Εκτίοντας την ποινή του για εσχάτη προδοσία στην φυλακή Landsberg, o Adolf Hitler συνέγραψε και εξέδωσε (1925 και 1926) το δίτομο μανιφέστο του «Mein Kumpf» (ο Αγών μου) το οποίο, εκτός από αυτοβιογραφικό, αποτελεί ιδεολογικό και στρατηγικό εγχειρίδιο χρήσης της μετέπειτα δράσης του.

Το 1927, ο Ghazi (ιερός πολεμιστής) Mustafa Kemal εξεφώνησε, στα πλαίσια των εργασιών της δεύτερης συνεδρίασης του Τουρκικού Λαϊκού Κοινοβουλευτικού Κόμματος, το «Nutuk» (ο Λόγος), το οποίο σε διάστημα έξι συνεχών ημερών, έκανε την ανασκόπηση των τελευταίων ημερών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, από τον Τουρκικό Πόλεμο της Ανεξαρτησίας του 1919 έως την εγκαθίδρυση του Τουρκικού Κοινοβουλευτισμού του 1923.

Πέραν όμως της εξιστόρησης αυτής, έθεσε τις ιδεολογικές και στρατηγικές βάσεις του Τουρκικού Εθνικισμού. Εβδομήντα πέντε έτη αργότερα, το 2001, ο Ahmet Davutoglu, τότε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μαρμαρά, εξέδωσε το βιβλίο «Stratejik derinlik» (το Στρατηγικό Βάθος), όπου ανέλυε τις μεθόδους της νέας Τουρκικής επέκτασης στα όρια της γεωγραφικής ή πολιτικής επιρροής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και την ιδεολογική και στρατηγική επιβολή του Παντουρκισμού.

Απεμπολώντας την ωραιοποιημένη διπλωματική γλώσσα, θα ήταν έπαρση εκ μέρους μας, ως αδαείς περί των αντικειμένων της Γλωσσολογίας, της Ιστορίας ή της Γεωπολιτικής, να επισημάνουμε τις ομοιότητες των ανωτέρω συγγραμμάτων, τουλάχιστον στο επίπεδο των θεωρητικών αρχών και των κυριοτέρων μεθόδων εφαρμογής τους; Θα ήμασταν άραγε μακράν της πραγματικότητας να υποθέσουμε πως οι ίδιες αυτές αρχές και μέθοδοι θα ήταν, στις γενικές τους γραμμές, οικίες στους νομάδες φυλάρχους των στεπών της Τάκλα-Μακάν και των υπωρειών των Αλτάιων Ορέων, αισθανόμενοι πως αυτές συνάδουν με την εσώτερη φύση τους, μία φύση αναλλοίωτη επί τουλάχιστον δεκαέξι αιώνες;

Από το σημείο εκκίνησής τους στην Δυτική Μογγολία, η πορεία των Τούρκων, πρώτα με τους Ογούζους, τους Σελτζούκους και τέλος με τους Οθωμανούς, προς τα Δυτικά υπήρξε αδυσώπητη, βασιζόμενη στο πλήθος, την βαρβαρότητα και τον πραγματισμό και εφαρμόζοντας τις πολιτικές και στρατιωτικές μέθοδοι των νομάδων προγόνων τους, τις από χιλιετίες δοκιμασμένες τακτικές, υιοθετημένες από τον κυρίαρχο θηρευτή της στέπας – τον λύκο. Ήδη κατά το τέλος του 11ου αιώνα, οι Σελτζούκοι, μετά από την νίκη τους στο Ματζικέρτ (1072), κατείχαν την περιοχή των οροπεδίων της κεντρικής Μικράς Ασίας και όμως, μετά από την συντριπτική ήττα του Ρωμανού του 4 ου , σταμάτησαν την άμεση επέκτασή τους στις δυτικές περιοχές της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας για ένα σχεδόν αιώνα. Αυτή είναι η τακτική του λύκου:

Σε κάθε ένα θήραμα αντιστοιχεί μία ολόκληρη συνεργαζόμενη αγέλη θηρευτών.

