Παίρνοντας αφορμή από τη χθεσινοβραδινή εκπομπή (8/3/2023) του δημοσιογράφου Αλέξανδρου Στεφανόπουλου στο κανάλι του στο YouTube, θα ήθελα να επισημάνω δυο – τρία πραγματάκια που μου στριφογυρίζουν στο μυαλό.
Δυστυχώς επιβεβαιώθηκε. Κι επιβεβαιώθηκε όχι γιατί έκανε κάποια μαντεψιά, ή «προφητεία», ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το. Επιβεβαιώθηκε γιατί απλούστατα, όπως λέει επανειλημμένα, «λαός που δεν διδάσκεται από τα λάθη του ιστορικά, είναι υποχρεωμένος να τα ξαναζήσει». Όποιοι τον παρακολουθούν τακτικά θα θυμούνται πως προέτρεπε όλους μας να αφουγκραστούμε αυτό που έρχεται, να αφυπνιστούμε, να αντιδράσουμε, να «οπλιστούμε», αλλά όχι με μαχαίρια και μολότοφ όπως επιθυμούν σφόδρα οι κρατούντες για να βρουν αφορμή να μας κλείσουν στα σπίτια μας, αλλά με όπλα τη γνώση και την επικοινωνία με συνανθρώπους μας της διπλανής πόρτας να φτιάξουμε ομάδες ανταλλαγής προβληματισμών και εξεύρεσης λύσεων. Πίστευε, και ενδόμυχα το παραδεχόμασταν όλοι μας, ότι μόνο μια εθνική τραγωδία (ίσως το εννοούσε λοξοκοιτάζοντας προς την απέναντι μεριά του Αιγαίου, αλλά και πάλι, αυτό που έγινε ΕΙΝΑΙ ακόμη μία), θα έκανε τον Έλληνα να ξυπνήσει από τον λήθαργό του, να σηκωθεί από τον καναπέ του και να ενεργοποιηθεί. Τα τελευταία γεγονότα με τις ογκώδεις πορείες ανά την Ελλάδα, πικρά τον επιβεβαιώνουν.
Αλλά και από την άλλη αναρωτιέμαι. Γιατί προκάλεσε (όχι πως δεν άξιζε να την προκαλέσει μ’ αυτά που είπε) την μήνιν του καθενός μας ο, ανεκδιήγητος, κ. Πορτοσάλτε λέγοντας πως μια τραγωδία βελτιώνει μια κατάσταση στην Ελλάδα; Το νόημα των λεγομένων του είναι ίδιο με εκείνο του κ. Στεφανόπουλου. Ποια η ειδοποιός διαφορά; Ότι ενώ ο κ. Στεφανόπουλος «φώναζε» και προσπαθούσε να αφυπνίσει συνειδήσεις κυρίως των κρατούντων για τη συμφορά που ερχόταν ώστε να μην θρηνούμε όπως κάνουμε τώρα, να βελτιωθούμε και να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα χωρίς να πληρώσουμε το τίμημα γι’ αυτό, ο κ. Πορτοσάλτε θεωρεί πως κάτι τέτοιο είναι αναπόφευκτο και φαντάζει ως η μόνη λύση, δεν γίνεται να μην γίνει μια θυσία στον Μολώχ είτε της ασφάλτου, είτε, όπως τώρα των σιδηροδρόμων.
Καλώς ή κακώς, η κρισιμότητα των καταστάσεων μας καλεί να επιλέξουμε, όλοι μας πλέον, ποια οδό θα ακολουθήσουμε. Αυτή της νουθεσίας και της πρόβλεψης βάσει δεδομένων, ή της μοιρολατρικής θυσίας προς κατευνασμό κάποιων «θεών» σαν άλλες Ιφιγένειες; Ας το καταλάβουμε ότι διαθέτουμε και το μαχαίρι και το πεπόνι κι ότι το όποιο «κάρμα», την όποια «μοίρα», τα διαμορφώνουν οι αποφάσεις μας.
Σωτήρης Μάκιος
Μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του
Νέου Εθνικά Ενιαίου Πολιτικού Σχηματισμού – Πρώτα η Ελλάδα
