Ο νέος πολιτικός οργανισμός «ΓΕΦΥΡΑ ΔΙΕΞΟΔΟΥ» με πρόταγμα «ΠΡΩΤΑ Η ΕΛΛΑΔΑ» επιχειρεί να φέρει την επανάσταση στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας. Κάτι πρωτοποριακό που δεν γνώρισε η πολιτική ζωή της πατρίδας μας από το 1843 και μετά. Πυλώνες πάνω στους οποίους βασίζεται για να αναπτυχθεί είναι η ΙΣΟΤΙΜΙΑ και ΙΣΟΚΥΡΙΑ μεταξύ των μελών του και ο σεβασμός στην προσωπικότητα του καθενός από τη μια, και η συμμετοχή του Ομογενειακού Ελληνισμού από την άλλη. Κι αυτά δεν αποτελούν βερμπαλισμούς προς εντυπωσιασμό. Ατράνταχτη απόδειξη αποτελεί το κύριο άρθρο της εφημερίδας «ΕΣΤΙΑ» στις 25 Μαρτίου 2021 όπου στο πρωτοσέλιδό της αναφέρεται στη δημιουργία ενός νέου πολιτικού σχηματισμού προερχόμενο και υποστηριζόμενο από τον Ελληνισμό της Διασποράς. Μετά το πρώτο αυτό ισχυρό ταρακούνημα του πολιτικού συστήματος ήρθε αμέσως και το δεύτερο λίγες μέρες αργότερα, στις 10 Απριλίου, όπου μέσω του δημοσιογράφου Αλέξανδρου Στεφανόπουλου μέσα από το κανάλι του στο YouTube δόθηκαν οι απαραίτητες πρώτες λεπτομέρειες αυτής της προσπάθειας. Παρουσιάστηκε συν τοις άλλοις ένα κείμενο που αποτελεί τη βάση του όλου εγχειρήματος, το Πλαίσιο Αρχών και Αξιών που θα αποτελέσει το αρχιτεκτονικό σχέδιο βάσει του οποίου θα οικοδομηθεί ο νέος οργανισμός. Η πρώτη σπορά είχε γίνει. Εκατοντάδες πολίτες έσπευσαν να γνωρίσουν αυτή τη νέα προσπάθεια γινόμενοι μέλη της. Απόρροια αυτού ήταν η επίσημη πρώτη παρουσίασή του στις 7 Νοεμβρίου 2021 ενώπιον δημοσιογράφων και από την Ομογένεια. Από κει και μετά ξεκίνησαν όλα. Από απλούς ανθρώπους, οικογενειάρχες, καθημερινούς ανθρώπους της διπλανής πόρτας άγνωστους μεταξύ τους, ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΑΝ ΠΟΤΕ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΠΟΙΟΥ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΥ ΣΩΛΗΝΑ, η συσπείρωση και η δημιουργία Ομάδων Εργασίας πάνω σε τομείς της καθημερινής μας ζωής, Παιδείας, Υγείας, Οικονομίας, Άμυνας κ.α. μέσα στους οποίους ζυμώνεται μια νέα πολιτική φιλοσοφία με επίκεντρο τον άνθρωπο, με σεβασμό στην αξιοπρέπεια και στο αυτεξούσιό του. Αυτή η δράση και καθώς θα συνεχίζεται η πρόσκληση στελέχωσης όσων συμφωνούν με τις Αρχές και τις Αξίες του οργανισμού αυτού, θα μας οδηγήσει στην δημιουργία του τελικού καταστατικού για τη δημιουργία του κόμματος περί τα τέλη Οκτωβρίου 2022 και στο πανηγυρικό πρώτο συνέδριο στις αρχές του 2023. Σ’ αυτό μέσω της ανοιχτής ψήφου όλων των συνέδρων θα γίνει η ανάδειξη του ιστορικού πρώτου αρχηγού ο οποίος θα αλλάζει πριν από κάθε εκλογική αναμέτρηση με την ίδια διαδικασία. ΕΠΙΧΕΙΡΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΝΑΛΛΑΓΗΣ ΤΗΣ ΑΡΧΗΓΙΑΣ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΚΑΝΑΛΙΑ ΔΙΑΔΟΧΗΣ. Σε αυτήν ακριβώς την προσπάθεια σε καλούμε να συμβάλλεις με όση δύναμη έχεις γιατί η συμμετοχή σου μας δίνει δύναμη. O Λέων Τολστόι έχει πει πως όλοι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο αλλά κανένας δεν θέλει να αλλάξει τον εαυτό του. Μέσα από την υποταγή του «εγώ» μας στο κοινό καλό θα μπορέσουμε να κάνουμε ένα βήμα για ένα καλύτερο αύριο τόσο για εμάς όσο και για τα παιδιά μας. Βέβαια, παράλληλα είχαμε και γεγονότα όπως αυτό της Λάρισας στις 6 Ιανουαρίου από τα απόνερα του οποίου δοκιμάστηκε τόσο η συνοχή μας σαν οργανισμός όσο και αποτέλεσε ένα πρώτο δυνατό μάθημα για όλους μας για το πώς επιχειρεί ένα ζιζάνιο να γκρεμίσει ό,τι χτίζεις με κόπο και μεράκι.