Η αγέλη παρενοχλεί το θήραμα με δευτερεύουσες επιθέσεις με στόχο την περικύκλωση και αποδυνάμωση του.
Για την τελική επίθεση η αγέλη αναμένει ή δημιουργεί μία κατάλληλη ευκαιρία (στην συγκεκριμένη περίπτωση ήταν η Τέταρτη Σταυροφορία).

Δεδομένης της συλλογικής νοοτροπίας του θηρευτή, θα μπορούσε οποιοσδήποτε να πειστεί πως οι βλέψεις της Τουρκίας προς τα δυτικά, έχουν περιθωριοποιηθεί, ειδικά λόγω της γεωπολιτικής, οικονομικής και πολιτιστικής σπουδαιότητας του στόχου; Επιπλέον, ας μη λησμονηθεί, πως για το συλλογικό υποσυνείδητο του Τούρκου, η Ελλάς είναι το θήραμα το οποίο διέφυγε και αυτό είναι κάτι το οποίο καμία συνθήκη, επίδειξη διπλωματικής καλής θέλησης, ή ακόμα κατευνασμός δύναται να εξομαλύνει. Άλλωστε, ακόμα και εάν οι κατευναστικές τακτικές δεν απευθύνονταν προς αντιπάλους όπως η Τουρκία, ποτέ – ΠΟΤΕ στην ιστορία της Ανθρωπότητας δεν λειτούργησαν, τουλάχιστον μακροπρόθεσμα, προς όφελος του κατευνάζοντα, με λαμπρό, αλλά όχι μοναδικό, παράδειγμα τα αποτελέσματα της Διάσκεψης του Μονάχου του 1938. Αναφερόμενος στον ίδιο τον λαό του, ο Γερμανός Herman Hesse είχε υποδείξει πως η μοναδική αποτελεσματική κατευναστική τακτική προς τον λύκο (εννοούσε τους Γερμανούς) είναι μόνο μία δυνατή γροθιά στην μύτη του, κάτι το οποίο ισχύει πολύ περισσότερο στην περίπτωση της Τουρκίας.

Προφανώς προξενεί δέος μία στρατηγική η οποία κατέκτησε όλες τις περιοχές από την βόρεια Κίνα έως τα περίχωρα της Βιέννης και στην περιορισμένη εφαρμογή του, στο Αφγανιστάν, ταπείνωσε τρείς ακμαίες Αυτοκρατορίες, όμως η ίδια η μελέτη της ιστορίας της Τουρκικής επέκτασης εμπεριέχει το αντίδοτό της. Αντίθετα με τα νομαδικά Περσικά (από τα οροπέδια της Αρίας), Σκυθικά και Τουρκικά φύλα, οι Έλληνες, βασιζόμενοι στην ατομικότητα, τον πολιτισμό και τον ιδεαλισμό, δύνανται, υπό τις κατάλληλες συνθήκες να δημιουργήσουν ένα πολιτικό και στρατιωτικό σύστημα, ο βαθμός αλληλεπίδρασης, πολυπλοκότητας και, εν τέλει, αποτελεσματικότητας του οποίου είναι ασύλληπτος για τους αντιπάλους τους. Ακόμα και συστήματα λιγότερο εξελιγμένα από το δικό μας αλλά πάντως λειτουργικά, όπως οι Μαμελούκοι (υπό τον Κουτούζ στο Άιν Τζαλούτ), οι Βλάχοι (υπό τον Πρίγκιπα Βλαντ Ντρακούλ στην Tirgoviste) οι Πολωνοί (υπό τον Γιαν Σαπιένσκι στην Βιέννη), αποτέλεσαν επαρκέστατο αντιπαράδειγμα στον νομαδικό τρόπο πολέμου.

