Οι δικαστικές εξελίξεις στην υπόθεση των Μπελέρη – Κοκαβέση αποκαλύπτουν αυτό που ήταν ολοφάνερο από την αρχή του στησίματος της σκευωρίας που εξυφάνθηκε από το στενό επιτελείο του Αλβανού πρωθυπουργού. Ένας μάρτυρας, καταδικασμένος για απάτες στο παρελθόν, παραδέχθηκε ότι έλαβε χρήματα από τις υπηρεσίες προκειμένου να παγιδεύσουν τον εκλεγμένο δήμαρχο Χιμάρας και τον συνεργάτη του. Όλα αυτά μετά από μια δαιδαλώδη και χρονοβόρα δικαστική διαδικασία 6 μηνών και η οποία προβλέπεται να είναι τέτοια ώστε να μην αποδοθεί η δικαιοσύνη καθώς και η τιμωρία των ενόχων που την έστησαν. Από μόνο του το στοιχείο αυτό, δηλαδή του “agent provocateur”, στο αλβανικό Ποινικό Δίκαιο αποτελεί ευθεία παράβασή του. Κι όμως το ζήτημα δεν είναι ζήτημα παράβασης του Ποινικού Δικαίου αλλά ξεκάθαρα πολιτικό. Όπως έχουμε τονίσει δεν είναι ζήτημα σεβασμού του θεσμού της δικαιοσύνης και του κράτους δικαίου που επικαλείται ο Ελλαδίτης πρωθυπουργός μας. Είναι ζήτημα παράβασης του ίδιου του πρωθυπουργού (Ράμα) που σε όλη την προεκλογική περίοδο απειλούσε και λοιδορούσε δημόσια τον Φρέντη Μπελέρη με στόχο τον εκφοβισμό των ψηφοφόρων για την αποτυχία της εκλογής του.

Είναι ζήτημα της κλίκας που κινείται γύρω από τον πρωθυπουργό για να εξασφαλίσει τη συνέχεια της καταπάτησης των περιουσιών των Χιμαριωτών με στόχους:

α) τον πλουτισμό των ολιγαρχών,

β) το ξέπλυμα του μαύρου χρήματος και

γ) την εκδίωξη των Ελλήνων από την επαρχία Χιμάρας και τις παραθαλάσσιες περιοχές.

Για αυτούς τους τρεις στόχους το ελλαδικό πολιτικό σύστημα αποδεικνύεται ανεπαρκές στο να φροντίσει τους Έλληνες της Χιμάρας, να καταγγείλει αποτελεσματικά τις παραβιάσεις του δικαίου και να σταθεί εμπόδιο στις επεμβάσεις του αλβανικού κράτους. Δεν είναι ο σεβασμός προς το κράτος δικαίου αλλά είναι η φοβία που διακατέχει την ελλαδική ελίτ ότι θα διασαλευτούν οι σχέσεις με αποτέλεσμα την ύφεση των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων και των μελλοντικών επενδύσεων από τα πακέτα Ανάκαμψης της ΕΕ. Είναι η καλλιέργεια που διέπει την ελλαδική ελίτ να είναι το υπάκουο παιδί των δυτικών αφεντικών στο πλαίσιο των συμφερόντων τους στα Βαλκάνια, και στην περίπτωσή μας στην Αλβανία. Όμως, η κατευναστική συμπεριφορά των αντιπροσώπων της εξωτερικής μας πολιτικής όχι μόνο δεν αποτρέπει το χειρότερο αλλά εντείνει τα χειρότερα.

Έτσι βλέπουμε την αναβάθμιση της αλβανικής πλευράς και την πρωταγωνιστική της δραστηριότητα (διαμεσολάβηση στην κρίση Κοσόβου-Μετοχίων, προεδρία της Συνόδου Δυτικών Βαλκανίων, δράση για το μεταναστευτικό με σύμπραξη – υποταγή στην Ιταλία, διεθνής διαπραγμάτευση για το Μεσανατολικό, μέλος του Συμβουλίου της Ευρώπης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, προεδρία στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ κλπ).

Από την άλλη βλέπουμε ότι το ζήτημα των Βορειοηπειρωτών μας έχει περιοριστεί στην ορκωμοσία του προφυλακισμένου Μπελέρη και στο βαλκανικό πεδίο η Ντόρα Μπακογιάννη, ως εκπρόσωπος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, ελίσσεται διπλωματικά με στόχο την αναγνώριση του Κοσόβου ως ανεξάρτητου κράτους. Ποιος θυμάται άραγε τον πατέρα της που είχε δηλώσει πριν από 30 χρόνια την εξίσωση του Κοσόβου με την Εθνική Ελληνική Μειονότητα;

Τέλος, η έκθεση της Κομισιόν για την Αλβανία που εκδόθηκε πρόσφατα και αναφέρει ως δελτίο ενημέρωσης τα γεγονότα της σύλληψης και προφυλάκισης του Μπελέρη, ολοκληρώνει όλα όσα προβλέπονται το επόμενο χρονικό διάστημα. Οι ελλαδιτοαλβανικές σχέσεις παραμένουν ως έχουν και όλοι τους κερδίζουν χρόνο, χρήμα και αναγνώριση για τις εκδουλεύσεις τους σε βάρος των Βορειοηπειρωτών μας.

Αν αυτοί που περιμένουμε να μάς ακούσουν δεν ακούνε, τότε να ακούσουμε ο ένας τον άλλον.

Ό,τι έχουμε είμαστε εμείς.

.

.