Πολύς ντόρος για ένα ζήτημα που δε θα έπρεπε να μας απασχολεί, ή μάλλον δε θα έπρεπε να τίθεται καν προς συζήτηση στον πολιτικό χώρο. Το πρώτο σημείο που πρέπει να εξετάσουμε είναι αν ο πολιτικός γάμος μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών, θέμα που θα τεθεί προς συζήτηση και ψήφιση στη Βουλή, αποτελεί μια πραγματική κοινωνική ανάγκη. Δε γνωρίζω γιατί κάποιο ομόφυλο ζευγάρι να επιδιώκει έναν πολιτικό γάμο από τη στιγμή που το σύμφωνο συμβίωσης που μπορεί να συνάψει του παρέχει όλα τα νομικά δικαιώματα που έχει και ένα ετερόφυλο ζευγάρι. Θα ήταν ενδιαφέρον να γίνει δημοψήφισμα για να δούμε τη συμφωνία ή διαφωνία των πολιτών στο συγκεκριμένο θέμα. Μπορεί κάποιος να αντιπαρατεθεί και να πει ότι οι ομοφυλόφιλοι αποτελούν μειοψηφία, οπότε η ζυγαριά μάλλον θα κλίνει εναντίον τους. Δεκτό! Εξίσου ενδιαφέρον τότε θα ήταν να ερωτηθούν οι ίδιοι οι ομοφυλόφιλοι για την ανάγκη ενός τέτοιου γάμου. Τι παραπάνω θα τους παρέχει ένας πολιτικός γάμος; Στο κάτω-κάτω, χαρτί το ένα, χαρτί και το άλλο. Επίσης, όλοι αυτοί που θεωρούν τους εαυτούς τους προοδευτικούς και μοντέρνους, που υποστηρίζουν ότι ήθη, έθιμα, θεσμοί είναι παλαιολιθικά και μας λένε συνέχεια ότι ο κόσμος πάει μπροστά και όχι πίσω, γιατί βάλθηκαν ξαφνικά να κάνουν οικογένεια; Δεν είναι λίγο οξύμωρο με όσα ισχυρίζονται ότι θέλουν να αλλάξουν και τον πόλεμο που έχουν κηρύξει σε καθετί παλαιό;

Δεν έχω κανένα πρόβλημα με κανέναν άνθρωπο, ό,τι και αν δηλώνει ότι είναι, όπως και αν εκφράζεται σεξουαλικά. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι τη διαφορετικότητα αυτή τη θεωρώ σωστή και τη δέχομαι ως κάτι φυσιολογικό. Όσοι επιχειρηματολογούν για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ, βάζουν μπροστά τα ανθρώπινα δικαιώματα, και συγκεκριμένα το δικαίωμα στην ισότητα των φύλων. Μάλλον δεν αντιλαμβάνονται όμως ότι η ισότητα των φύλων την οποία διακηρύττουν αφορά στην ιδιότητα τους ως φυσικών προσώπων σε μια κοινωνία, και όχι στη μετάλλαξη της φύσης των φύλων. Και επειδή ακριβώς η φύση έδωσε δύο φύλα στον άνθρωπο, το αντρικό και το γυναικείο, όρισε με τη συνένωση αυτή να πολλαπλασιάζεται το γένος των ανθρώπων. Αυτή τη συνένωση ονομάζουμε οικογένεια. Στους αιώνες η κάθε κοινωνία, ο κάθε πολιτισμός, γαλουχήθηκε με αυτή την αρχή. Σε κάθε οικογένεια υπάρχει ένας πατέρας και μία μητέρα. Γιατί κάποιος να παρέμβει σε αυτόν τον νόμο και να επιβάλλει την εγωιστική του διάθεση να αποκτήσει παιδί μέσω άλλης οδού και να το θεωρήσει και δικαίωμά του;

Οπότε εδώ περνάμε στο δεύτερο θέμα  που θα τεθεί προς συζήτηση και ψήφιση στη Βουλή, την τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια. Άραγε γιατί χρησιμοποιείται ο όρος “τεκνοθεσία” και όχι ο γνωστός σε όλους μας “υιοθεσία”; Μήπως γιατί η έννοιά τους δεν είναι η ίδια; Αυτό από μόνο του χτυπάει καμπανάκια… Είναι αλήθεια ότι ο θεσμός της οικογένειας στη σημερινή εποχή περνάει κρίση, και όσοι βιώνουν αυτή την κρίση έρχονται πολλές φορές αντιμέτωποι και με καταστάσεις που δημιουργούν απογοήτευση σε αυτό που ορίζουμε ως ρόλο του πατέρα και της μητέρας. Σε αυτές τις επώδυνες καταστάσεις τη μεγαλύτερη ευθύνη έχει η ίδια η πολιτεία, που με τις κοινωνικο-οικονομικές ανισότητες και την κατάργηση των αξιών δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για την ύπαρξη τέτοιων συνθηκών, συνθηκών που αλλοιώνουν τον χαρακτήρα των ίδιων των προσώπων. Άλλωστε ο ίδιος ο κλάδος της ψυχιατρικής μέχρι το 1973 συμπεριλάμβανε την ομοφυλοφιλία στις ψυχικές διαταραχές, ως ότου υπό περίεργες συνθήκες και συγκυρίες εξαλείφθηκε από τη λίστα αυτή. Ας μας πει ο κύριος Μητσοτάκης και οι πιστοί του ακόλουθοι πόσοι ομοφυλόφιλοι πολίτες ενδιαφέρονται για πολιτικό γάμο και τεκνοθεσία. Εδώ δεν ενδιαφέρονται να κάνουν γνωστή τη σεξουαλική τους ταυτότητα. Ζούμε άλλωστε σε μια ελεύθερη χώρα όπου κανείς πλέον δεν παίρνει με τις πέτρες τον άλλο για τη σεξουαλική του ταυτότητά, παρόλα αυτά οι ίδιοι κρύβονται στο πλήθος των ετεροφυλόφιλων. Τώρα το αν η εξαλλοσύνη μιας μειοψηφίας ομοφυλόφιλων που βγαίνει στους δρόμους και διαδηλώνει για τα δικαιώματά της μπορεί να θεωρηθεί νορμάλ συμπεριφορά και αυτοί οι άνθρωποι να είναι υποψήφιοι γονείς, τότε η λογική πρέπει να σηκώσει τα χέρια ψηλά. Γιατί η ίδια η λογική διώκεται σήμερα, όχι μόνο από την πολιτική ολιγαρχία που κυβερνά αυτή τη χώρα, αλλά και από τα ίδια τα “πληρωμένα” ΜΜΕ. Σημαντικό να αναφερθεί είναι η απόρριψη από πλευράς του πρωθυπουργού απόκτησης τέκνου μέσω της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής (παρένθετη μητέρα), μιας διαδικασίας που μετατρέπει τις γυναίκες σε μηχανές αναπαραγωγής. Εξίσου σημαντικό όμως είναι να γνωρίζουμε ότι επειδή η “παρένθετη μητέρα” υποστηρίζεται σε άλλες χώρες της Ε.Ε., σε περίπτωση που ένα ζευγάρι προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο θα δικαιωθεί, μιας και το κοινοτικό δίκαιο κατισχύει του εθνικού.

