H αφίσα αυτή κυκλοφόρησε λίγο μετά το θάνατο του Ιωάννη Μεταξά(29.1.1941). Αναδεικνύει, χωρίς μετριοπάθειες και “κομψότητες”, το μέγεθος του ηγέτη. Σκοπός της ήταν να διατηρήσει το ηθικό λαού και στρατού υψηλό. Ο θάνατός του το είχε κλονίσει. Το κενό που άφησε πίσω του πεθαίνοντας ο “μπαρμπα-Γιάννης” δεν μπορούσε να αναπληρωθεί κι’ αυτό φάνηκε από τις μετέπειτα εξελίξεις. Προ του πολέμου ο Μεταξάς δεν συγκέντρωνε τη λαϊκή συμπάθεια.
Ο λαός έχει τη διαχρονική συνήθεια να ακολουθεί και να στηρίζει τους ντενεκέδες(κάτι που σήμερα είναι πιά πασίδηλο…). Μετά την έναρξη του πολέμου όμως το ατσάλι ξεχώρισε πολύ εύκολα απ’ τον τσίγκο. Ο Μεταξάς δεν καταγράφηκε στη λαϊκή συνείδηση μόνο επειδή είπε το μεγάλο ΟΧΙ στο Μουσολίνι. Έγινε ο πατέρας της νίκης. Στο άκουσμα της αποδημίας του έκλαψαν όλοι – εχθροί και φίλοι. Έκλαψαν όλοι οι αξιωματικοί και οι στρατιώτες στο μέτωπο. Ο λαός δεν στηρίζει τους Μεγάλους – αντιλαμβάνεται πολύ καλά όμως τί χάνει με το θάνατό τους…Η μεθαυριανή επέτειος της νίκης κατά των Ιταλών(και των Αλβανών λακέδων τους) στα χιονισμένα βουνά της Β. Ηπείρου το 1940-1941, βρίσκει το λαό μας όχι μόνο χωρίς ηγεσία αλλά με ηγέτες προδότες, δειλούς και ξενόδουλους.
Στην επέτειο του μεγάλου ΟΧΙ, ο τωρινός πρωθυπουργός ετοιμάζει την υποταγή μας στον προαιώνιο εχθρό, έχει ήδη πολλαπλά ευτελίσει την Πατρίδα και συνεχίζει να οδηγεί τον ελληνικό λαό στην υποτέλεια και την εξαθλίωση. Είναι έτοιμος να πει το “μεγάλο ΝΑΙ” παραδίδοντας αμαχητί όλα εκείνα για τα οποία οι πατεράδες και οι παππούδες μας, οι πρόπαπποί μας, έχυσαν το αίμα τους παραδίδοντας σε μας μία μεγαλύτερη Πατρίδα. Δεν έχω το κουράγιο να υψώσω στη βεράντα μου τη σημαία. Έχω την αίσθηση ότι το ιερό σύμβολο θα βεβηλωθεί κυματίζοντας μέσα στην ατμόσφαιρα προδοσίας, εξαθλίωσης και παρακμής που θα το περιβάλλει…από την άλλη η ύψωσή της αποτελεί πιά μία πράξη αντίστασης! Είμαι Έλληνας, δεν είμαι ραγιάς και δεν θα καταντήσω ποτέ Μητσοτάκης!
Θεόδωρος Οικονόμου Καμαρινός
Διπλωμάτης ε.ε., πρώην Γενικός Πρόξενος στην Κορυτσά
