Δυστυχώς γίναμε όλοι μάρτυρες πρόσφατα μιας φρικαλεότητας στο Ισραήλ (δεν με ενδιαφέρει από πού προήλθε, κανείς δεν είναι άμοιρος ευθυνών) που ξυπνά τις χειρότερες των αναμνήσεων από το πρόσφατο αλλά και το πιο απότερο παρελθόν. Μια γωνιά του κόσμου που ποτέ δεν ησύχασε από μικρές ή μεγαλύτερες συμπλοκές, από δολοφονίες κυρίως νέων ανθρώπων που πλήρωναν και πληρώνουν τα εγκληματικά λάθη και την αλαζονία των κρατούντων. Ακούς από τους μεν ότι, εμείς ζούσαμε στα εδάφη μας εδώ στην Παλαιστίνη κι ήρθατε εσείς και ιδρύσατε ένα κράτος με το “έτσι θέλω” κι ακούς από τους δε, ότι ήρθαμε στα εδάφη των παππούδων μας κι ο χώρος είναι ιστορικά δικός μας κι εσείς να πάτε να “γκετοποιηθείτε” σε μια στενή λωρίδα (Γάζα) και σε ένα άλλο κομμάτι γης (Δυτική όχθη του Ιορδάνη) τα οποία όμως δεν επικοινωνούν μεταξύ τους.

Και γεννάται το μείζον ερώτημα, απλό όσο και απλοϊκό. Γιατί δεν κάθονται και οι δύο πλευρές σε ένα τραπέζι υπό την αιγίδα του ΟΗΕ (βλέπε των μόνιμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας, ή αλλιώς των ισχυρών του πλανήτη) και για όσο διάστημα χρειαστεί να οριοθετήσουν δύο κράτη, με τις κατάλληλες αλληλοϋποχωρήσεις; Πέρα από τις όποιες βαρύγδουπες γεωπολιτικές αναλύσεις, το πρόβλημα έγκειται εν ολίγοις στο εξής.

Καλώς ή κακώς ο πόλεμος αυτός είναι κυρίως θρησκευτικός. Άρα πρέπει να τον εξετάσουμε υπό το πρίσμα των θρησκευτικών δεδομένων και για ποιο πράγμα ερίζουν οι δύο πλευρές. Και το μήλον της έριδος είναι ένα: η Ιερουσαλήμ.

Η Ιερουσαλήμ είναι η Ιερή Πόλη για τρεις θρησκείες, τη χριστιανική, την ιουδαϊκή και τη μουσουλμανική. Αν εξαιρέσουμε τον (ελληνο) χριστιανικό παράγοντα που γεωγραφικά δεν εμπλέκεται στη σύγκρουση (εμπλέκεται με άλλον τρόπο, αλλά αυτό είναι αντικείμενο άλλης ανάλυσης) τότε μένουν οι Ιουδαίοι με τους Μουσουλμάνους να θέλουν να την έχουν, όχι μόνο υπό την κυριαρχία τους αλλά και πρωτεύουσα του κράτους τους. Δεν είναι τυχαίο το ότι ο Πρωθυπουργός Νετανιάχου, προσκάλεσε τις αντιπροσωπείες όλων των χωρών με τις οποίες έχει σχέσεις το Ισραήλ να μεταφέρουν τις πρεσβείες τους από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ, ώστε να δημιουργήσει ένα status quo τέτοιο ώστε να μην είναι εύκολο να αλλάξει στο μέλλον, αφού θα έχει καθιερωθεί στη συνείδηση του κόσμου ότι η Ιερουσαλήμ είναι ΚΑΙ η διοικητική πρωτεύουσα του Ισραήλ κι έτσι να είναι ένα βήμα μπροστά από τις εξελίξεις, πράγμα για το οποίο οι Παλαιστίνιοι αντιδρούν σφόδρα.

Όσοι έχουν επισκεφτεί την Ιερουσαλήμ (αλλά και μια απλή ματιά στο χάρτη αρκεί) θα γνωρίζουν ότι το Τείχος των Δακρύων (ιερός τόπος των Εβραίων) είναι μόλις λίγα μέτρα μακριά από το τέμενος του Αλ-Αχτσά (Ιερός τόπος των Παλαιστινίων). Οπότε το αρχικό ερώτημα μετατρέπεται στο, πώς θα συνυπάρξουν δύο κράτη με διαιρεμένη πρωτεύουσα, όταν και τα δυο τη θέλουν δική τους; Η τετραγωνοποίηση του κύκλου!

Υ.Γ.: Πάσα ομοιότητα με άλλες πρωτεύουσες (Λευκωσία) είναι εντελώς συμπτωματική!!!!!

Σωτήρης Μάκιος – Μέλος του

Νέου Εθνικά Ενιαίου Πολιτικού Σχηματισμού – Πρώτα η Ελλάδα