Του Μιχαήλ Μαυρομιχάλη, Ιδρυτικού μέλους του Κινήματος Πολιτών Πρώτα η Ελλάδα
Η ελληνική κοινωνία μοιάζει να βρίσκεται σε έναν διαρκή μονόλογο με τον κακό εαυτό της. Από τις σκιές των μνημονίων έως τις συνεχόμενες αποτυχίες να βρει μια συλλογική «νίκη», η ανάγκη για εθνική αξιοπρέπεια και ηθική εξιλέωση παραμένει ακόμη ποθούμενο και κοινό ζητούμενο. Ωστόσο, το ερώτημα που αιωρείται είναι αν μπορούμε να μετατρέψουμε αυτή τη συσσωρευμένη ντροπή σε κίνητρο για πραγματική αλλαγή.
Τα τελευταία χρόνια, η κοινωνία προσπάθησε να αντιδράσει, όπως στο δημοψήφισμα του 2015, στα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό, στις καταλήψεις πλατειών και στις πορείες κατά της υποχρεωτικότητας. Κάθε φορά, όμως, η ελπίδα για μια «σιωπηλή επανάσταση» διαλύθηκε στο βωμό της κομματοκρατίας και του ρουσφετιού. Το σύστημα που αναπαράγει την εξάρτηση πολίτη-κομματικού κράτους δεν είναι απλώς πολιτικό, έχει μετατραπεί σε νοοτροπία που διαβρώνει την κοινωνία από απαρχής του Ελληνικού κράτους. Η εθνική ντροπή δεν προέρχεται μόνο από τη διαφθορά, αλλά από τη συνειδητή αποχή να τη σταματήσουμε.
Η νεολαία σήμερα παρακολουθεί σαν να βλέπει αρχαία τραγωδία το τέλος της πράξης του δράματος που δείχνει να είναι κοντά. Άλλοι νέοι μας παρακολουθούν από το εσωτερικό της χώρας και άλλοι από το εξωτερικό. Ειδικά οι νέοι μας που επέλεξαν την μετανάστευση αποτελούν το σύγχρονο παιδομάζωμα που πονάει ακόμη περισσότερο την γερασμένη κοινωνία της πατρίδας μας. Η στάση τους όμως αυτή δεν πρόκειται για απάθεια, αλλά για μια βαθιά δυσπιστία σε όλες τις δομές εξουσίας. Όμως, η πολιτική αλλαγή δεν γεννιέται από την αναμονή που «περιμένει το σάπιο οικοδόμημα να πέσει μόνο του». Απαιτεί συλλογική δράση που ξεπερνά τα κομματικά φαντάσματα και τις συμβατικές μορφές διαμαρτυρίας. Η ερώτηση όμως που προκύπτει είναι αν η νέα γενιά μπορεί να μετατραπεί από θεατής σε πρωταγωνιστής μιας νέας πολιτικής και ενός νέου πολιτικού πολιτισμού, χωρίς να εγκλωβιστεί σε παλιές κομματικές παγίδες.
Για να επιτευχθεί η «συνεννόηση» που αναζητά η κοινωνία, ώστε να μετατραπεί η αντίδραση σε πραγματικό αέρα πολιτικής ανανέωσης θα πρέπει πρώτα να υπάρξει η παραδοχή ότι η αξιοπρέπεια δεν μας κλάπηκε – την παραδώσαμε. Η διαφθορά δεν ήταν μόνο έργο μιας πολιτικής τάξης, αλλά και μιας κοινωνίας που επέλεξε να ανταλλάσσει ηθικές αρχές με κομματικά και ατομικά οφέλη. Η αυτοκριτική μας είναι απαραίτητη και δεν μπορεί να ερμηνευθεί ως ταπείνωση, αλλά σαν προϋπόθεση για να σπάσει ο φαύλος κύκλος. Γιατί πώς μπορούμε να ζητάμε ηθικούς πολιτικούς αν δεν απαιτούμε πρώτα ηθικούς πολίτες;
Η πραγματική αλλαγή δεν θα προκύψει μόνο από μια νέα (απαραίτητη ωστόσο) διαδήλωση, αλλά από την ικανότητα μας να δημιουργήσουμε έναν νέο κοινωνικό συμβιβασμό και κυρίως να στοχεύσουμε σε μια Νέα Μεγάλη Εθνική Συνεννόηση.
Για να επέλθει η Εθνική Συνεννόηση και ο Κοινωνικός Συμβιβασμός θα πρέπει να σπάσουμε αυγά!
Να εγκαταλείψουμε το μοιρολατρικό αφήγημα της «εθνικής καταδίκης» και του ωχαδερφισμού μας και να αναγνωρίσουμε ότι η αξιοπρέπεια χτίζεται καθημερινά.
Να ενώσουμε τις γενιές: Η ντροπή των πρεσβύτερων για την συνδρομή τους στο πελατειακό κράτος μπορεί να μετατραπεί σε συλλογική ευθύνη ώστε να ξηλωθεί και αυτό δεν μπορεί να επέλθει μέσω διαξιφισμών για ευθύνες, αλλά μέσω διαλόγου και θεσμοθετημένων δεσμεύσεων.
Να συμφιλιωθούμε με την ιστορία μας και να σταματήσουμε να την διαβάλουμε ακολουθώντας ένα μάταιο κυνήγι μαγισσών για να ξεπλυθούν στην κοινή μας συνείδηση τα ξενόφερτα ιδεολογικά αφηγήματα που τα πληρώσαμε με αίμα αδελφικό.
Να απαιτήσουμε θεσμούς χωρίς ρουσφέτια, όπου η πολιτική είναι υπηρεσία προς τον πολίτη και όχι προνόμιο για τους πολιτικούς γόνους.
Η Ελλάδα δεν χρειάζεται άλλους «σωτήρες», αλλά πολίτες που γνωρίζουν ότι ούτε η δημοκρατία δεν είναι δεδομένη, αλλά ούτε και η πατρίδα. Χρειάζεται συνεχώς την δική μας εγρήγορση και συμμετοχή, αλλά και έλεγχο των εκπροσώπων μας.
Η ανάγκη της λύτρωσης δεν θα ικανοποιηθεί από μια κορυφαία στιγμή συλλογικής συνάθροισης αξιοπρέπειας, αλλά από τη συλλογική παραδοχή πως η αξιοπρέπεια ξεκινά με το να μην ανεχόμαστε την αδικία για τον συνάνθρωπό μας κάθε μέρα και κάθε στιγμή σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής μας ζωής.
Ως επίλογο αλλά και αφετηρία: Κλείνω αυτήν μου την παρέμβαση με μια απαραίτητη επιστροφή σε ιστορικά παραδείγματα και σε πραγματικούς φάρους για φωτισμό του νου και ατσάλωμα ψυχής για τα κοινά ποθούμενα. Ας αναζητήσουμε τον αδούλωτο Γέρο του Μοριά και να διαβάσουμε τον λόγο του στην Πνύκα να γευτούμε λίγη από την αγάπη του για την Πίστη και την Πατρίδα. Να παραδειγματιστούμε από την δική του αντίληψη της προσφοράς στην κοινωνία, όπως την εξέφρασε απευθυνόμενος συμβουλευτικά στους νέους:
«Να σκλαβωθείτε εις τα γράμματα σας. Η προκοπή σας και η μάθησή σας να μην γίνει σκεπάρνι δια το άτομο σας, αλλά να κοιτάζει το καλό της Κοινότητος, και μέσα εις το καλό αυτό ευρίσκεται και το δικό σας ».
Καλή λευτεριά!
Θα τα πούμε στις πλατείες 28-02-2025
Εύχομαι με τον απαραίτητο σεβασμό στους νεκρούς και τις οικογένειες τους.
Όπως και με κοινό κτήμα και της δικής μας ευθύνης
στο έλλειμμα δικαιοσύνης και οξυγόνου για ζώντες και κεκοιμημένους.
Μιχαήλ Μαυρομιχάλης – Ιδρυτικό μέλος του
Κινήματος Πολιτών ”ΠΡΩΤΑ Η ΕΛΛΑΔΑ”