Αν ανοίξει ο δρόμος για τον πολιτικό γάμο των ομόφυλων, και ακόμα χειρότερα για την τεκνοθεσία, προκύπτουν άλλα πολύ σοβαρότερα προβλήματα. Τι θα συμβεί αν μεθαύριο ξαφνικά “ξυπνήσουν” τα άτομα που αυτοπροσδιορίζονται ως transsexual ή bisexual, και απαιτήσουν έναν πολιτικό γάμο και την απόκτηση παιδιών; Πώς θα μπει φραγμός και πώς θα δικαιολογηθούν τυχόν αντιρρήσεις σε μελλοντικές διεκδικήσεις; Στο κάτω-κάτω όλοι οι παραπάνω ανήκουν στην κοινότητα των ΛΟΑΤΚΙ. Αυτοί δεν έχουν δικαιώματα; Γι’ αυτούς δεν ισχύει ο νόμος της ισότητας των φύλων; Αλλά εδώ δε μιλάμε για ισότητα, αλλά για κατάργηση των φύλων. Επίσης τί θα συμβεί αν το ομόφυλο ζευγάρι χωρίσει; Σε περίπτωση χωρισμού ποιον θα ακολουθήσει το τεκνοθετημένο παιδί; Υπάρχει νομοθεσία που να το προστατεύει ή είναι κάτι που ακόμα δεν έχει απασχολήσει το νομοθέτη γιατί θεωρείται σενάριο επιστημονικής φαντασίας;

Η ελληνική πολιτεία ισχυρίζεται ότι κυβερνά δημοκρατικά τους πολίτες της χώρας αυτής. Στη δημοκρατία τον λόγο έχει ο πολίτης, και όχι η εκάστοτε εξουσία που νομοθετεί κατά το δοκούν για να επιβάλλει τις δικές της “διαφορετικές” απόψεις, απόψεις που έρχονται σε σύγκρουση με υφιστάμενες αρχές που διέπουν τους λαούς και είναι αποδεκτές στους αιώνες, αποτελώντας πρότυπο για την πορεία του ανθρώπινου είδους. Στο περιβάλλον της ΝΔ άλλωστε υπάρχουν τουλάχιστον τρεις ανοιχτά ομοφυλόφιλοι σε κυβερνητικές θέσεις (ο ένας μάλιστα στο συγγενικό περιβάλλον του Έλληνα πρωθυπουργού), όπως είχε αποκαλύψει πριν τρία χρόνια ο κύριος Πατέλης (δεξί χέρι του πρωθυπουργού) στον Φώτη Σεργουλόπουλο. Θέλω να δοθεί βαρύτητα στη λέξη “ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ”. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν και αρκετοί “κρυμμένοι”. Μήπως οι ίδιοι εισηγούνται και δρομολογούν τις μεταρρυθμίσεις που στοχεύουν σε αλλοίωση του θεσμού της οικογένειας; Ας προκαλεί εντύπωση και το παράδοξο ότι η μειοψηφική ομοφυλοφιλία έχει παρεισφρήσει σε κοινοβούλιο και ΜΜΕ και αποτελεί συνολικά μια πλειοψηφία. Αυτή η μειοψηφική πλειοψηφία ασκεί την εξουσία στην Ελλάδα, δεδομένου ότι τα ΜΜΕ αποτελούν την τέταρτη εξουσία.

Η παραδοσιακή οικογένεια, η οποία αποτελείται από έναν άντρα-πατέρα, μία γυναίκα-μητέρα και πιθανόν και από παιδιά, καθώς και ο γάμος, είναι προστατευμένοι από το ίδιο το Σύνταγμα της Ελλάδος, το οποίο μάλιστα θεωρεί την οικογένεια θεμέλιο συντήρησης και προαγωγής του Έθνους. Τα ετερόφυλα ζευγάρια που έχουν δυσκολία απόκτησης παιδιών με φυσιολογικό τρόπο και πιθανόν έχουν εξαντλήσει και την πιθανότητα της εξωσωματικής γονιμοποίησης, συναντούν εμπόδια στην απόκτηση ενός ορφανού παιδιού. Οι αιτήσεις που εκκρεμούν είναι χιλιάδες και οι προϋποθέσεις σκληρές, αν και ο πρωθυπουργός μας μάς ενημερώνει ότι τα παιδιά που για διάφορους λόγους δεν έχουν γονείς πρέπει να υιοθετηθούν. Αυτό το πρόβλημα έρχεται να λύσει το δικαίωμα τεκνοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια, που δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αποτελούν μια ελάχιστη μειοψηφία στο σύνολο των ζευγαριών. Θα παρέχεται λοιπόν η δυνατότητα απόκτησης παιδιών, χωρίς να γνωστοποιούνται όμως οι προϋποθέσεις που θα ισχύουν γι’ αυτά τα ζευγάρια. Θα μπορέσουν να αφομοιώσουν το πλήθος των ορφανών παιδιών που τα ετερόφυλα ζευγάρια δε δύνανται να αποκτήσουν; Ας κρίνει ο ελληνικός λαός! Ο πρωθυπουργός επίσης δήλωσε ότι δε θα υπάρχει στο νομοσχέδιο “γονέας 1” και “γονέας 2”, όμως δέχεται προφανώς το “μπαμπάς 1” και “μπαμπάς 2”. Πρέπει να δοθεί η δέουσα σημασία στην προσπάθεια αποϊεροποίησης και αποσυναρμολόγησης του θεσμού της οικογένειας από το καθεστώς. Ήδη έναν χρόνο πριν είχε προκαλέσει αίσθηση στην ελληνική κοινωνία το κατηγορητήριο που στήθηκε στον π. Αντώνιο της “Κιβωτού”. Ένας άνθρωπος και ένα ίδρυμα που προσέφεραν σοβαρό έργο εδώ και δύο δεκαετίες βοηθώντας παιδιά που είχαν ανάγκη. Ένας άνθρωπος και ένα ίδρυμα που είχαν την καλή μαρτυρία από μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας και όχι μόνο, μέσω προσωπικής τους εμπειρίας κιόλας. Ένα ίδρυμα που λειτουργούσε κατά το πρότυπο μιας παραδοσιακής οικογένειας. Η πολιτεία όμως είχε άλλη γνώμη, και αυτή τη γνώμη φρόντισε να τη στηρίξει με μαρτυρίες, οι οποίες τελικά αποδείχθηκαν ψευδείς.

Θεωρώ ότι το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας μας, όπως και αν αυτοπροσδιορίζεται σεξουαλικά, αποδέχεται ότι η ύπαρξη των δύο φύλων είναι η βασική και μοναδική προϋπόθεση σύστασης μιας οικογένειας με ό,τι αυτό συνεπάγεται (απόκτηση παιδιών). Η προβολή “ξένων” προτύπων μέσω της τηλεόρασης, και των ΜΜΕ γενικότερα, στην ελληνική κοινωνία, “ξένων” προς την ίδια τη φύση του ανθρώπου, οδηγεί πολλές φορές τα παιδιά στην αποδοχή και μίμησή τους. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα παιδιά είναι μιμητικά όντα, και οι καθημερινές δυσκολίες που αντιμετωπίζει η ελληνική οικογένεια, κυρίως εξαιτίας της αυξανόμενης φτώχειας, δεν ευνοούν τη σωστή ανατροφή τους από μέρους των γονέων. Η εκλογή ενός ομοφυλόφιλου άνδρα στην ηγεσία κόμματος κάνει φανερή την “επιβολή” τέτοιων προτύπων και τη συμμόρφωσή μας σε αυτά. Κανένα μίντια  δεν ασχολήθηκε άλλη φορά σε τέτοιον βαθμό με την προσωπική ζωή κανενός πολιτικού ανδρός όσο με τον κύριο Κασσελάκη. Η τηλεόραση “επέβαλε” στο κοινό της τις βόλτες του, τη διατροφή του, τον σύντροφό του, το σκυλί του, τα ταξίδια του, τις διακοπές του. Και οι τηλεθεατές έπρεπε να δεχτούν τη ζωή του πολιτικού ανδρός ως φυσιολογική. Λες και η ελληνική κοινωνία δεν είχε σοβαρότερα θέματα να ασχοληθεί. Θα ήταν συνετό ο πρωθυπουργός να ασχοληθεί με τα πραγματικά κοινωνικά προβλήματα που μαστίζουν την κοινωνία μας, αντί να δημιουργεί πλαστές ανάγκες· τη φτώχεια, τη βία, την εγκληματικότητα (κυρίως στους ανήλικους), το δημογραφικό, το μεταναστευτικό. Αλλά η ατζέντα που θέλουν να επιβάλουν περιλαμβάνει μόνο ένα θέμα· τον γάμο των ομοφύλων και την τεκνοθεσία. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που όλα τα μέσα παίζουν το θέμα πρώτο και του αφιερώνουν χρονικά τη μερίδα του λέοντος. Όλοι γνωρίζουμε πόσο πολύτιμος είναι ο τηλεοπτικός χρόνος και την αξία του κάθε δευτερολέπτου!

