖΑ, που στον β’ γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών στήριξε τους ανθρώπους του ΠΑΣΟΚ, για κοινή συμπόρευση. Τι και αν ο Νίκος Ανδρουλάκης και άλλα στελέχη του ΠΑΣΟΚ έδειξαν να μην ενδιαφέρονται για μια τέτοια συνεργασία, προς το παρόν τουλάχιστον, αφού προσβλέπουν σε μια άνοδο των ποσοστών τους και επομένως μια θέση αξιωματικής αντιπολίτευσης, από την πλευρά του ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να αρπάζει το μπαλάκι με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, Στέφανο Κασσελάκη, που πριν λίγο καιρό χαρακτήριζε το ΠΑΣΟΚ κεντροδεξιό κόμμα, να δηλώνει: “Να τι κάνει ο προοδευτικός κόσμος όταν ενώνεται. Διώχνει γόνους, ημετέρους, διεφθαρμένους. Απόψε είναι η πρώτη νύχτα χαράς. Απόψε είναι η πρώτη μεγάλη ρωγμή του καθεστώτος Μητσοτάκη”. Σε συνέχεια ο κύριος Χρήστος Σπίρτζης μίλησε για κοινό ψηφοδέλτιο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ στις Ευρωεκλογές με έμβλημα τον ήλιο, ο οποίος μπορεί να είναι κόκκινος, καθώς και για μια εντέλει ομογενοποίηση των δύο κομμάτων. Για μια θέση στον ήλιο λοιπόν, κάποιοι σκοτώνουν τις αξίες τους. Ίσως μόνο οι πιο ρομαντικοί μείνουν σταθεροί στις ιδέες τους και παλέψουν μόνοι τους για το όραμά τους. Ο θάνατος των ιδεών και αξιών λοιπόν, μόνο για μια…πολιτική θέση, με φανφάρες περί πολιτικών ιδεολογιών, ιδεολογιών που για κάποιους ίσως δεν υπήρξαν ποτέ.

Όλα τα παραπάνω είναι σημάδια ότι το πολιτικό σύστημα είναι σάπιο και περιμένει να καταρρεύσει, και απλά το μπαλώνουν για να σώσουν ό,τι σώζεται. Αλλά τίποτα δε σώζεται πλέον, και ίσως αξιωθούμε να δούμε στο άμεσο μέλλον μια κοινή σύμπλευση όλων των μεγάλων κομμάτων, πέρα από τα ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ, για να αντιμετωπίσουν την κατάρρευση. Άλλωστε τα γεγονότα δείχνουν ότι οι ιδεολογίες πάνε και έρχονται και δεν έχουν τελικά και τόση σημασία, αρκεί να προσφέρουν θέση στην αρένα. Αυτή την κατάρρευση φοβούνται, ή μάλλον την ανάδειξη νέων προσώπων που αυτή επιφέρει στο διάβα της. Ανθρώπων που δεν έχουν ασχοληθεί ποτέ με την πολιτική, αλλά ασχολούνται με τα πολιτικά, μελετούν και αναλύουν το πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας αυτής ώστε την κατάλληλη στιγμή να διεκδικήσουν τα ηνία της με συμπαραστάτη τον οργισμένο λαό. Ανθρώπων που θα παλέψουν πρώτα για το συμφέρον της Ελλάδας, για την αναστήλωση της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας, που πιστεύουν ακόμα στις αξίες που έχουν κρατήσει όρθιο τόσα χρόνια αυτό το έθνος, αξίες που η επέλαση της παγκοσμιοποίησης έχει ισοπεδώσει.

Και μην ξεχνάμε ότι προεκλογικά ο κύριος Ανδρουλάκης είχε πει ότι για να κάνει κυβέρνηση συνεργασίας με ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα, έπρεπε να αλλάξει το πρόσωπο του πολιτικού τους ηγέτη. Βούτυρο στο ψωμί του είναι λοιπόν η ανάδειξη του κυρίου Κασσελάκη στη θέση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, οπότε μένει σε επόμενο χρόνο και πάνω στην ανάγκη να δούμε την πολυπόθητη από κάποιους ένωση των δύο κομμάτων. Το μόνο στο οποίο ίσως χρειαστεί να κάνει υποχώρηση ο κύριος Ανδρουλάκης είναι ο κόκκινος ήλιος. Φέρνω στο μυαλό μου τους στίχους του Κώστα Βάρναλη: “Κοίτα! Οι άλλοι έχουν κινήσει κι έχ’ η πλάση κοκκινίσει κι άλλος ήλιος έχει βγει σ’ άλλη θάλασσ’, άλλη γη”. Μόνο που και αυτός ο ήλιος ήταν τελικά περιορισμένης διάρκειας, γιατί προσέβλεπε σε άλλες ιδέες, ή μάλλον στην απαξίωση των ιδεών, στην κιμαδοποίηση των λαών, στον εθνομηδενισμό.

Ιωάννα Άρμεν – Μέλος του

Νέου Εθνικά Ενιαίου Πολιτικού Σχηματισμού – Πρώτα η Ελλάδα