Ελλάδα, χώρα της χρονιάς για το 2023, Ελλάδα 2.0 , της Νέας Δημοκρατίας και του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Μάλλον τα πάμε πολύ καλά, ή μήπως όχι;…
Ας δούμε τι πραγματικά συμβαίνει, ποια είναι η κατάσταση που ζει ο Έλληνας πολίτης στη χώρα, και ενώ ορισμένοι – λίγοι, μπορεί να βλέπουν την Ελλάδα να προχωράει σε οικονομική ανάκαμψη, οι πιο πολλοί βιώνουν την πραγματικότητα με εντελώς διαφορετικό τρόπο.
Παρά τις εξαγγελίες της παρούσας κυβέρνησης για πολλές νέες ποιοτικές και καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας προεκλογικά, ήδη από την προηγούμενη τετραετία Μητσοτάκη, οι Έλληνες δεν έχουν δει μέχρι στιγμής κάτι προς αυτή την κατεύθυνση. Παραμένουν οι εργαζόμενοι με έναν από τους υψηλότερους στην Ευρώπη μέσους όρους ωρών εργασίας την εβδομάδα, σε ένα εργασιακό περιβάλλον που προκαλεί κόπωση και έλλειψη ισορροπίας μεταξύ εργασίας και προσωπικής ζωής.
Όσον αφορά τους μισθούς, η εικόνα είναι ανησυχητική. Ο βασικός μισθός στην Ελλάδα βρίσκεται στα 780 ευρώ μικτά, δηλαδή 667€ καθαρά, ενώ ο μέσος μισθός ανέρχεται στα 1176 ευρώ, δηλαδή 936€ καθαρά, ενώ μόνο για την αγορά των βασικών αγαθών, μία οικογένεια χρειάζεται να διαθέσει κάτι παραπάνω από μισό βασικό μισθό το μήνα στην καλύτερη περίπτωση, χωρίς να αναφερθεί το κόστος των ενοικίων..
Η πραγματική αξία αυτών των χρημάτων λοιπόν, μετριέται από την αγοραστική δύναμη, δηλαδή με το τι μπορεί να αγοράσει κανείς με τα χρήματα που λαμβάνει, και όχι με το ποσό που λαμβάνει. Η αγοραστική δύναμη της Ελλάδος βρίσκεται σε πολύ χαμηλά επίπεδα σε σύγκριση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Στην Ευρώπη των 27 είμαστε δεύτεροι από το τέλος πάνω από τη Βουλγαρία.
Κοινώς έχουμε τη δεύτερη μικρότερη αγοραστική δύναμη στην Ευρώπη. Στην πραγματικότητα, η αγοραστική δύναμη του ελληνικού πληθυσμού είναι χαμηλότερη ακόμη και από αυτήν του Τουρκικού πληθυσμού.
Ας δούμε όμως ξεχωριστά την πραγματικότητα που αντιμετωπίζει κάθε γενιά:
Για τις ηλικίες των 28+ ετών, η ζωή έχει προσφέρει μέχρι στιγμής μια συνεχή κατάσταση κρίσεων και διαχείρισης έκτακτης ανάγκης. Με αλλεπάλληλα προβλήματα που εκδηλώνονται με τρόπο που διαρκώς απαιτεί δημιουργικές λύσεις και προσαρμογή σε ένα περιβάλλον αβεβαιότητας.
Ακόμη πιο ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι οι ηλικίες 18 – 27 βιώνουν την πιο δυσμενή πλευρά αυτής της πραγματικότητας. Πρόκειται για την ηλικιακή ομάδαπου διαθέτει 86% μικρότερη αγοραστική δύναμη από εκείνη που είχανοι γονείς τους στην ηλικία τους, αντιμετωπίζοντας μια πραγματικότητα όπου οι οικονομικές προκλήσεις είναι ακόμη πιο έντονες.
Οι συνταξιούχοι υποστηρίζουν τα παιδιά τους μέσω των συντάξεων επειδή οι σημερινοί μισθοί στην αγορά σπάνια επαρκούν για να επιτρέψουν στους νέους να αναπτύξουν οικονομική αυτονομία ακόμα και μέχρι την ηλικία των 35 ετών.
Από την άλλη πλευρά, η σημερινή κυβέρνηση φαίνεται να λειτουργεί σαν να ζούμε σε ένα οικονομικό θαύμα.
Είναι προφανές ότι η χώρα χρειάζεται ένα εθνικό σχέδιο επειγόντως, όμως δυστυχώς φαίνεται ότι το πολιτικό σύστημα αδυνατεί να ανταποκριθεί σε αυτήν την ανάγκη.
Η κυβέρνηση μιλά για ανάπτυξη, αλλά χωρίς νέες υποδομές, χωρίς αποκέντρωση και χωρίς ενίσχυση της εγχώριας παραγωγής, η βιώσιμη ανάπτυξη δεν μπορεί να υπάρξει. Προτάσεις από τα υπάρχοντα πολιτικά σχήματα απουσιάζουν, ενώ παρέχονται μόνο μέτρα για τη διαχείριση της υφιστάμενης κατάστασης.
Πότε για παράδειγμα έχει προβληθεί από κάποιο πολιτικό κόμμα η ιδέα για την ανέγερση ενός σιδηροδρομικού δικτύου που θα καλύπτει κάθε ηπειρωτικό νομό και δήμο της χώρας; Αυτό το στοιχείο αποτελεί το βασικό θεμέλιο ανάπτυξης όλων των ευρωπαϊκών κρατών. Αρκεί να κοιτάξει κανείς τους χάρτες των σιδηροδρόμων της Ευρώπης και της Ελλάδας για να διαπιστώσει το σφάλμα.
Μιλούν για λύσεις στο δημογραφικό πρόβλημα, αλλά δεν προτείνουν πραγματικά μέτρα για την πάταξη της υπογεννητικότητας. Αντίθετα, βασίζονται στις μεταναστευτικές ροές και το προτείνουν ώς τη μόνη λύση.
Με την υπερσυσσώρευση πληθυσμού στα δύο μεγάλα αστικά κέντρα, τα υψηλά ενοίκια και τα μικρά σπίτια, πόσα παιδιά μπορεί να αναθρέψει κανείς, ακόμα και αν το επιθυμεί, ακόμα και αν ανήκει στη λεγόμενη “μεσαία τάξη”; Αλλού είναι λοιπόν η λύση.
Βεβαίως, η αναγνώριση και η αντιμετώπιση των προβλημάτων που επηρεάζουν τους πολίτες είναι θεμελιώδης για την υγιή λειτουργία της κοινωνίας. Όμως η αλλαγή απαιτεί διάφορα μέτρα, συμπεριλαμβανομένης της δημιουργίας νέων πολιτικών, της ενίσχυσης της διαφάνειας και της ενεργού συμμετοχής των πολιτών στη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Είναι απαραίτητο να επικεντρωθούμε προς αυτήν την κατεύθυνση προκειμένου να δημιουργήσουμε μια κοινωνία που εξυπηρετεί τα συμφέροντα και τις ανάγκες όλων των πολιτών της.
Χρήστος Πάνος – Μέλος του Νέου
Εθνικά Ενιαίου Πολιτικού Σχηματισμού – Πρώτα η Ελλάδα