Και μετά από αυτή την πρώτη γνωριμία με τον υπό ίδρυση και σύσταση νέο πολιτικό οργανισμό ας έρθουμε λίγο και στην καθημερινότητά μας. Δεν θα αναφερθώ σε κάτι που δεν αγγίζει τον καθένα. Η διαφθορά, η ακρίβεια, η ανεργία, η στέρηση βασικών ελευθεριών του ατόμου, η χειραγώγηση και προσπάθεια εξευτελισμού της αξιοπρέπειας συγκεκριμένων επαγγελματικών ομάδων (υγειονομικοί) έχουν κάνει τη ζωή όλων μας αφόρητη. Το στυγνό κομματικό κράτος επιδεικνύει όλη την εχθρότητά του στον Έλληνα πολίτη. Έχει γίνει πλέον ξεκάθαρο σε όλους ότι το κράτος έχει αποσαθρωθεί από την εξουσία, η οποία φέρεται αλαζονικά στον υπέρτατο βαθμό. Οι κυβερνώντες πλέον, δρώντας υπέρ του δέοντος κοντόφθαλμα, δεν ενδιαφέρονται πραγματικά για τη ζωή του μέσου Έλληνα αλλά για το πώς θα διατηρήσουν τα προσωπικά τους συμφέροντα. Και η αντιπολίτευση; Εκτός από κάποιες κορώνες στο κοινοβούλιο για λαϊκή κατανάλωση, καμία συμπαράσταση, καμία αλληλεγγύη στον δοκιμαζόμενο Έλληνα. Παλαιότερα σε κάθε περίπτωση που θίγονταν τα δικαιώματα κάποιας επαγγελματικής ομάδας, υπήρχαν πορείες συμπαράστασης από τα κόμματα κυρίως της Αριστεράς (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, κλπ.). Βλέπετε εσείς πουθενά καμιά αντίδραση; Καμιά συμπαράσταση; Τα κρατικά επιδόματα που κατά καιρούς δίνονται είναι σαν να δίνεις ασπιρίνη σε καρκινοπαθή. Όλα στο πόδι. Κοντόφθαλμη αντιμετώπιση των προβλημάτων χωρίς κάποιες τομές με κάποια προοπτική. Παράδειγμα; Βγήκε η απόφαση του ΣτΕ για νομιμοποίηση του προστίμου στους άνω των 60 ετών που δεν θα εμβολιαστούν με την 4η δόση. Λύθηκε το πρόβλημα; Υπάρχει μέριμνα για την πρωτοβάθμια περίθαλψη ώστε να μην φορτωθούν πάλι οι ΜΕΘ με την πρώτη έξαρση; Τρία χρόνια μας ταλαιπωρεί αυτή η ιστορία με τον κορωνοϊό, και ακόμη δεν κουνιέται φύλλο. Η λύση είναι να δηλώσουμε οικογενειακό γιατρό κι έληξε; Άρα το μέτρο είναι και τιμωρητικό και εισπρακτικό. Από την άλλη μεριά τα συστημικά ΜΜΕ μπουκωμένα από το χρήμα που έχουν πάρει από την κυβέρνηση βομβαρδίζουν τον κόσμο με ειδήσεις και παραινέσεις λες και βρίσκονται σε άλλη χώρα. Οι ευθύνες των δημοσιογράφων; Τεράστιες. Κάποιοι από αυτούς όπως και κάποιοι από τους ειδικούς της επιτροπής των λοιμωξιολόγων ήδη προβάρουν κοστούμια για τις επόμενες εκλογές. Όλα για το προσωπικό συμφέρον. Κι ο Έλληνας προσπαθεί να περιχαρακωθεί, να επιβιώσει χωρίς να κάνει τίποτα γιατί τον έχουν μάθει όλα αυτά τα χρόνια (κυρίως από τη δεκαετία του ‘80 όπου καλλιεργήθηκε στην κοινωνία ένα αίσθημα ευημερίας το οποίο αποδείχθηκε επίπλαστο με τον πιο σκληρό τρόπο) ότι κάποιος θα κάνει κάτι για λογαριασμό του και θα βελτιωθεί η κατάστασή του. Δεν έχει καταλάβει ότι, όπως έχει πει κι ο Πλάτωνας, η τιμωρία των παθητικοποιημένων και αδρανών πολιτών είναι η εξουσία των ασεβών. Δεν πρόκειται αγαπητοί φίλοι να μας σεβαστεί κανείς, αν καθόμαστε και υπομένουμε μοιρολατρικά αυτά που μας συμβαίνουν. Μετά τις συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις που θα ακολουθήσουν (λόγω εκλογικού νόμου) είναι Ηλίου φαεινότερο ότι θα προκύψει συγκυβέρνηση ανάμεσα στα κόμματα που απαρτίζουν αυτή τη στιγμή τη Βουλή. Και ποιο μπορεί να είναι το αποκούμπι του απλού πολίτη; Οι πολιτικοί σχηματισμοί που ξεφυτρώνουν ένας ένας στον λεγόμενο «Πατριωτικό χώρο»; Ο κατακερματισμός αυτός δεν καταλαβαίνουν ότι ρίχνει νερό στο μύλο του υπάρχοντος κομματικού συστήματος; Στο μόνο που συμφωνούν είναι οι διαπιστώσεις. Από κει και μετά κανένα δεν έχει πρόγραμμα, όλα κινούνται γύρω από τον αρχηγό – ιδρυτή του που με την αναγνωρισιμότητα του ονόματός του πιστεύει ότι θα προσελκύσει ψηφοφόρους. Και η όποια προσπάθεια κοινής πορείας κάτω από την ομπρέλα της συμπόρευσης προσκρούει στις αρχηγικές φιλοδοξίες του καθενός από αυτούς. Ακόμη και κάποιοι που «προσφέρθηκαν» να παίξουν το ρόλο του διαμεσολαβητή και της συγκολλητικής ουσίας, σε περίπτωση που γίνει κάποια τέτοια συνένωση, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι δεν θα σπεύσουν την κατάλληλη στιγμή να «ρευστοποιήσουν» την αξία των υπηρεσιών τους. Δυστυχώς φίλες και φίλοι, δεν υπάρχουν πλέον ιδεώδη. Δεν υπάρχει φρόνημα. Δεν υπάρχει και δεν μιλάει κανένας για Όραμα. Κι αυτοί δυστυχώς παίζουν παιχνίδια εξουσίας. Χωρίς την ενεργή συμμετοχή όλων μας σαν ισότιμοι και ισόκυροι Πολίτες – Οπλίτες, που είναι οπλισμένοι με τη γνώση που απαιτείται για να προτείνει λύσεις στα προβλήματα, δεν υπάρχει παρόν, πόσο μάλλον μέλλον. Αυτό το κενό έρχεται να συμπληρώσει ο νέος πολιτικός οργανισμός «ΓΕΦΥΡΑ ΔΙΕΞΟΔΟΥ» με τη νέα του πολιτική φιλοσοφία. Δουλεύουμε. Συνεργαζόμαστε. Ο καθένας μας κάτι έχει να δώσει. Και το προσφέρει ανιδιοτελώς. Από τον πολύτιμο χρόνο του. Γιατί υπάρχει πίστη, πρόγραμμα, πυξίδα. Σημεία αναφοράς μας τα φωτεινά παραδείγματα του ιστορικού παρελθόντος μας. Διδάσκαλοι σαν τον Αριστοτέλη, τον Πλάτωνα, τον Ευκλείδη, ήρωες σαν τον μέγιστο όλων Μέγα Αλέξανδρο, το Λεωνίδα κι από τους νεότερους τον Κολοκοτρώνη, τον Καραϊσκάκη, τον Νικηταρά, τον Παύλο Μελά τους μέγιστους Ελύτη, Σεφέρη, Βάρναλη και πόσους άλλους. Και, αναφερόμενος και πάλι στους ηγέτες των νεοσύστατων πατριωτικών κομμάτων, δεν είναι ψέμα να αναφέρουμε ότι, κάποιοι από αυτούς που εμφανίζονται σαν αρχηγοί τέτοιων κομμάτων προήλθαν από αποχωρήσεις από τη «ΓΕΦΥΡΑ ΔΙΕΞΟΔΟΥ». Τέτοιες υπήρξαν και θα υπάρξουν. Γιατί είμαστε ζωντανός οργανισμός κι όχι κομματικά ρομποτάκια όπου συσπειρώνονται υπό τη Δαμόκλειο σπάθη της διαγραφής. Θεμιτές οι όποιες φιλοδοξίες είχαν και έχουν μερικοί, αλλά νόμισαν ότι θα αποτελέσουν τον εν δυνάμει νέο αρχηγό από πολύ νωρίς. Κι επειδή διαψεύσθηκαν οι φιλοδοξίες τους αποφάσισαν να τραβήξουν το δικό τους δρόμο. Ας είναι… Αλλά δεν μπορούν πλέον να παίζουν με την αγωνία και τη ζωή του απλού Έλληνα που θα θελήσει να τους εμπιστευθεί, γιατί αν τον απογοητεύσουν ΤΩΡΑ, η τιμωρία τους θα είναι χειρότερη κι από αυτή των συστημικών κομματικών ιθυνόντων. Και τιμωρία τους θα είναι η ΛΗΘΗ και η ΑΠΟΡΡΙΨΗ της κοινωνίας, σε όλους τους τομείς.
