Λένε πως το αγριότερο θηρίο της φύσης είναι ο άνθρωπος, γιατί σε αντίθεση με τα υπόλοιπα θηρία που κατευθύνονται μόνο από το ένστικτό τους για επιβίωση, αυτός χρησιμοποιεί και το μυαλό του. Ένα από τα πιο ειδεχθή εγκλήματα που έχουν καταγραφεί στην ιστορία των Ναζιστικών θηριωδιών και που δείχνουν το πώς μετατρέπεται ο άνθρωπος σε ανθρωπόμορφο τέρας, είναι και η σφαγή του Διστόμου στις 10 Ιουνίου 1944.
Την ημέρα εκείνη, τυφλωμένα από μίσος και εκδικητικότητα λόγω του αιφνιδιασμού που υπέστησαν τα Γερμανικά στρατεύματα κατοχής και τις απώλειες που είχαν μετά από μάχη με αντάρτες του ΕΛΑΣ, μπήκαν στο Δίστομο, πιστεύοντας ότι οι κάτοικοί του βοήθησαν το ελληνικό ένοπλο σώμα κι άρχισαν το αποτρόπαιο έργο τους. Σύμφωνα με ιστορικούς, η μανία τους για αφανισμό οποιασδήποτε ανθρώπινης ύπαρξης ήταν τέτοια, που δεν ξεχώριζαν αν τα θύματα ήταν ηλικιωμένοι ή γυναικόπαιδα. Γυναίκες βιάστηκαν και έγκυες ξεκοιλιάστηκαν, ο ιερέας του χωριού αποκεφαλίστηκε, αθώα παιδιά ακόμη και αβάπτιστα μωρά μηνών δεν γλίτωσαν από τη σφαγή, σπίτια παραδόθηκαν στην πύρινη λαίλαπα, μέρες αργότερα βρίσκονταν πτώματα που κρέμονταν από τα δέντρα. Ο υπεύθυνος αξιωματικός της θηριωδίας Hans Zampel παρ’ ότι παραδόθηκε στις ελληνικές αρχές ομολογώντας το έγκλημά του, δικαιολογώντας το όμως λέγοντας ότι εκτελούσε εντολές ανωτέρων, απελάθηκε στη Γερμανία όπου – φυσικά – δεν υπέφερε καμιά τιμωρία για τις πράξεις του.
Χρόνια αργότερα με την υπ’ αριθμ. 137/1997 αμετάκλητη απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Λιβαδειάς επιδικάστηκαν αποζημιώσεις, ύψους περίπου 25.000.000 ευρώ, για τα θύματα της σφαγής του Διστόμου. Αν και παρήλθαν 24 χρόνια από την ιστορική απόφαση 11/2000 του Αρείου Πάγου, με την οποία κατέστη αμετάκλητη η παραπάνω απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Λιβαδιάς που δικαίωσε τους Διστομίτες, η Ελληνική Πολιτεία δια του εκάστοτε Υπουργού Δικαιοσύνης κατά παράβαση κάθε έννοιας δικαίου δεν δίνει έγκριση για την εκτέλεση της αμετάκλητης απόφασης του Πρωτοδικείου κατά του γερμανικού δημοσίου. Ο ραγιαδισμός του ελληνικού κράτους στον υπέρτατο βαθμό. Και παρ’ όλες τις προσπάθειες των Διστομιτών να διεκδικήσουν τις αποζημιώσεις που δικαιούνται μέσω του Ιταλικού Δημοσίου στο οποίο κατέφυγαν, το θέμα δείχνει να έχει κολλήσει.
Νομίζουμε ότι σαν ελάχιστος φόρος τιμής προς τα αθώα θύματα μιας από τις φρικιαστικότερες θηριωδίες των Γερμανών, είναι η αποφασιστική εκτέλεση της απόφασης του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Λιβαδειάς, όπως και γενικότερα η αξίωση των πολεμικών αποζημιώσεων σε όλη τους την έκταση. Όσο υπάρχει ατιμωρησία για εγκλήματα του παρελθόντος, τόσο θα μεγαλώνει ο κίνδυνος επώασης του «Αυγού του Φιδιού», όπως είδαμε και στις πρόσφατες ευρωεκλογές στη Γερμανία.
Από το Γραφείο Τύπου
