Είναι πιά κοινή παραδοχή ότι οι σημερινές ευρωπαϊκές ηγεσίες είναι οι
χειρότερες μεταπολεμικά και ακολουθούν φθίνουσα πορεία
αποτελεσματικότητας σε διαρκώς πολυπλοκότερο και πλέον σύνθετο διεθνές
περιβάλλον. Ελλειψη αποτελεσματικότητας στο εσωτερικό των χωρών τους
και στις διεθνείς σχέσεις. Τα ίδια με τις αλληλοδιάδοχες ηγεσίες της
ΕΟΚ και τώρα της ΕΕ. Η Ευρώπη, καρδιά της Δύσεως, άγεται και φέρεται
από τις ΗΠΑ, αδυνατώντας να χαράξει πολιτική και να επιβάλλει το
ειδικό της βάρος στις διεθνείς κρίσεις. Μεταβάλλεται όλο και
περισσότερο σε αμερικανικό ανδράποδο στρεφόμενη ακόμη και κατά των εν
στενή εννοία συμφερόντων της! Ανακαλύπτει, με υπερατλαντική
“παρότρυνση”, φανταστικούς κινδύνους και απειλές στις οποίες
υποτίθεται ότι πρέπει να αντισταθεί, μαχόμενη κατά ανεμομύλων σε μία
αποθέωση πολιτικού δονκιχωτισμού και – γιατί όχι? – πολιτικής
παράνοιας. Ποιός πραγματικός λόγος ωθεί την Ευρώπη να διαρρήξει τους
δεσμούς της με τη Ρωσία? Ποιά πραγματική αιτία επιβάλλει την μέχρι
αυτοκαταστροφής εμμονή στη διεύρυνση του ΝΑΤΟ? Από πότε η ενεργειακή
εξάρτηση από τη Μόσχα αποτελεί ευρωπαϊκό πρόβλημα? Πότε η Ρωσία
χρησιμοποίησε αυτή την εξάρτηση ως μοχλό πιέσεων κατά της ΕΕ? Από πότε
η μετασοβιετική Ρωσία αποτελεί απειλή για τη Ευρώπη? Πότε η Ρωσία του
Πούτιν έδειξε ότι επιθυμεί την επέκτασή της προς δυσμάς και την
ανασύσταση της Σοβιετίας? Το ΝΑΤΟ δεν είναι διαρκώς επεκτεινόμενο προς
Ανατολάς? Προς τί αυτή η τραγική ρωσοφοβία, ο αντιρωσικός ρατσισμός, η
αντιρωσική εμμονή με επίκληση φανταστικών, ανύπαρκτων κινδύνων που
δικαιολογούν τη λήψη αυτοκτονικών αντιρωσικών μέτρων? Πρώτα οι
Ευρωπαίοι εθελοτυφλούν στην αμερικανική εξαγορά της ουκρανικής
ηγεσίας, στην προτροπή εισόδου της Ουκρανίας και της Γεωργίας στο
ΝΑΤΟ, στην άρνηση δόσεως πολιτικών και στρατιωτικών εγγυήσεων που
ζήτησε το Κρεμλίνο, εξωθούν – αναγκάζουν θα ήταν η σωστή έκφραση – τον
Πούτιν να εισβάλει στην Ουκρανία και στη συνέχεια τον καταγγέλουν για
παραβίαση του Δ. Δικαίου και βάρβαρη στρατιωτική επέμβαση προχωρώντας
σε μαζικές και τυφλές αντιρωσικές “κυρώσεις”. Οι ευρωπαϊκές ηγεσίες,
παντελώς ανίκανες να υψώσουν ίδιο ανάστημα απέναντι στις καταστάσεις,
ενεργούν, λόγω καραμπινάτης ανικανότητας, ως προβοκάτορες και υποπόδια
των Αμερικανών, την εξάρτηση από τους οποίους διαρκώς ενισχύουν
προφασιζόμενοι την ανάγκη απομάκρυνσης από την ρωσική εξάρτηση. Κι’
όμως! Οι εχέφρονες μεταξύ αυτών, ασήμαντη δυστυχώς μειοψηφία,
αντιλαμβάνονται ότι μόνο η στρατηγική σχέση με τη Ρωσία μπορεί να
δώσει περιεχόμενο και να αναδείξει τη θέση της Ευρώπης στον κόσμο. Τα
πρόσφατα αποτελέσματα των γαλλικών ιδίως εκλογών, η εκλογική ήττα και
συνακόλουθη παραίτηση Σούνακ στο ΗΒ και η γενική άνοδος των
εθνοκεντρικών δυνάμεων, αφήνουν να πλανάται η ελπίδα ότι μπορεί να
υπάρξει αναστροφή πορείας κι’ ότι μπορεί η Ευρώπη να βρεί το δρόμο
της. Αφήνουν να πλανάται η ελπίδα ότι θλιβερές ηγεσίες τύπου Φον ντερ
Λάϊεν στην Ε. Επιτροπή ή τύπου Σολτς, Σούνακ και Μακρόν στα ευρωπαϊκά
κράτη, θα σαρωθούν από τους ευρωπαϊκούς λαούς και ότι οι
γεωστρατηγικές ισορροπίες θα αποκτήσουν νέα προοπτική και νέες δομές.
Ισως μία νέα παγκόσμια οπτική επιτρέψει στην Ευρώπη να αποκολληθεί από
την αμερικανική παρακμή και να μην την ακολουθήσει σε έναν ανώφελο και
αδικαιολόγητο αυτοχειριασμό.
Θεόδωρος Οικονόμου Καμαρινός
Διπλωμάτης ε. ε., πρώην Γενικός Πρόξενος στην Κορυτσά