Καλώς ή κακώς, αυτός ο λαός είναι ζυμωμένος με την Ορθοδοξία. Μπορεί τα χριστιανικά ήθη να έχουν χαλαρώσει, αλλά οι αξίες είναι ακόμα βαθιά ριζωμένες στην ψυχή του.  Ελπίζουμε η ηγεσία της Εκκλησίας της Ελλάδος να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να δηλώσει ξεκάθαρα τη στάση της στο θέμα του γάμου των ομόφυλων και της τεκνοθεσίας, ορθοτομώντας τον λόγο της αλήθειας του Χριστού, ό,τι και αν αποφασίσει τελικά ο κύριος Μητσοτάκης. Άλλωστε, η Εκκλησία αναγνωρίζει μόνο τον θρησκευτικό γάμο ως πράξη δημιουργίας οικογένειας, και αυτόν μόνο ανάμεσα σε πρόσωπα διαφορετικού φύλου. Αν η Ελλάδα θεσμοθετήσει τον πολιτικό γάμο ανάμεσα σε ομόφυλα ζευγάρια, θα είναι η πρώτη ορθόδοξη χώρα στον κόσμο που προβαίνει σε τέτοια ενέργεια. Για άλλη μία φορά πρωτοπορούμε, χωρίς να εξετάζουμε το κόστος μιας τόσο σοβαρής απόφασης.

Για να κλείσω, η Ελλάδα είναι αυτή που αποτέλεσε πρότυπο πολιτισμού στα υπόλοιπα έθνη του κόσμου. Ας το δεχτεί αυτό ο Έλληνας πρωθυπουργός πριν τοποθετείται για νόμους που θέλει να επιβάλει στην ελληνική κοινωνία, επειδή 15 κράτη-μέλη της Ε.Ε. έχουν αποδεχτεί τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, όπως είπε. Ας θυμηθούμε τι είπε ο Βίκτορ Ουγκώ: “Ο κόσμος είναι η Ελλάδα που διαστέλλεται. Η Ελλάδα είναι ο κόσμος που συστέλλεται”. Η Ελλάδα είναι αυτή που δίνει, όχι αυτή που παίρνει. Ας έχει κατά νου ο κύριος Μητσοτάκης ότι προεκλογικά και ο κύριος Τσίπρας διαλαλούσε τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας και δεσμευόταν τον πολιτικό γάμο και την τεκνοθεσία. Τα αποτελέσματα των εκλογών του έδωσαν ένα εκκωφαντικό χαστούκι. Η πλειοψηφία των ομοφυλόφιλων ανθρώπων έχουν αντίληψη της κατάστασής τους και δε δελεάζονται από πολιτικά παιχνίδια που προσβάλλουν τη νοημοσύνη τους. Άλλη μεταχείριση περιμένουν από την πολιτεία. Εκτελώντας ο πρωθυπουργός τα καπρίτσια των εσωκομματικών του συντρόφων ωθεί την κοινωνία σε μεγαλύτερη αποχή. Όπως είπε και στη συνέντευξή του στον Γιώργο Κουβαρά: “η αποχή (των βουλευτών) είναι μια αξιοπρεπής στάση με την οποία κάποιος μπορεί να εκφράσει την διαφωνία του χωρίς να δημιουργήσει και πρόβλημα στην κυβερνητική πλειοψηφία”. Ας προσέχει μήπως η αποχή πολιτών και βουλευτών αποτελέσει την αρχή του τέλους της πολιτικής του καριέρας.

Ιωάννα Άρμεν – Μέλος του

Νέου Εθνικά Ενιαίου Πολιτικού Σχηματισμού – Πρώτα η Ελλάδα