Του Κοσμά Χρηστίδη, Ναυάρχου (εα)
Ενίσχυση Εθνικής Άμυνας με Ρεαλισμό και Σύνεση – Ιστορία αυστηρός δάσκαλος
«Οι πέτρες της Σαλαμίνας ψιθυρίζουν τα ίχνη του πολιτισμού μας»
Πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν, Μάιος 2025
Η Ιστορία μας διδάσκει διαχρονικά ένα αδιάψευστο μάθημα: τα κράτη που υποτίμησαν τη σημασία της ισχυρής αποτροπής και εφησύχασαν σε περιόδους «ειρήνης» βρέθηκαν αντιμέτωπα με εθνικές τραγωδίες. Η εθνική ασφάλεια και η επαρκής άμυνα δεν είναι πολυτέλεια ούτε περιττή δαπάνη. Αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της εθνικής μας ασφάλειας και κυριαρχίας. Είναι η ίδια η βάση της επιβίωσης ενός κράτους.
Η ιστορία μας υπενθυμίζει τον κίνδυνο που προκύπτει όταν, θεσμικά, υποβαθμίζονται οι ένοπλες δυνάμεις και απουσιάζει η πρέπουσα ετοιμότητα (πτώση Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας-476 μ.Χ., αρχή απώλειας της Μ. Ασίας-Μαντζικέρτ 1071, καταστροφή της Σμύρνης-1922, Δημοκρατία της Βαϊμάρης 1919–1933, κατάσταση Συρίας-σήμερα κ.λ.π.
Σε ζητήματα εθνικής ασφάλειας η σιωπή είναι συνενοχή γι’ αυτό θα μιλήσω με ευθύτητα και ειλικρίνεια. Εκφράζεται ένας βαθύς και ειλικρινής προβληματισμός, που μοιράζονται πολλοί πολίτες και στελέχη του αμυντικού χώρου, αναφορικά με τη σημερινή κατεύθυνση της εθνικής στρατηγικής άμυνας.
Οι ανακοινώσεις μείωσης στρατιωτικών δαπανών χωρίς αντίστοιχη αναπροσαρμογή στο στρατηγικό περιβάλλον, η περιορισμένη διαφάνεια στη στρατηγική άμυνας, η Αττικοποίηση και υποστελέχωση των Μονάδων στα σύνορα, η αδράνεια στον εκσυγχρονισμό της αμυντικής βιομηχανίας, ο ελλιπέστατος λειτουργικός Π/Υ του Ναυτικού (συνεχίζει από το 2012), η μείωση των στρατιωτικών ασκήσεων στα πλαίσια εφησυχασμού, ιδιαίτερα σε απομακρυσμένες περιοχές κρίσιμης σημασίας, συνιστούν ανησυχητικά σημάδια.
Οι μετωπικές και ειρωνικές επιθέσεις στο προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων από τον εκάστοτε υπεύθυνο πολιτικό προϊστάμενο, οι έκτακτες καρατομήσεις, η αλλαγή στο σύστημα στρατιωτικών νοσοκομείων, η αυταρχική αντιμετώπιση θεμάτων προσωπικού και η επικοινωνιακή/επιδερμική δήθεν αναδιοργάνωση -αποκαλούμενη ατζέντα 2030- δεν δείχνουν σύνεση ούτε δυναμική ηγεσία. Απεναντίας, ρίχνουν το ηθικό του προσωπικού, βλάπτουν την διοίκηση, αποδυναμώνουν – αν και δεν γίνεται αντιληπτό – την αυταρχική ηγεσία, αναπτύσσουν ιδιοτελείς σκέψεις και δημιουργούν αποστροφή των νέων για προσφορά στην ετοιμότητα για άμυνα στη πατρίδα (ότι το χειρότερο).
Δεν υποστηρίζεται ο μιλιταρισμός. Υποστηρίζεται η σοβαρότητα και η υπευθυνότητα, που απαιτεί η άμυνα κάθε ελεύθερου έθνους.