Σε αντίθεση με τα περισσότερα οικοσυστήματα, οι νομαδικές φυλές ποτέ δεν αναγκάστηκαν να εκπαιδευτούν στην έννοια της ισορροπίας, εφόσον η μοναδική συνέπεια της εξάντλησης μία περιοχής είναι η μετακίνηση στην γειτονική, έτσι, όπως σε όλα τα ανισόρροπα συστήματα, αυτοί, επιβάλλεται να επεκταθούν ή να καταρρεύσουν. Η απέχθεια των φυλών αυτών για την ισορροπία καθώς και για τις εκφράσεις της μέσω της ανάπτυξης της γεωργίας και, πολύ περισσότερο για τις πόλεις, περιγράφεται στα ημερολόγια του Ιουλιανού, τότε καίσαρα της Γαλατείας, αναφερόμενος στα Γερμανικά φύλα τα οποία, κατά τον 4 ο αιώνα διέσχισαν συχνά τον Ρήνο. Μόλις εισέβαλαν στην Ρωμαϊκή επικράτεια, πολιορκούσαν τις εγγύτερες πόλεις και, εφόσον τις κατελάμβαναν, εξόντωναν όλους τους κατοίκους και διέμεναν στους καταυλισμούς τους ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΟΡΙΩΝ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ.

Στην συνέχεια κατέστρεφαν συστηματικά τα κτήρια της πόλης και τις γύρω αγροτικές καλλιέργειας και υποχωρούσαν μαζί με τα λάφυρά τους στην Γερμανική (άνευ πόλεων) πλευρά του Ρήνου. Με τα ανωτέρω θα επιθυμούσα να επισημάνω πως το ψήφισμα της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης στις 8 Ιουνίου του 1995, περί του Casus Belli, σε περίπτωση που η Ελλάδα εξασκήσει το δικαίωμα επέκτασης στα δώδεκα ναυτικά μίλια, δεν θα πρέπει να προκαλεί απορία ούτε να ιδωθεί μεμονωμένα, αλλά στα πλαίσια των γενικότερων Τουρκικών επεμβάσεων στην Αλβανία, στην Θράκη, στην Αρμενία, στο Κουρδιστάν, στον Ιράν, στην Συρία και νοτίως της Κρήτης μέσω της Λιβύης. Οι Τούρκοι απλώς ακολουθούν την γενετικά
προκαθορισμένη και ψυχολογικά επιβεβλημένη πορεία επέκτασης και λεηλασίας, η οποία έχει σφραγίσει την φύση τους εδώ και χιλιετίες. Για αυτούς, η Λογική, το Διεθνές Δίκαιο, η Ειρήνη, η Κοινωνική Ισορροπία δεν είναι απλώς αναποτελεσματικά, αλλά στερούνται νοήματος, είναι σαν ένας ζωγράφος να επιχειρεί να διδάξει την απόχρωση τυρκουάζ σε έναν εκ γενετής τυφλό.

Στην παρούσα ζοφερή κατάσταση καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε, όπως κάθε φορά στην μακραίωνη πορεία μας, τρεις ταυτόχρονα εχθρούς, τον προφανή Ανατολικό, τον κεκαλυμμένο Δυτικό και τον χειρότερο όλων, τον εαυτό μας. Όντας οικονομικά ρημαγμένοι, πολιτιστικά και ηθικά καταβεβλημένοι, σιωπηλοί και καθοδηγούμενοι από τυφλούς ηγέτες, βρισκόμαστε εδώ και καιρό, χωρίς να το έχουμε καν συνειδητοποιήσει, σε μία τριμέτωπη εμπόλεμη κατάσταση, χωρίς την εμφάνιση (τουλάχιστον ακόμα) τεθωρακισμένων μεραρχιών, αλλά πάντως εξίσου δυσοίωνη. Η Ιστορία μας, μας επιτρέπει να ελπίζουμε, όμως δε μας παρέχει κάποια βεβαιότητα σχετικά με πόσα ακόμα ισχυρότερα πλήγματα είναι απαραίτητα, προκειμένου να αφυπνιστούμε.

Νικόλαος Ηλίας – Μέλος του

Κινήματος Πολιτών ”ΠΡΩΤΑ Η ΕΛΛΑΔΑ”