Δεύτερη τετραετία για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, και όσο και αν προσπαθεί να μας πείσει ο ίδιος και οι Ευρωπαίοι φίλοι του ότι η Ελλάδα εισέρχεται σε ρυθμό ανάπτυξης, κάτι τέτοιο υφίσταται μόνο για “ημέτερους” και “κολλητούς”, καθώς η καθημερινότητα των Ελλήνων πολιτών αποδεικνύει το αντίθετο. Στις καθημερινές συζητήσεις άλλωστε δεν είναι λίγοι εκείνοι που διάκεινται αρνητικά προς το πρόσωπο του Έλληνα πρωθυπουργού, με πολλούς να αναρωτιούνται ποιοι είναι αυτοί που εντέλει τον ψήφισαν. Με την αποχή στις εθνικές εκλογές σχεδόν στο 50% (επίσημα στοιχεία), και τις δημοσκοπήσεις να δείχνουν ότι η κυριαρχία του κόμματός του πέφτει ακόμα περισσότερο στις ευρωεκλογές, με 10% περίπου χαμηλότερο ποσοστό από ό,τι στις εθνικές εκλογές, ο κ. Μητσοτάκης σίγουρα βρίσκεται σε δυσχερή θέση, με πολλές ανοιχτές “πληγές” που τον “καίνε”.
Αρχικά το δημογραφικό, ίσως η μεγαλύτερη “πληγή” την οποία καλείται να αντιμετωπίσει η ελληνική κυβέρνηση. Από το 2015 στη χώρα μας είναι σταθερά ελλειμματική η σχέση των γεννήσεων έναντι των θανάτων, παρόλα αυτά ούτε ο προκάτοχος του πρωθυπουργού, Αλέξης Τσίπρας, έθεσε σε ισχύ σχέδιο για την επίλυσή του προβλήματος, ούτε ο νυν πρωθυπουργός, που έχει βρεθεί ήδη μια τετραετία στο τιμόνι της χώρας. Σύμφωνα με στοιχεία, μέχρι το 2050 ο ελληνικός πληθυσμός θα έχει ελαττωθεί κατά ένα εκατομμύριο, προκαλώντας επιπτώσεις όχι μόνο στον οικονομικό τομέα και τη στελέχωση σωμάτων στρατού, αλλά και στην ίδια την επιβίωση του γένους μας. Στις 18-19 Ιανουαρίου μάλιστα συστάθηκε στην Αθήνα η 3η Σύνοδος Κορυφής του Economist για το δημογραφικό, με σκοπό την εξεύρεση λύσεων για την αντιμετώπιση της δημογραφικής κρίσης που πλήττει όχι μόνο τη χώρα μας, αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη. Σημαντικό να αναφερθεί ότι ανάμεσα σε πολλές προτάσεις που διατυπώθηκαν, πέρα από την ενσωμάτωση μεταναστών και εργασία τους, κυρίως στην αγροτική παραγωγή, τέθηκε και η “απάνθρωπη” ανάγκη αξιοποίησης στην εργασία συνταξιούχων, ανθρώπων που μόχθησαν για να πάρουν μια μικρή σύνταξη και να χαρούν στα γεράματά τους.
Μια δεύτερη κρίση που βιώνει η ελληνική κοινωνία και απειλεί την ισχύ της κυβέρνησης είναι το μεταναστευτικό ζήτημα. Από την εποχή που η χώρα κήρυξε την οικονομική κρίση και μπήκε στα μνημόνια, βιώσαμε μια ραγδαία αύξηση της εξωτερικής μετανάστευσης (brain drain), ενώ την εποχή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ η ετήσια εισροή μεταναστών ήταν σχεδόν διπλάσια από την εισερχόμενη μετανάστευση των προηγούμενων ετών. Και φυσικά τα στοιχεία για την εισερχόμενη μετανάστευση αποτελούν τα επίσημα καταγεγραμμένα, στην πραγματικότητα ο αριθμός είναι απροσδιόριστος, αφού η χώρα μας είναι ξέφραγο αμπέλι. Μετά την τροπολογία Καιρίδη και τη νομιμοποίηση περίπου 30.000 παράτυπων μεταναστών που αποδεδειγμένα έχουν συμπληρώσει τρία χρόνια παραμονής στην Ελλάδα, το Υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου μελετά την υπογραφή διμερών διακρατικών συμφωνιών εργασιακής κινητικότητας με έξι χώρες (Αρμενία, Γεωργία, Μολδαβία, Βιετνάμ, Ινδία, Φιλιππίνες). Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και το κείμενο πολιτικής που συνέταξε το ΚΕΦΙΜ με τον συντονιστή ερευνητικών προγραμμάτων του, Κωνσταντίνο Σαραβάκο, σε συνεργασία με το ευρωπαϊκό δίκτυο EPICENTER, όπου προτείνεται “η χαλάρωση των περιορισμών στη νόμιμη μετανάστευση, καθώς εκτιμάται ότι μπορεί άμεσα να απαλύνει πτυχές του οικονομικού προβλήματος, και την αύξηση των διεθνών συμφωνιών για κάλυψη θέσεων εργασίας από πολίτες τρίτων χωρών”.
Το παράδειγμα της Ιταλίας με τη νομιμοποίηση μεταναστών, κυρίως αλβανικής καταγωγής, που εργάζονται σε γεωργικές εργασίες, καθώς και η πρόταση από το 3ο φόρουμ του Economist για το δημογραφικό αξιοποίησης αλλοδαπών χεριών στις καλλιέργειες γης, κάνουν σαφές το μήνυμα έλλειψης εργατικών χεριών στον πρωτογενή τομέα και την άρνηση των Ελλήνων να εργαστούν τη γη, παρά τα μεγάλα ποσοστά ανεργίας, μια διαπίστωση που ντροπιάζει τον ίδιο τον λαό. Αν και δε διευκρινίζονται οι αιτίες αποχής των Ελλήνων από την πρωτογενή παραγωγή, όταν τις δεκαετίες μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μέχρι την ένταξή μας στην ΚΑΠ αυτή η μικρή χώρα αποτελούσε μια από τις μεγαλύτερες εξαγωγικές δυνάμεις σιτηρών στον κόσμο. Δεν επισημαίνονται δηλαδή οι συνθήκες διαβίωσης των μεταναστών στη χώρα μας και οι ελαφρύνσεις που τους παρέχονται, σε αντίθεση με τις απαιτήσεις-ανάγκες του Έλληνα φορολογούμενου οικογενειάρχη, που οι οικονομικές του υποχρεώσεις “τρέχουν και δε φτάνουν”. Ίσως είναι και το τίμημα της “προαγωγής” της Ελλάδας σε “χώρα παροχής υπηρεσιών”.
Ένα άλλο κρίσιμο ζήτημα αποτελεί η ανεργία. Στην πρόσφατη κοινή εκδήλωση της ΔΥΠΑ με τον ΟΟΣΑ μπορεί ο Μαρκ Πίρσον, υποδιευθυντής Απασχόλησης του ΟΟΣΑ, να εκφράστηκε θετικά προς τα επιδοτούμενα προγράμματα κατάρτισης και απασχόλησης, όμως ζητάει από την Ελλάδα να αυξήσει τις εθνικές δαπάνες για Ενεργητικές Πολιτικές για την Αγορά Εργασίας (ΕΠΑΕ), καθώς όπως ενημερώνει για το 2021 το ποσοστό που δαπανήθηκε για τέτοιες πολιτικές ήταν στο 0,30% του ΑΕΠ, ενώ ο μέσος όρος του ΟΟΣΑ ήταν 0,42%. Παρά την ανάπτυξη που καυχάται ο Έλληνας πρωθυπουργός, η χώρα έχει από τα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας στις χώρες του ΟΟΣΑ και της Ε.Ε., και το υψηλότερο στον ΟΟΣΑ στην ηλικιακή ομάδα των 15-29, αγγίζοντας το 24,3% το 2022.
Ένα “αγκάθι” της κυβέρνησης που κάνει τον λαό να στενάζει είναι η ακρίβεια. Με τον κατώτατο μισθό διαμορφωμένο στα 780 ευρώ και τον πληθωρισμό να σκαρφαλώνει στο 7,1% σε τρόφιμα, αλκοόλ και καπνό για τον μήνα Ιανουάριο, τα ελληνικά νοικοκυριά αδυνατούν να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες διαβίωσης. Και ενώ καταγγέλλεται αισχροκέρδεια στην τελική αλυσίδα πώλησης των προϊόντων, με τις αυξήσεις από το χωράφι στο ράφι να φτάνουν μέχρι και 240%, η ελληνική κυβέρνηση δεν παρεμβαίνει. Την ίδια ώρα όμως ο Κωστής Χατζηδάκης με το νέο φορολογικό νομοσχέδιο για την πάταξη της φοροδιαφυγής στους ελεύθερους επαγγελματίες προβλέπει χρηματικό μπόνους σε όσους καταγγείλουν παραποιημένες ταμειακές μηχανές. Για μια ακόμα φορά επιβεβαιώνεται ο πόλεμος που έχει κηρύξει η κυβέρνηση Μητσοτάκη στους μικρομεσαίους εισοδηματίες, ωθώντας την κοινωνία σε μεγαλύτερη διακίνηση “μαύρου” χρήματος, αφήνοντας το μεγάλο κεφάλαιο ανεπηρέαστο να πλουτίζει. Δε γίνεται να παραληφθεί η ακρίβεια στα καύσιμα και την ενέργεια, και ο εμπαιγμός του κόσμου με τα διαφόρων αποχρώσεων τιμολόγια ρεύματος.
Μείζον ζήτημα αποτελεί και η αύξηση της βίας, που μεταφράζεται σε βία ανηλίκων, βία κατά των γυναικών, οπαδική βία. Όσο και αν τα πληρωμένα ΜΜΕ προσπαθούν να συγκαλύψουν τέτοια περιστατικά, οι καταγγελίες που γίνονται δείχνουν τις διαστάσεις που έχουν λάβει τέτοια φαινόμενα. Συγκεκριμένα, για την ανήλικη παραβατικότητα ο Νίκος Παπαχρήστου, πρόεδρος της ΟΛΜΕ, αναφέρει ότι ενώ παλιά συναντιόταν σε παιδιά κατώτερης οικονομικής τάξης, πλέον συναντάται και στα ανώτερα οικονομικά στρώματα, συμβαίνει ακόμα και σε καλοπληρωμένα ιδιωτικά σχολεία, κάνοντας λόγο για “θεοποίηση της βίας”. Αυξητική πορεία ακολουθεί και η συμμετοχή των κοριτσιών σε τέτοιες πράξεις, καθώς και η ηλικία έναρξης τέτοιων συμπεριφορών. Όσον αφορά την έμφυλη βία, σε έρευνα που διενήργησε το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών με χρηματοδότηση της Eurostat και συμπεριελάμβανε συνεντεύξεις 11.557 γυναικών από όλη την Ελλάδα, τα αποτελέσματα είναι αποκαρδιωτικά.
Αξίζει να αναφερθεί ότι 9 στις 10 γυναίκες πιστεύουν ότι κάθε μορφή βίας προς το γυναικείο φύλο από κάποιον στενό ή σύντροφο είναι αρκετά ή πολύ συχνή. Στην περίπτωση της οπαδικής βίας, τα τελευταία δύο χρόνια έχουν χαθεί τρεις νεαρές ψυχές, με πρόσφατη του αστυνομικού Γιώργου Λυγγερίδη τον Δεκέμβριο του 2023. Η αύξηση της βίας έλαβε τεράστιες διαστάσεις κυρίως κατά τη διάρκεια της Covid-19 και τα μέτρα που έλαβε η ελληνική κυβέρνηση, αλλά κανείς δε φαίνεται να της ζητάει να λογοδοτήσει, παρόλο που τα αποτελέσματα των lockdown, κυρίως των μακροχρόνιων, είναι γνωστά από έρευνες. Η βία είναι κυρίως αποτέλεσμα της κοινωνικής περιθωριοποίησης, που προκύπτει από τη φτώχεια, την ανεργία, την έλλειψη παιδείας, αλλά και αποτέλεσμα της ίδιας της προβολής βίας από τα ΜΜΕ και τα κοινωνικά δίκτυα, κάτι που συμβαίνει στη χώρα μας σε μεγάλο βαθμό.
Μέσα σε όσα μέτωπα έχει να αντιμετωπίσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, προστέθηκε εκ νέου αυτό των αγροτών, με κινητοποιήσεις σε πολλές περιοχές της Ελλάδας. Οι αγρότες μάλιστα στις 20 Φεβρουαρίου κατέβηκαν στην Αθήνα, μιας και οι απαιτήσεις τους δεν ικανοποιήθηκαν από την συνάντηση που είχε ο Έλληνας πρωθυπουργός στο Μαξίμου με τη 15μελή αντιπροσωπεία. Μπορεί να αποφάσισαν διακοπή των μπλόκων, παρόλα αυτά δε σταματούν τις κινητοποιήσεις τους. Διόλου ευκαταφρόνητη η κίνηση των αγροτών να διαδηλώσουν, κυρίως για την ενέργεια και τα καύσιμα, που δείχνει την αγανάκτηση των εργαζομένων στην πρωτογενή παραγωγή για την ενεργειακή πολιτική που εφαρμόζει το κράτος σε συνεργασία με την Ε.Ε., κάτι που επιβεβαιώνεται και με τις παράλληλες κινητοποιήσεις αγροτών σε όλη την Ευρώπη.
Διχασμό στην ελληνική κοινωνία έφερε το νομοσχέδιο του πολιτικού γάμου των ομόφυλων ζευγαριών και η υιοθεσία από μεριάς τους, που ψηφίστηκε από 175 βουλευτές. Ανάστατη υπήρξε καθ’ όλη τη διάρκεια που συζητιόταν το συγκεκριμένο νομοσχέδιο και η ελληνική κοινωνία, αλλά και η Ποιμένουσα Εκκλησία, η οποία μάλιστα εξέδωσε εγκύκλιο που διαβάστηκε στους Ιερούς Ναούς της χώρας. “Γροθιά στο στομάχι” αποτελεί και η ανακοίνωση που εξέδωσε η Έκτακτη Διπλή Ιερά Σύναξη Αγίου Όρους, η οποία τόνισε ότι με το συγκεκριμένο νομοσχέδιο “διαλύεται όχι η ανθρώπινη οικογένεια, αλλά ολόκληρη η ανθρώπινη ύπαρξη”. Όσο για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που επικαλούνται οι “ανθρωπιστές”, η ίδια η Οικουμενική Διακήρυξη για τα ανθρώπινα δικαιώματα στο άρθρο 16 διακηρύττει το δικαίωμα στον γάμο ανάμεσα σε άντρα και γυναίκα και προστατεύει την οικογένεια που δημιουργείται μέσω του γάμου ως φυσικό και βασικό στοιχείο της κοινωνίας που χρήζει προστασίας από την κοινωνία και το κράτος. Το ίδιο και το άρθρο 21 του Συντάγματος που ορίζει την οικογένεια ως θεμέλιο συντήρησης και προαγωγής του Έθνους, καθώς και την προστασία από το Κράτος του γάμου, της μητρότητας και της παιδικής ηλικίας.
Ένα άλλο νομοσχέδιο προς ψήφιση που αναστάτωσε τους πολίτες, κυρίως φοιτητές και εκπαιδευτικούς, αφορά στην ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων. Καταγγέλλεται η παραβίαση του άρθρου 16 του Συντάγματος, συγκεκριμένα η παράγραφος 8, όπου απαγορεύει τη σύσταση ανώτατων σχολών από ιδιώτες. Η αλήθεια είναι ότι πρέπει να διευκρινιστεί ο όρος “μη κρατικό”, όπως και να διευκρινιστούν οι ορισμοί “δημόσιο”, “ιδιωτικό”, “κρατικό” που παραπέμπουν σε είδη πανεπιστημίων, για να ξεκαθαριστούν οι επιταγές ανάγκης ύπαρξης τέτοιων ιδρυμάτων και ο έλεγχος ποιότητας της μάθησης που θα παρέχεται. Στις 8 Μαρτίου, ημέρα ψήφισης του νομοσχεδίου, διοργανώνεται πανελλαδικό συλλαλητήριο στην Αθήνα από τους φοιτητές όλης της χώρας μπροστά στο Σύνταγμα. Εκατοντάδες πανεπιστημιακοί έχουν υπογράψει κείμενο που πραγματεύεται την αντισυνταγματικότητα του παρόντος νομοσχεδίου και διαμηνύουν την προσφυγή στο ΣτΕ σε περίπτωση που το νομοσχέδιο θεσπιστεί. Να δηλωθεί ότι η ευρωπαϊκή πραγματικότητα δείχνει ότι τα ιδιωτικά πανεπιστήμια δε χαίρουν εκτίμησης και αναγνώρισης από την κοινωνία.
Μεγάλο χαστούκι στην κυβέρνηση των αρίστων η καταδίκη της χώρας μας στο Ευρωκοινοβούλιο για το ανύπαρκτο κράτος δικαίου και ανελευθερίας λόγου. Κάποια από τα ζητήματα που μας εκθέτουν είναι η υπόθεση Καραϊβάζ, το σκάνδαλο υποκλοπών, ο έλεγχος των ΜΜΕ από ολιγάρχες, ο έλεγχος της ΕΥΠ από τον Κ. Μητσοτάκη, η αστυνομική βία, η μεταχείριση των μεταναστών, το έγκλημα στα Τέμπη. Για το τελευταίο ειδικά, χωρίς να υποβιβάζεται η σπουδαιότητα των άλλων, έχει ξεσηκωθεί σύσσωμη η ελληνική κοινωνία και απαιτεί την απόδοση δικαιοσύνης. Ένα χρόνο μετά η υπόθεση εκκρεμεί και γίνεται αγώνας για την άρση ασυλίας των πολιτικών προσώπων, ώστε να μπορέσει να λειτουργήσει πιο αποδοτικά η επιμονή των συγγενών των θυμάτων στη δικαίωση των νεκρών τους. Για μια ακόμα φορά το κράτος έχει στήσει το δίχτυ ασφαλείας του και λειτουργεί εις βάρος της ασφάλειας των πολιτών. Σύμφωνα με στοιχεία του 2021, η Ελλάδα βρίσκεται στην πρώτη τριάδα στην αναλογία δικαστών και δικηγόρων ανά 100.000 κατοίκους σε επίπεδο Ε.Ε. Παρόλα αυτά, ο εκτιμώμενος χρόνος εκδίκασης πρωτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων υποθέσεων είναι δυσανάλογα υψηλός ως προς τον αριθμό των νομικών προσώπων. Και χρόνο στον χρόνο αυξάνουν οι υποθέσεις που εκκρεμούν, επιβαρύνοντας το σύστημα. Τα συμπεράσματα για την ελληνική δικαιοσύνη είναι οφθαλμοφανή.
Τέλος, μία γάγγραινα που αντιμετωπίζει ο πρωθυπουργός και συνεχώς απλώνεται είναι οι εσωκομματικές διαμάχες. Από τη στάση του στα εθνικά θέματα, μέχρι την ψήφιση νομοσχεδίων, η ΝΔ είναι χωρισμένη σε στρατόπεδα. Ας θυμηθούμε τον ντόρο που δημιουργήθηκε για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, την αντίδραση Σαμαρά στην τροπολογία για τους μετανάστες, την παρέμβαση Σαμαρά-Καραμανλή για τις σχέσεις με την Τουρκία, τη δυσαρέσκεια του Νικήτα Κακλαμάνη για τη στελέχωση της δεξιάς παράταξης με πρόσωπα από το εκσυχρονιστικό ΠΑΣΟΚ, το τρίγωνο Ντ. Μπακογιάννη-Γεραπετρίτη-Καιρίδη για τη ροζ σημαία στο προξενείο Νέας Υόρκης. Η απουσία “εξωτερικής” αντιπολίτευσης άφησε το πεδίο ανοιχτό να πυροδοτηθεί η “εσωτερική” αντιπολίτευση. Ούτως ή άλλως η ΝΔ είναι ένα συνονθύλευμα κέντρου, δεξιάς και ακροδεξιάς.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, ή μάλλον ο ίδιος ο Κ. Μητσοτάκης, βάλλεται πανταχόθεν με τις λάθος πολιτικές του. Όλα μαρτυρούν την αρνητική πορεία του στη διακυβέρνηση αυτής της χώρας και δείχνουν τις βλέψεις του στα μεγάλα σαλόνια της Ευρώπης. Αν και το ράπισμα που δέχτηκε με την υπερψήφιση της καταδίκης της χώρας μας για την ανελευθερία του τύπου και την ανυπαρξία κράτους δικαίου, βάζουν εμπόδια ίσως στην όποια ανέλιξή του σε ηγετική ευρωπαϊκή θέση. Ο καταπιεσμένος ελληνικός λαός έδωσε ισχυρό μήνυμα με την αποχή των εθνικών εκλογών και αναμένεται να δώσει ακόμα ισχυρότερο στις επερχόμενες Ευρωεκλογές. Οι ίδιες οι δημοσκοπήσεις δε μπορούν να κρύψουν το κύμα ψηφοφόρων που κλείνει στα δεξιά της ΝΔ, αλλά δεν ανήκει σε κανένα από τα υφιστάμενα πολιτικά κόμματα. Ίσως περιμένουν αυτό το νέο που έρχεται. Ο καιρός έφτασε, οι εξελίξεις δεν αργούν, τα αποτελέσματα θα φανούν.
Ιωάννα Άρμεν – Μέλος του
Νέου Εθνικά Ενιαίου Πολιτικού Σχηματισμού – Πρώτα η Ελλάδα
