Της Μαρίας Κατσουνάκη
Τέτοιες μέρες, το 2015, η Ελλάδα ζούσε με capital controls, ουρές στα ΑΤΜ και στα σούπερ μάρκετ, κλίμα διχασμού, θυελλώδεις συγκεντρώσεις υποστηρικτών του «Ναι» και του «Οχι», για το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, κύμα ακυρώσεων στον τουρισμό, λόγω των κεφαλαιακών ελέγχων, τον τρόμο του Grexit να επικρέμαται, την οικονομία και την κοινωνία να ατενίζουν το σημείο μηδέν.
Δέκα χρόνια μετά, στην εσωτερική ειδησεογραφία κυριαρχεί το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, οι συνήθεις, πλέον, καταστροφικές πυρκαγιές έχουν κάνει την εμφάνισή τους επιβαρύνοντας δραματικά το περιβάλλον και τις ζωές των ανθρώπων, οι πόλεμοι μονοπωλούν το ενδιαφέρον, ο κόσμος κινείται στον ρυθμό ενός απελπιστικά απρόβλεπτου πλανητάρχη, και οι δημοσκοπήσεις πιάνουν έναν ασθενικά σταθερό σφυγμό στην ελληνική επικράτεια.
Πρώτη παραμένει η Νέα Δημοκρατία· η Πλεύση Ελευθερίας (με αρχηγό τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, που είχε θεσμικό ρόλο στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ του 2015) χάνει τη δεύτερη θέση, την οποία κερδίζει το ΠΑΣΟΚ, απέχοντας όμως και αυτό 15 μονάδες, περίπου, από το πρώτο κόμμα. Η μία δημοσκόπηση αποτυπώνει και το κοινωνικό κλίμα: «Φόβος», «οργή» και «παραίτηση»/«απογοήτευση» είναι οι λέξεις που εκφράζουν περισσότερο τους Ελληνες για το παρόν και το μέλλον της χώρας. Οι λέξεις αυτές υπερισχύουν από άλλες, όπως «ελπίδα», «σιγουριά» και «περηφάνια».
Πόσο άραγε το προ δεκαετίας βίωμα ευθύνεται για την αρρυθμία της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και του πολιτικού συστήματος; Απουσία –ουσιαστικά– αντιπολίτευσης, μονοκρατορία της κυβέρνησης για την οποία το 69% των πολιτών μπορεί να έχει αρνητική άποψη, συνολικά για το έργο της, αλλά τη θεωρεί και την επαρκέστερη για να κυβερνά τη χώρα. Η ίδια αντίφαση και για τον πρωθυπουργό: το 67% τον αξιολογεί αρνητικά, από την άλλη, όμως, τον θεωρεί τον καταλληλότερο για το αξίωμα αυτό (25,5%).
Το πολιτικό σκηνικό μοιάζει σταθερά ασταθές, οι πολίτες εμφανίζονται εξουθενωμένοι, ταραγμένοι, αμφίσημοι. Εγκλωβισμένοι σε ένα αδιέξοδο, σε ένα χάσμα που δεν γεφυρώνεται· αντιλαμβάνονται τα ελλείμματα, τις διαψεύσεις των προσδοκιών, τους επικοινωνιακούς χειρισμούς, αλλά βλέπουν, επίσης, ότι, προς το παρόν, δεν υπάρχουν εναλλακτικές ώστε η χώρα να παραμείνει κυβερνήσιμη και ευρωπαϊκά προσανατολισμένη –ό,τι κι αν σημαίνει αυτό στους τυφλούς καιρούς που διανύουμε.
Δέκα χρόνια μετά το 2015, ο ζόφος δεν είναι μια ελληνική υπόθεση μόνο. Εχει εξακτινωθεί.
Πηγή:
