Με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου “Γιαβόλ! Αίμα, λήθη και υποτέλεια” στην Πάτρα, ο Κ. Καραμανλής άδραξε την ευκαιρία να κάνει ευθεία επίθεση στην πολιτική Μητσοτάκη και των υπόλοιπων Ευρωπαίων ηγετών και να αποδομήσει τον μύθο της ισχυρής φαινομενικά Γηραιάς ηπείρου.
Ξεκινώντας κατηγορεί δριμύτατα τη Γερμανία σε τρεις βασικούς άξονες, τις αποζημιώσεις, τα μνημόνια, το μεταναστευτικό. Για το πρώτο βομβαρδίζει τη ναζιστική δικτατορία ως υπαίτια για ανεπανόρθωτες οικονομικοκοινωνικές καταστροφές στη χώρα μας, και επομένως επιβάλλεται αναγνώριση της ευθύνης όχι μόνο με λόγια, αλλά με πράξεις. Υπενθυμίζει την αναγνώριση του κατοχικού δανείου και των αποζημιώσεων από τον καγκελάριο Λούντβιχ Έρχαρντ το 1965 και από την Υπηρεσία Εμπειρογνωμόνων του Γερμανικού Κοινοβουλίου το 2019. Η αναφορά του πρώην πρωθυπουργού σε μια Ελλάδα που ποτέ δεν παραιτήθηκε του δανείου και των αποζημιώσεων, αποκαλύπτει ότι για τόσο κρίσιμα ζητήματα τον τελικό λόγο έχει πάντα ο λαός, υπονοώντας ότι μόνο μια εθνική κυβέρνηση, απαλλαγμένη από ιδιωτικά- κομματικά συμφέροντα, θα πετύχει την αποπληρωμή τους.
Καταλογίζει στη Γερμανία την υπό διάλυση Ευρωπαϊκή Ένωση εξαιτίας της επιθυμίας της να χριστεί ηγέτιδα δύναμη εκμεταλλευόμενη την οικονομία εις βάρος άλλων κρατών και ως εκ τούτου οι Ευρωπαίοι πολίτες έχασαν την πίστη τους στο ευρωπαϊκό όραμα. Η αδυναμία της αλαζόνας Γερμανίας σε μια κοινή οικονομική και κοινωνική πολιτική φάνηκε στην κρίση του 2008 και την επιβολή των μνημονίων σε χώρες του Νότου, κυρίως στην Ελλάδα, όπου αποκαλύφθηκε η τιμωρητική της διάθεση και η επιχείρηση προσβολής και ονειδισμού συγκεκριμένων λαών (τεμπέληδες Έλληνες). Στο μεταναστευτικό τής χρεώνει την ασύδοτη εισροή μεγάλων και ετερόκλητων πληθυσμών που απειλούν την ταυτότητά της Ευρώπης και που αδυνατούν λόγω κουλτούρας να αφομοιωθούν, αφού όπως χαρακτηριστικά λέει αρχικά σχεδόν απηύθυνε προσκλητήριο στους μετανάστες. Όσο για την πολιτική επιστροφών τα κράτη λειτουργούν μονομερώς και η Γερμανία “με γνώμονα αποκλειστικά τη διαχείριση του προβλήματος εντός των συνόρων της”, ενισχύοντας την απόδειξη για την εγωκεντρική πολιτική που ακολουθεί.
Εφιστώντας την προσοχή στους δύο μεγάλους πολέμους σε Ουκρανία και Μ. Ανατολή γκρεμίζει τον μύθο των ειρηνοποιών δυνάμεων βλέποντας μόνο οικονομικο-γεωπολιτικά παιχνίδια εξουσίας. Και σε αυτούς τους πολέμους η Ευρώπη είναι απλός θεατής των συγκρούσεων εξαιτίας της ανυπαρξίας κοινής εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής. Κάνει πάλι επίθεση στη Γερμανία, η οποία λόγω της “δημοσιονομικής ορθοδοξίας” που επιβάλλει αποτρέπει την ανάπτυξη της Ευρωπαϊκής αμυντικής βιομηχανίας.
Καταδικάζει τη Ρωσία για τον πόλεμο στην Ουκρανία και υπεραμύνεται του δικαιώματος του Ισραήλ να υπερασπίζεται την ασφάλεια των πολιτών του, όμως τονίζει ότι η βία δε φέρνει ουσιαστικό αποτέλεσμα, αντίθετα δυσχεραίνει τα προβλήματα και στοιχίζει την απώλεια ζωών, και δηλώνει με έμφαση την αναγκαιότητα εξεύρεσης ουσιαστικών λύσεων για τον τερματισμό των πολέμων, βλέποντας την ίδρυση Παλαιστινιακού κράτους ως τη μόνη διέξοδο για το Ισραήλ. Κρούει τον κώδωνα του κινδύνου και για τα αιματοκυλισμένα Βαλκάνια που ακόμα υποφέρουν από τη βιαστική διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και την απόσχιση του Κόσοβου από τη Σερβία, ζητήματα που εξυπηρετούν ορισμένα μεγάλα συμφέροντα και ενοχοποιούν μονόπλευρα τη Σερβία, επιμένοντας σε άμεση εξεύρεση λύσης για να αποφευχθούν περαιτέρω προβλήματα.
Ρίχνει δυνατό χαστούκι στις δυτικές κυβερνήσεις, αλλά κυρίως στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, μιλώντας για τον άκρατο δικαιωματισμό που προωθείται και θίγει τις πατροπαράδοτες αξίες, για όσους “από καθ΄ έδρας κουνούν περιφρονητικά το δάχτυλο στους πολίτες” και για “αποστροφή προς τις αλαζονικές ελίτ” που κινδυνεύει να μετασχηματιστεί σε απονομιμοποίηση του δημοκρατικού πολιτεύματος στα μάτια των πολιτών. Με φόντο τη διαγραφή Σαμαρά μέμφθηκε τον Πρωθυπουργό ότι η αντίθετη γνώμη και έντονη κριτική δεν πρέπει να δαιμονοποιείται και να αντιμετωπίζεται με πειθαρχικά μέτρα, τα οποία βλάπτουν την εθνική ομοψυχία. Το κερασάκι στην τούρτα της επικριτικής του αγόρευσης αποτελεί ο επίλογος, που ενώ δηλώνει ότι τον τιμά η πρόταση για πρόεδρο της δημοκρατίας από τον κ. Σαμαρά, εντούτοις την απορρίπτει ηχηρά, παρότι κόσμια, εκφράζοντας την απόρριψη στο ίδιο το πρόσωπο που απηύθυνε την πρόταση.
Το πιο σημαντικό σημείο της ομιλίας όμως αποτυπώθηκε στο τελευταίο σκέλος της, όπου αναφέρθηκε εμμέσως πλην σαφώς σε ένα νέο πολιτικό σύστημα, τη Νέα Μεταπολίτευση, δομημένο με ολοκαίνουρια υλικά, το οποίο θα διαδραματίσει μείζονα ρόλο στην αφύπνιση της Ευρώπης και θα αναδείξει την Ελλάδα σε σταθεροποιητική δύναμη στα Βαλκάνια. Μια Ελλάδα που θα ανακόψει τα μεγαλεπήβολα οράματα της Τουρκίας και θα διευθετήσει το μόνο πραγματικό ζήτημα που χρήζει αντιμετώπισης την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών. Μια Ελλάδα που θα δώσει λύση στο Κυπριακό, με ισχυρή εξωτερική πολιτική, θωρακισμένη άμυνα και “πάνω από όλα εθνική ενότητα και συνεννόηση”.
Κλείνοντας, πρέπει να παραδεχτούμε τον αγέρωχο πολιτικό λόγο και πολιτικό ήθος του ανδρός. Δε μπορούμε όμως να παραβλέψουμε το επικοινωνιακό σημείο στο οποίο αναφέρει ότι “οι Έλληνες χάσαμε το 30% του εθνικού μας εισοδήματος και σχεδόν το 50% του βιοτικού μας επιπέδου”. Αγαπητέ κ. Καραμανλή, οπωσδήποτε δε μπορούμε να εξομοιώσουμε όλους τους Έλληνες, και οπωσδήποτε εσείς δεν ανήκετε στο τμήμα της μέσης ελληνικής πραγματικότητας.
Από το Γραφείο Τύπου
