«Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν…» λέει ένα σχετικά παλιό τραγουδάκι του Νίκου Παπάζογλου και νομίζουμε ότι ταιριάζει «γάντι» στα αποτελέσματα των Τουρκικών εκλογών. Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν επανεξελέγη στον προεδρικό θώκο της γειτονικής χώρας, αποτελώντας τον μακροβιότερο εκλεγμένο πολιτικό (δήμαρχος Κωνσταντινούπολης, πρωθυπουργός, πρόεδρος Δημοκρατίας), αφού υπερκέρασε κι αυτόν ακόμη τον Μουσταφά Κεμάλ. Κατά τύχη (;) την ίδια περίοδο είχαμε εκλογές και στη χώρα μας, οπότε οι συγκρίσεις προκύπτουν αναπόφευκτα. Κι εξηγούμε:
Και στις δύο παράλληλες εκλογικές διαδικασίες, επανεξελέγησαν οι κυβερνητικοί πολιτικοί σχηματισμοί, παρ’ όλο που οι αντιπολιτευόμενοι συνδυασμοί, λίγο πριν την έναρξη των ψηφοφοριών, εμφανίζονταν σαν φαβορί, έστω και με βραχεία κεφαλή. Οι δύο χώρες προέρχονταν από μια περίοδο κατά την οποία οι λαοί τους υπέφεραν τα πάνδεινα είτε από οικονομικής, είτε από κοινωνικής, είτε κι από υγειονομικής άποψης, με αποτέλεσμα να κυριαρχεί ανάμεσα στους πολίτες τους ένα ιδιαίτερα αρνητικό έως και εχθρικό κλίμα προς τους κυβερνώντες. Πάνω σ’ αυτό προφανώς επαναπαύθηκαν οι αντιπολιτεύσεις και θεώρησαν πως οι κυβερνητικοί σχηματισμοί θα πέσουν σαν ώριμο φρούτο. Αλλά φευ!!
Ένα δεύτερο στοιχείο είναι πως, ενώ στην Τουρκία, παρά τις σφοδρές διαφωνίες που υπήρχαν (κυρίως από τη μεριά της κ. Ακτσενέρ), οι αντιπολιτευόμενοι συνδυασμοί ενώθηκαν για να αντιμετωπίσουν τη συμπολίτευση. Σε αντίθεση, στην Ελλάδα δεν υπήρξε η επί πολύ καιρό φημολογούμενη συνένωση των επονομαζόμενων «πατριωτικών» κομμάτων, με αποτέλεσμα την καταβαράθρωση της αντιπολίτευσης στο σύνολό της. Οι εγωισμοί στάθηκαν, διαχρονικά, ανυπέρβλητο εμπόδιο μπροστά στο κοινό καλό…
Ο τουρκικός λαός φάνηκε ότι ψήφισε αυτόν που του έδωσε όραμα, ένα όραμα εθνικής και θρησκευτικής ανάτασης και ευημερίας, ανεξαρτησίας και προόδου. Κι αυτό το όραμα του το έδωσε αυτός ο οποίος κατάντησε το καλάθι της τουρκάλας νοικοκυράς …δακτυλήθρα!! Αντίθετα, στη χώρα μας, ο κόσμος ψήφισε με αρχική σκέψη ότι «το μη χείρον βέλτιστον», κι ακόμη πιο συντηρητικά, επαναπαυόμενος στα διάφορα “pass” κι επιδόματα, με μόνο του «όραμα» την επιβίωση. Η προσπάθεια βελτίωσης του βιοτικού του επιπέδου, δεν υπήρχε ούτε σαν σκέψη… Και μια νεολαία η οποία τείνει να εθιστεί κι αυτή σ’ αυτές τις συνθήκες, χωρίς να υπάρχει υποψία αντίδρασης…
Εν κατακλείδι, ο αντικειμενικός παρατηρητής μπορεί να διακρίνει ξεκάθαρα τις προοπτικές των δύο λαών και να αντιληφθεί γιατί ο ένας τείνει να γίνει κυρίαρχος της μοίρας του και να εξελιχθεί σε περιφερειακή δύναμη κι ο άλλος άγεται και φέρεται από κάθε λογής «ειδικούς»…
Από το Γραφείο Τύπου του
Νέου Εθνικά Ενιαίου Πολιτικού Σχηματισμού – Πρώτα η Ελλάδα
