Δεκαπενταύγουστος, το “Πάσχα του καλοκαιριού”, όπως αποκαλείται. Το παράδοξο της ημέρας, όπου η μετάσταση μιας ανθρώπινης ύπαρξης, με όλους τους θρύλους που τη συνοδεύουν, έχει συνδεθεί με χορούς και πανηγύρια από το λαό μας. Ίσως να χαίρεται γιατί σαν ανθρώπινο είδος στείλαμε έναν αντιπρόσωπο στους ουρανούς να πρεσβεύει στον Υιό της για τη συγχώρεση και τη σωτηρία μας. “Ταις Πρεσβίαις της Θεοτόκου, Σώτερ σώσον ημάς”.
Δεν παύει όμως να είναι αυτή η περίοδος συνυφασμένη και με κάποια τραγικά γεγονότα που σημάδεψαν τη νεότερη Ιστορία μας. Δεν θα γυρίσουμε πολύ πίσω στο χρόνο για να θυμηθούμε τον τορπιλισμό της ναυαρχίδας του ελληνικού στόλου, της φραγάτας “ΈΛΛΗ” στο λιμάνι της Τήνου κατά τη διάρκεια των εορτασμών του δεκαπενταύγουστου του 1940. Μια Ιταλική προσβλητική ενέργεια που “απαντήθηκε” λίγους μήνες αργότερα στα βουνά της Πίνδου. Θα αναφερθούμε σε πιο πρόσφατα γεγονότα, τα οποία δυστυχώς, όχι μόνο έχουν μείνει αναπάντητα, αλλά κάποιοι επιτήδειοι φροντίζουν να τα οδηγήσουν στη λήθη του χρόνου. Ματαιοπονούν οι καημένοι…
Στις 14 Αυγούστου 1974, μετά την κατάρρευση των ειρηνευτικών συνομιλιών στη Γενεύη, λόγω της Τουρκικής αδιαλλαξίας αλλά και του γεγονότος όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων ότι οι Τούρκοι επεδίωξαν την αποτυχία των συνομιλιών αυτών, έχουμε την έναρξη του σχεδίου “Αττίλας 2” για την κατάληψη του (προσχεδιασμένου πάντα) ποσοστού κυπριακού εδάφους. Ο αγώνας τραγικά άνισος. Από πλευράς ελληνικής κυβέρνησης, δεν στάλθηκε ούτε μία σφαίρα, για την έστω, τυπική υποστήριξη των αμυνόμενων. Ξεκινούσε έτσι ο ξεριζωμός χιλιάδων Κυπρίων από τις πατρογονικές εστίες τους, εν μέσω σφαγών, βιασμών, βομβαρδισμών και άλλων καταστροφών, τόσο μακράν εκείτοντο η Κύπρος… Και πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, όταν η ηγεσία του στρατεύματος παρέμενε η ίδια που προκάλεσε το πραξικόπημα και την ανατροπή του Μακάριου, παρά την “επιστροφή στη Δημοκρατία” και τον ερχομό του Καραμανλή μετά βαϊων και κλάδων!
Οι μογγόλοι γείτονές μας, έδειξαν και πιο πρόσφατα το ευγενές της καταγωγής τους, με τις άνανδρες δολοφονίες τόσο του Τάσου Ισαάκ όσο και του Σολωνού Σολωμού το σχετικά πρόσφατο 1996. Ο πρώτος λιντσάρεται από Τουρκοκύπριους και μέλη των “Γκρίζων Λύκων” όταν προσπάθησε να βοηθήσει έναν ελληνοκύπριο μέλος της ειρηνευτικής πορείας που είχε ξεκινήσει λίγες μέρες πριν από το Βερολίνο, κι αφήνει την τελευταία του πνοή στις 11 Αυγούστου 1996, υπό τα βλέματα ακόμη και στρατιωτών του ΟΗΕ. Λίγες μέρες αργότερα στην ημέρα της κηδείας του ο ξάδελφός του Σολωμός Σολωμού πέφτει νεκρός από το πρωτοπαλίκαρο του Ερντογάν Κενάν Ακίν, υπουργός Γεωργίας του ψευδοκράτους και 4 ακόμη μέλη της τουρκοκυπριακής αστυνομίας. Παρά τα καταδικαστικά ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών και τα διεθνή εντάλματα σύλληψής τους από την Ιντερπόλ, κανείς φωσικά δεν εκδόθηκε από την Τουρκία. Στα χρόνια που ακολούθησαν υπήρξαν κι άλλα θύματα της τουρκικής ανανδρίας, τα οποία είναι λιγότερο γνωστά. Κατά τα άλλα, υπάρχουν ακόμη “υπηρέτες της πολιτικής ζωής” που επιθυμούν καλή γειτονία και συνεργασία με αυτούς τους υπανθρώπους…
Η Μεγαλόχαρη να μας προστατεύει…
Από το Γραφείο Τύπου
