Στην Ελλάδα του 2023 ένα από τα πάμπολλα καθημερινά προβλήματα(ακρίβεια, ιατρική περίθαλψη, γραφειοκρατία, υψηλά ενοίκια) του απλού πολίτη είναι οι συνθήκες κάτω από τις οποίες πραγματοποιεί την εργασία του. Σαφώς και δεν εννοώ τις καιρικές συνθήκες, αν και υπάρχουν πολλά επαγγέλματα που ασκούνται σε εξωτερικό χώρο και μπορούν να επηρεάσουν την αποδοτικότητα ή ακόμα και την υγεία του εργαζομένου, γιατί εκεί που θέλω να σταθώ είναι πάνω σε ένα θέμα το οποίο το έχω δει με τα μάτια μου και πιστεύω πως το βιώνουν αρκετοί Έλληνες σε όλη τη χώρα. Και ποιο άλλο θα μπορούσε άραγε να είναι αυτό το θέμα πέρα από τους εργοδότες;

Καταρχήν, σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να τους βάλω όλους στο ίδιο τσουβάλι, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, αλλά αυτό είναι το πρόβλημα, είναι απλά οι εξαιρέσεις και όχι ο κανόνας όπως και θα έπρεπε.

Οι αγαπητοί εργοδότες λοιπόν εδώ στην Ελλάδα ακολουθώντας την τακτική «με το μικρότερο δυνατό κόστος να βγάλω το μέγιστο δυνατό κέρδος», ζητάνε από τον υπάλληλο να φέρει εις πέρας μια εργασία όπου ο φόρτος της πολλές φορές είναι για δύο και ενίοτε για τρία άτομα. Μέσα σε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα (το καθιερωμένο οκτάωρο δηλαδή) ο εργαζόμενος καλείται να έχει ολοκληρώσει τις υποχρεώσεις του χρησιμοποιώντας την εμπειρία του, την ταχύτητά του για να είναι όσο ποιο γρήγορος γίνεται, και αν αυτά δεν είναι ικανά τότε το μόνο που απομένει είναι η λύση ενός μαγικού ραβδιού. Δεν μπορώ να εξηγήσω διαφορετικά κυρίες και κύριοι την κατάσταση «ένας για όλα και όλα για έναν» που δημιουργείται εξαιτίας της προσδοκίας του επιχειρηματία για κερδοφορία. Φυσικά και δεν είναι κατακριτέο αυτό καθεαυτό, αυτός είναι άλλωστε και ο σκοπός της επιχείρησης, να ευδοκιμήσει οικονομικά. Ο τρόπος όμως που πραγματοποιείται όλο αυτό είναι ο πυρήνας του προβλήματος για τον υπάλληλο.

Και ακόμα δεν έχω αναφερθεί σε μηνιαίες αποδοχές, αποδοχές υπερωριών (αν δίνονται).

• Πόσοι από εσάς πιστεύετε ότι ο μισθός σας ανταποκρίνεται σε αυτό που κάνετε;
• Πόσοι από εσάς έχετε «κυνηγήσει» τον εργοδότη σας για τις απλήρωτες υπερωρίες σας;
• Πόσοι από εσάς μπήκατε στο παρανοϊκό παιχνίδι «δουλεύω για τρεις» επειδή κάποιος θέλει να γλιτώσει έναν ή δύο μισθούς;
• Πόσοι από εσάς έχετε πληρωθεί τα Σάββατα που εργαστήκατε και τα οποία είναι εκτός σύμβασης;
• Πόσοι από εσάς καθίσατε λίγο ακόμα γιατί «έλα μωρέ, δεν έγινε και τίποτα για μισή ώρα(ή και περισσότερο) παραπάνω.

Ξέρω τι θα μου πείτε, ο βασικός μισθός στην χώρα μας δεν αφήνει πολλά περιθώρια για μεγαλύτερες αποδοχές. Θα απαντούσα το εξής πάνω σε αυτό: Η εκμετάλλευση ξεκινάει από τις κυβερνήσεις φυσικά οι οποίες κρατάνε τον βασικό μισθό σε επίπεδα… ας το πούμε χαμηλά. Συνεχίζει με τον απλό πολίτη – επιχειρηματία ο οποίος κρύβεται πίσω από αυτές τις αποφάσεις, αλλά το ποιο σημαντικό ποιο είναι φίλοι μου; Το ότι κρύβεται ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΓΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑ. Δεν τον ενδιαφέρει αν ο υπάλληλος παίρνει τρεις και εξήντα για μισθό, παρά μόνο να αυξήσει τα νούμερα παραγωγής και εσόδων πατώντας πάνω στις πλάτες των υπαλλήλων, στις ανάγκες τους για μια αξιοπρεπή διαβίωση μέσω της δουλειάς και στον φόβο τους για μη εύρεση νέας εργασίας σε περίπτωση οικιοθελούς αποχώρησης ή απόλυσης.

Και κάπως έτσι, συνεχίζεται ένας ακόμα φαύλος κύκλος (μαζί με τη βία στα γήπεδα και τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος) σε έναν τόσο σημαντικό τομέα που βρίσκει τον απλό πολίτη θύμα εκμετάλλευσης και έρμαιο στα συμφέροντα  ανθρώπων που σκέφτονται και λειτουργούν σαν τους κυβερνώντες.

Κωνσταντίνος Γκέκας – Μέλος του

Νέου Εθνικά Ενιαίου Πολιτικού Σχεδιασμού – Πρώτα η Ελλάδα