Η λύση δεν βρίσκεται σε κινήσεις εντυπωσιασμού ή σε μεμονωμένες εξοπλιστικές αγορές. Η ασφάλεια εξασφαλίζεται από προνοητικότητα. Η απάντηση, για τις μικρότερες οικονομίες, δεν είναι οι αριθμοί και η ρήξη με το προσωπικό. Είναι η έξυπνη, ασύμμετρη άμυνα, το ηθικό και η ικανότητα/εκπαίδευση του προσωπικού, η αμυντική βιομηχανία και η ενίσχυση της τεχνολογίας, η θωράκιση του κυβερνοχώρου, η στρατηγική χρήση της εφεδρείας και η εθνική συνοχή. Η άμυνα δεν είναι απλώς ένας τομέας δημοσίων δαπανών – είναι η ίδια η προϋπόθεση για την εθνική επιβίωση. Κυρίως, όμως, είναι η πολιτική βούληση να μιλήσουμε ειλικρινά στον λαό: η ελευθερία δεν είναι δεδομένη.
Η οικονομική πραγματικότητα είναι γνωστή, όμως, το κόστος της άμυνας είναι μη συγκρίσιμο με το κόστος απώλειας εθνικής κυριαρχίας, το οποίο πληρώσαμε ακριβά στην ιστορία μας. Τυχόν παράλυση της άμυνας είναι πολυτέλεια που δεν αντέχουμε. Η αποτροπή δεν κοστίζει όσο η σύγκρουση. Η ειρήνη δεν κερδίζεται με δηλώσεις ή με τρεις Φ/Γ Belharra. Κερδίζεται με σοβαρότητα. Η ειρήνη δεν είναι, απλώς, η απουσία πολέμου. Είναι αποτέλεσμα ισχυρής και αξιόπιστης αποτροπής, άλλως η σύγκρουση ή το σάλπισμα υποχώρησης και παράδοσης κυριαρχίας έρχονται μόνα τους.
Με τον δέοντα σεβασμό στο πρόσωπο του εκάστοτε ΥΕΘΑ και στο θεσμικό τους έργο, ανεξάρτητα εάν και που έχει υπηρετήσει o καθένας μας, οι διαρκείς αναφορές σε θέματα αναδιοργάνωσης χωρίς χρονοδιαγράμματα και συγκατάθεση επαϊόντων, η καθήλωση της αμυντικής βιομηχανίας και ο επικίνδυνος εφησυχασμός στην κοινωνία προκαλούν ανησυχία. Με σεβασμό στην αποστολή σας, σας καλώ να επανεξετάσετε τις προτεραιότητες της αμυντικής πολιτικής της χώρας. Η Ιστορία δεν συγχωρεί την αμέλεια, ούτε την υπεροψία αλλά και ούτε το “δεν θα συμβεί σε εμάς”.
Η εθνική άμυνα δεν είναι απλώς μια πολιτική επιλογή – είναι ιερή υποχρέωση προς το έθνος μας. Σε έναν κόσμο όπου, όπως προειδοποίησαν οι Αθηναίοι τους Μηλίους, «ὅτι δίκαια μὲν ἐν τῷ ἀνθρωπείῳ λόγῳ ἀπὸ τῆς ἴσης ἀνάγκης κρίνεται, δυνατὰ δὲ οἱ προύχοντες πράσσουσι καὶ οἱ ἀσθενεῖς ξυγχωροῦσιν», δεν έχουμε το περιθώριο να είμαστε αδύναμοι. Οφείλουμε να απαιτήσουμε από την κυβέρνηση να θέσει την άμυνα ξανά στο επίκεντρο των εθνικών προτεραιοτήτων. Όχι για να πολεμήσουμε, αλλά ακριβώς για να μη χρειαστεί ποτέ. Η αντιπολίτευση έχει καθήκον να αναδείξει αυτή την ανάγκη και να απαιτήσει μια υπεύθυνη και προνοητική αμυντική πολιτική, που υπερβαίνει κόμματα και ιδεολογίες. Ο ελληνικός λαός δικαιούται και απαιτεί μια πολιτική άμυνας αντάξια της Ιστορίας μας και εγγύηση της εθνικής μας αξιοπρέπειας και του μέλλοντός μας.
«Ανάθεμα στους πολιτικούς και σε εκείνους τους στρατιωτικούς που έσπειραν τον διχασμό στον λαό και τον στρατό»
Λόγια χαροκαμένης σμυρνιάς μάννας, μετά απώλεια συζύγου και δύο παιδιών, 1922
Ναύαρχος (εα) Κ. Χρηστίδης
Πηγή:
