Του Κώστα Ιορδανίδη
Η γοητεία ή ενίοτε ο εφιάλτης της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και της Εγγύς Ανατολής κυρίως είναι ότι χαρακτηρίζεται από μία διαρκή ρευστότητα, όπου η ένταση του φαινομένου κατά περιοχές και εποχές απλώς ποικίλλει, σε πλήρη αντίθεση συχνά με ό,τι συμβαίνει στις χώρες του Βορρά της ευρωπαϊκής ηπείρου.
Τα τελευταία χρόνια, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης διαμόρφωσε την εξωτερική πολιτική των κυβερνήσεών του στη βάση μιας δυσλειτουργίας στις σχέσεις της Τουρκίας με τις ΗΠΑ επί της προεδρίας του Τζο Μπάιντεν και την Ε.Ε. μέχρις ενός σημείου. Αυτά ήταν τα δεδομένα, τα οποία ίσχυαν έως πριν από ένα χρόνο, έως ότου επήλθε πλήρης ανατροπή.
«Ζούμε σε μία πολύ δύσκολη περιοχή», δήλωσε στο τηλεοπτικό δίκτυο NTV ο Αμερικανός πρέσβης στην Αγκυρα Τόμας Μπάρακ, που αφού κατονόμασε με τη σειρά «Ελλάδα, Κύπρο, Ιράν, Ρωσία, Ουκρανία, Αρμενία, Αζερμπαϊτζάν, Αίγυπτο, χώρες του Κόλπου, Κίνα», κατέληξε πως «η Τουρκία πλοηγείται μέσα σε όλα αυτά με επιτυχία που εκπλήσσει». Πρέσβης εκ προσωπικοτήτων ο κ. Τόμας Μπάρακ, μεγαλοεπιχειρηματίας με κάποια αίσθηση της περιοχής καθώς κατάγεται από καθολικούς Λιβανέζους που μετανάστευσαν στις ΗΠΑ, δεν κάνει χρήση του διπλωματικού ιδιώματος, αλλά φροντίζει να κολακεύσει τον «πελάτη» του. Αυτός είναι ο τρόπος, όμως, ενεργείας στο διπλωματικό επίπεδο του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ και της διοικήσεώς του.
Ωστόσο, η ουσία του προβλήματος βρίσκεται αλλού. Η εξωτερική πολιτική δεν είναι άσκηση δεξιοτεχνίας, αλλά η προβολή της εσωτερικής ισχύος μιας χώρας στον πολιτικό, στρατιωτικό, οικονομικό και πολιτιστικό τομέα στον άμεσο περίγυρό της. Και η Τουρκία κατάφερε μεν να αυξήσει το ειδικό της βάρος τα τελευταία χρόνια, εξασφαλίζοντας από τις ΗΠΑ ρόλο σταθεροποιητικό στη Συρία, ενώ στη Λιβύη, η Βεγγάζη –η έως τώρα διακείμενη εχθρικώς προς την Άγκυρα– φέρεται έτοιμη να κυρώσει το τουρκολιβυκό μνημόνιο.
Το κυριότερο, επέτυχε η Τουρκία τη συμμετοχή της στα εξοπλιστικά προγράμματα της Ε.Ε. παρά τις αντιρρήσεις Αθηνών και Λευκωσίας. Μένουν οι «στρατηγικές σχέσεις» της χώρας μας με το Ισραήλ και με την Αίγυπτο, που στη συγκεκριμένη όμως περίπτωση δεν φαίνεται ικανή να εξασφαλίσει το ιδιοκτησιακό καθεστώς της Μονής του Σινά, που ίσχυε από αιώνων. Και είμαστε ακόμη στην αρχή.
Πηγή:
