“Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί…”. Ο στίχος του τραγουδιού του αξέχαστου Νίκου Ξυλούρη θα πρέπει να αντικατοπτρίζει τα συναισθήματα των παλιών και ιστορικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, ιδίως μετά τα πρόσφατα γεγονότα των διαγραφών και των αποχωρήσεων όπου οι «εκτός Κουμουνδούρου» πλέον, κατηγορούν και οικτίρουν τους «προδότες» πρώην συντρόφους τους που έμειναν πίσω να στηρίζουν την Νέα Εποχή Κασσελάκη. Επιδόθηκαν στο διαχρονικά αγαπημένο άθλημα των Ελλήνων, που κυριαρχεί απ’ άκρου εις άκρον σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής, επαγγελματικής και κατ’ επέκταση, πολιτικής ζωής που είναι ο διχασμός και η διαίρεση. Ένα κόμμα το οποίο βαυκαλίζεται ότι είναι βαθιά δημοκρατικό, φιλολαϊκό και κοντά στον πολίτη που καταδυναστεύεται, παρουσιάζει στελέχη – και από τη μια πλευρά και από την άλλη – τα οποία, όσον αφορά τις απόψεις τους και τη διάθεσή τους για ομόνοια και συνεννόηση, παρουσιάζουν ευελιξία τσιμεντοκολώνας. Και το απλό ερώτημα είναι, γιατί τα πράγματα στον ΣΥΡΙΖΑ έφτασαν στο «μη περαιτέρω».
Κάθε σοβαρός πολιτικός σχηματισμός που σέβεται τον εαυτό του κι έχει προοπτική να ΟΡΓΑΝΩΘΕΙ σαν κόμμα εξουσίας και κατόπιν να ΟΡΓΑΝΩΣΕΙ ένα κράτος, οφείλει, αν μη τι άλλο, να έχει καταστατικό και διαδικασίες τέτοιες, ώστε να μην μπορεί να «αλωθεί» από τον οποιονδήποτε «αλεξιπτωτιστή» θελήσει να αναλάβει τα ηνία του. Πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΕΚΛΕΓΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ. Αντ’ αυτού, είδαμε να εφαρμόζεται η νέα μόδα που πρώτος εισήγαγε πριν μερικά χρόνια στο ΠΑΣΟΚ ο Γιώργος Παπανδρέου, να ψηφίζονται οι αρχηγοί απ’ ευθείας από τα μέλη του κόμματος έναντι ενός ευτελούς αντιτίμου (με το οποίο εγγραφόσουν και σαν μέλος του κόμματος αν δεν ήσουν) και να φαντάζει αυτή η, από κάθε άποψη, διάτρητη διαδικασία, σαν η επιτομή της άμεσης δημοκρατίας. «Με μια πεντάρα, στου Κωνσταντάρα». Και βλέπουμε πλέον με αμείωτο ενδιαφέρον καθημερινά νέα επεισόδια στο σήριαλ «ΣΥΡΙΖΑ: Η διάσπαση» το οποίο ξεπερνά σε θεαματικότητα το φαβορί ανταγωνιστή του «Ήταν κάποτε οι ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ». Και να φανταστεί κανείς ότι πριν λίγο καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ ζητούσε την ψήφο του ελληνικού λαού για να κυβερνήσει τη χώρα, ο οποίος τώρα φαίνεται να διαλύεται στα εξ ων συνετέθη.
Ας μη γελιόμαστε. Είμαστε θεατές στην αυτοαποδόμηση των κομμάτων της ελληνικής πολιτικής ζωής και δυστυχώς φαίνεται πως το ποτάμι δεν έχει γυρισμό. Όλο το σύμπαν βοά πως αυτό που χρειάζεται είναι ένας νέος πολιτικός σχηματισμός, με δημοκρατικά ισχυρή οργάνωση, με αδιάβλητες διαδικασίες που να βασίζεται πάνω σε αξίες-πυλώνες, ώστε να χτίσεις μια νέα Ελλάδα με Όραμα και Προοπτική.
Από το Γραφείο Τύπου του
Νέου Εθνικά Ενιαίου Πολιτικού Σχηματισμού – Πρώτα η Ελλάδα