Κι ας πούμε τώρα λίγα πράγματα για την Εξωτερική Πολιτική. Προσωπικά έχω πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου τα λόγια του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας Χρήστου Σαρτζετάκη «Είμεθα Έθνος Ανάδελφον», το οποίο τόσο χλευάστηκε στην εποχή του. Γνωρίζοντας ότι όχι μόνο οι εχθροί μας αλλά και οι «φίλοι» και «σύμμαχοί» μας δεν πρόκειται ποτέ, όσο περνάει βέβαια από το χέρι τους, να μας αφήσουν να μεγαλουργήσουμε, θα πρέπει τουλάχιστον οι πολιτικοί ταγοί μας που ασχολούνται με την εξωτερική πολιτική, οι ενέργειές τους να διέπονται από το πνεύμα της Μεγάλης και Ισχυρής Ελλάδας. Δεν το εννοώ με ύφος εθνικιστικό, μακριά από εμάς τέτοιες νοοτροπίες. Το λέω με την έννοια της προσφοράς του ελληνικού πνεύματος στο λεγόμενο Δυτικό Πολιτισμό ο οποίος μόνο αν βασιστεί στις πανανθρώπινες αξίες του ελληνικού πολιτισμού θα μπορεί να προσφέρει κι όχι όπως έχει καταντήσει σήμερα να αποδέχεται τις κατευθυντήριες γραμμές της Μεγάλης Επανεκκίνησης.
Μέσα σ’ αυτό λοιπόν το περιβάλλον που ζούμε ας πάρουμε μια γεύση για το πώς αντιδρά η χώρα μας ως οργανισμός. Θεωρώ ότι είναι μέγιστης σημασίας για τον Ελληνισμό γενικότερα η ευθυγράμμιση των γεωστρατηγικών αποφάσεων και δράσεων Ελλάδας & Κύπρου. Πρέπει να εκμεταλλευτούμε στο έπακρο το ότι και οι δύο χώρες είναι μέλη της Ε.Ε. και να προσπαθήσουν μέσω των ευρωπαϊκών θεσμών να αναδείξουν το πρόβλημα που ακούει στο όνομα Τουρκία κι ότι ποτέ δεν θα μπορέσει να γίνει μέλος της γιατί δεν έχει καμία σχέση η κουλτούρα του Τούρκου μ’ αυτό που ονομάζουμε Δυτικός Πολιτισμός. Έπρεπε από καιρό να υπάρχει κοινή ΑΟΖ προς το συμφέρον του ελληνισμού γενικότερα. Θα πρέπει να χαραχτεί μια μακρόχρονη στρατηγική ώστε να αισθάνεται η Τουρκία την ανάσα μας στο μαλακό της λεγόμενο υπογάστριο και να πάψει να συμπεριφέρεται σαν νταβατζής στην περιοχή. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ να αναπολούμε το μακρινό 1987, πριν 35 χρόνια για να αισθανθούμε υπερήφανοι για την αστραπιαία αντίδραση της τότε ελληνικής Κυβέρνησης που υποχρέωσε τους γείτονες να γυρίσουν πίσω με την ουρά στα σκέλια. Πραγματικά, μας έλειψαν πολύ τέτοιες αποφασιστικές ενέργειες από πλευράς πολιτικής ηγεσίας.
