Ακροδεξιά! Μια λέξη που αποτελούσε βασικό θέμα συζήτησης στα πάνελ το βράδυ
των Ευρωεκλογών. Παρακολουθώντας στην τηλεόραση τις Ευρωεκλογές και ενώ τα
πρώτα αποτελέσματα έδειχναν άνοδο της αποκαλούμενης Ακροδεξιάς σε ολόκληρη την
Ευρώπη, έσπευσαν οι δημοσιογράφοι να ερμηνεύσουν το φαινόμενο, κατηγορώντας
στα καθ’ ημάς κυρίως την κυβέρνηση Μητσοτάκη και την πολιτική της στα μείζονα
θέματα που απασχολούν τους πολίτες, καθώς και τα νομοθετήματα που επέβαλε
αγνοώντας τη φωνή του ελληνικού λαού (woke ατζέντα). Το ίδιο έκαναν και τα πολιτικά
πρόσωπα. Μου κάνει εντύπωση που εν έτει 2024, αντικρίζοντας μια Ελλάδα και μια
Ευρώπη που καταρρέουν οι πνευματικές της αξίες, οι πολιτιστικές της αξίες, οι
κοινωνικές της αξίες, και της επιβάλλεται μια ισλαμοποίηση, μια ατζέντα που εκφράζει αντιλήψεις όχι μόνο ανυπόστατες, αλλά και παρανοϊκές, οι πολιτικοί ερμηνεύουν την παταγώδη αποτυχία τους. Αντί να ντρέπονται και να παραιτηθούν, όπως έκανε ο Βέλγος πρωθυπουργός μετά την ήττα του, αυτοί “αχάμπαροι και “άνοιωθοι” κατακλύζουν τις τηλεοπτικές εκπομπές δίνοντας μαθήματα πομπώδους πολιτικής ρητορικής, ενίοτε και κεκρυμμένης.

Η αλήθεια είναι ότι το εκλογικό αποτέλεσμα ανεβάζει στο βάθρο και όλους και
κανέναν. Όλοι κερδισμένοι και όλοι ηττημένοι, ανάλογα την ερμηνεία που δίνει κάποιος
στα νούμερα. Και ενώ κάποιοι πολιτικοί στο πάνελ της βραδιάς των εκλογών κράτησαν
μια φαινομενικά “ταπεινή” στάση, κάποιοι άλλοι (οι “γνωστοί”) διακατέχονταν από
απίστευτη αλαζονεία παρά τα χάλια της “άριστης” παράταξη τους, πλην όμως όλοι
χωρίς σχεδόν καμιά εξαίρεση είδαν μια νίκη της παράταξής τους. Είναι επικοινωνιακά
θαυμάσιος ο ιδεολογικός στιγματισμός ανθρώπων που αγαπούν την πατρίδα τους, τον
πολιτισμό τους, την κουλτούρα τους, και αντιτάσσονται στην ανυπόφορη
μετανάστευση, κυρίως λαθραία, στην ισλαμοποίηση της Γηραιάς Ηπείρου, στην
αφαίμαξη της εθνικής ταυτότητας, στην ομογενοποίηση των πληθυσμών, στην
κονιορτοποίηση του χαρακτήρα, στον θάνατο της λογικής σκέψης, με τον χαρακτηρισμό
“ακροδεξιοί”. Μια ορολογία που καθιερώθηκε από τους “ανθρωπιστές” πολιτικούς και τα φερέφωνά τους (δημοσιογράφοι).

Επ’ ουδενί τίθεται θέμα ναζισμού και ακραίων συμπεριφορών ενάντια στην ανθρώπινη ύπαρξη από κανένα πολιτικό σχήμα που χαρακτηρίζεται από το σύστημα ως ακροδεξιό ούτε από τους ψηφοφόρους τους. Τοαποδεικνύουν άλλωστε η συμπεριφορά και η λεκτική έκφραση των εν λόγω πολιτών. Όλες αυτές οι κατηγορίες τη στιγμή που σε κάθε Ευρωεκλογές το Κόμμα Ισότητας, Ειρήνης και Φιλίας βγαίνει σταθερά πρώτο σε Ξάνθη και Κομοτηνή, αν και με απώλειες.
Ένα κόμμα που αποτελείται από Μουσουλμάνους που επιδιώκουν την αναγνώριση
εθνικής τούρκικης ταυτότητας, ενάντια στη Συνθήκη της Λωζάνης, ενώ οι δικοί μας
πολιτικοί υποκλίνονται στον Τούρκο αφέντη και στις επεκτατικές του βλέψεις, που τις
διδάσκει μάλιστα στα σχολεία. Στην Αγγλία παρατηρείται εξίσου μια άνοδος του Ισλάμ,
πολλές φορές εκφρασμένη σε ακραία μορφή.

Η Ευρώπη, αλλά κυρίως η Ελλάδα, ταλανίζονται από σοβαρά υπαρξιακά προβλήματα.
Η αυξανόμενη φτωχοποίηση, η αυξανόμενη τιμολόγηση σε κάθε είδους βασικό αγαθό (τροφή, ρεύμα, ενέργεια), η δυσβάστακτη φορολογία, αποτρέπουν τη δημιουργία
οικογένειας, με αποτέλεσμα η Γηραιά Ήπειρος να οδεύει στον θάνατό της. Οι πολίτες
κλυδωνίζονται από την αυξανόμενη εγκληματικότητα, από την υγειονομική ανασφάλεια,
από τη χρήση ψυχοκατασταλτικών, από την υφαρπαγή των κατοικιών, από την επιβολή
προστίμων για κάθε ανυπακοή στο θέλημα των γενίτσαρων που κυβερνούν. Οι
αυξημένες μεταναστευτικές ροές και η γενική αύξηση πληθυσμών από χώρες που
δύσκολα αφομοιώνονται στην εθνική μας κουλτούρα τρομάζουν τους πολίτες.

Η συνεχής απογοήτευση από τα ήδη κυβερνώντα κόμματα, οι υποχωρήσεις σε κυριαρχικά ζητήματα, η διαφθορά, η φίμωση του λόγου και της Δικαιοσύνης, οι εγκληματικές αμέλειες δεκαετιών στον βωμό της μίζας με τραγικές ανθρώπινες απώλειες, οι ασφυκτικές πρακτικές στο όνομα της κλιματικής κρίσης και της κάθε κρίσης έχουν λυγίσει τις αντοχές των Ελλήνων που ζητούν να ανασάνουν ελεύθερα, χωρίς φόβο. Όλα τα προαναφερθέντα είναι οι πραγματικοί λόγοι που οδήγησαν στην άνοδο της λεγόμενης Ακροδεξιάς και όχι οι “ανάλατες” εξηγήσεις της πληρωμένης δημοσιογραφίας.

Ο μεγαλύτερος ηττημένος πάντως των Ευρωεκλογών είναι η ίδια η Δημοκρατία.
Παρά την ισχυρή μορφή πολιτικής διαμαρτυρίας που αποτελεί η τεράστια αποχή,
εντούτοις η επιλογή άρνησης άσκησης του εκλογικού δικαιώματος φανερώνει την
κατάρρευση των θεσμών που συγκροτούν και εγκαθιδρύουν ένα δημοκρατικό
πολίτευμα. Οι Έλληνες, αλλά και Ευρωπαίοι, πολίτες έδειξαν την έλλειψη
εμπιστοσύνης προς τους θεσμούς που κάποτε υπηρετούσαν τον λαό, ή τουλάχιστον γι’
αυτό θεσπίστηκαν. Στα πενήντα χρόνια Μεταπολίτευσης άλλωστε οι ολιγάρχες
κυβερνούν αυτόν τον τόπο. Σε αυτό το θολό και σκοτεινό τοπίο που φαίνεται να
ξημερώνει στην Ευρώπη, ξεπηδάει κάτι νέο. Γιατί τη νύχτα τη διαδέχεται ΠΑΝΤΑ η
μέρα. Όσο μεγαλώνει η αποχή, τόσο επιτάσσεται η ανάγκη αναγέννησης της ιδέας
εκείνης που προτάσσει τα εθνικά και ευρωπαϊκά ιδεώδη, ενάντια στην ορμητική
επέλαση της παγκοσμιοποίησης. Και η μέρα αυτή δε φαίνεται να αργεί.

Ιωάννα Άρμεν – Μέλος του

Νέου Εθνικά Ενιαίου Πολιτικού Σχηματισμού – Πρώτα η Ελλάδα