Από την άλλη, από τα τέλη Φεβρουαρίου έχουμε την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία με πρόσχημα την υποστήριξη της ανεξαρτησίας των δημοκρατιών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ. Κι ενώ στο παρελθόν θα είχαμε έκρηξη των δράσεων των ειρηνευτικών οργανώσεων με διαμαρτυρίες για τον πόλεμο που στοιχίζει χιλιάδες ζωές ένθεν κακείθεν, όχι μόνο δεν ψελλίζει κανείς για ειρήνη αλλά οι «φίλοι» της παροτρύνουν τη μια αντιμαχόμενη πλευρά να συνεχίσει, στέλνοντας της συνέχεια οπλισμό και να παρακολουθούν από μακριά σαν να παίζουν κάποιο ηλεκτρονικό παιχνίδι. Πού είναι οι υποστηρικτές του «Give Peace A Chance»; Πού είναι οι λογής καλλιτέχνες να οργανώσουν συναυλίες υποστηρίζοντας τη λήξη του πολέμου; ΤΟΣΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΠΙΑ; Τα μέλη της Ε.Ε. αποδεικνύονται οι ιδανικοί αυτόχειρες. Από εκεί που ήθελαν η Ε.Ε. να αποτελέσει έναν νέο πόλο συσπείρωσης στον γεωστρατηγικό χάρτη, πλέον άγονται και φέρονται δεξιά κι αριστερά εκλιπαρώντας για ενεργειακή υποστήριξη την οποία εξ αιτίας των ενεργειών τους στερούν από τους υπηκόους τους. Κι ενώ παρατηρείς ότι υπάρχει πρόσφορο έδαφος για να παίξει η χώρα μας το ρόλο του μεσολαβητή για να υπάρξει μια διέξοδος στο αδιέξοδο του πολέμου (έρχεται στο μυαλό μου η μεσολάβηση του Ανδρέα Παπανδρέου στη διαμάχη Γαλλίας – Λιβύης με θεαματικό τρόπο τη λήξη της με το σφίξιμο των χεριών μεταξύ Φρανσουά Μιτεράν και Μουαμάρ Καντάφι) τι κάνει η χώρα μας; Αντί να αποτελέσει μέρος της λύσης, γίνεται μέρος του προβλήματος στέλνοντας οπλισμό στην Ουκρανία κι αφήνει αυτόν το ρόλο στην Τουρκία η οποία έσπευσε να το εκμεταλλευτεί εισπράττοντας οφέλη που θα φανούν στο κοντινό μέλλον και την ανάδειξή της ως έναν ισχυρό παίκτη στην ευαίσθητη περιοχή της Ανατ. Μεσογείου. Το πάθημα του 1919 δεν έγινε μάθημα στους ιθύνοντες μας; Δεν θυμόμαστε ποιες ήταν οι συνέπειες της αποστολής του εκστρατευτικού σώματος στην Ουκρανία τότε; Ο Θεός να βάλει το χέρι του να μην έχουμε μια νέα εθνική τραγωδία. Και να έρθουμε στον πιο πρόσφατο τραγέλαφο με την καταχώρηση του ονόματος Turkaegean, όπου όλοι προσπαθούν να αποποιηθούν των ευθυνών τους, από τον υπουργό Άδωνι Γεωργιάδη μέχρι τους Έλληνες Ευρωβουλευτές. Μήπως όμως είναι όλα συμφωνημένα μεταξύ των δύο πλευρών, Ελλάδας και Τουρκίας; Πριν από τρεις περίπου μήνες σε συνέντευξη που έδωσε σε Τούρκο δημοσιογράφο μέλος του ΕΛΙΑΜΕΠ και καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου δήλωσε επί λέξη: η Ελλάδα θα πρέπει να είναι πρόθυμη να αναγνωρίσει τα νόμιμα δικαιώματα και συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο. Η έλλειψη πληροφόρησης, η παραπληροφόρηση και οι λανθασμένες αντιλήψεις για την Τουρκία είναι κοινές και ισχυρές τόσο μεταξύ των υπευθύνων λήψης αποφάσεων όσο και των απλών ανθρώπων στην Ελλάδα. Μία από τις συνέπειες αυτής της κατάστασης είναι ότι οι Έλληνες πιστεύουν ότι το Αιγαίο Πέλαγος ανήκει αποκλειστικά σε αυτούς (*) και συμπληρώνοντας Υπάρχει ακόμα ένα κλάσμα στο κυβερνών κόμμα Νέα Δημοκρατία που επιθυμεί καλύτερες σχέσεις με την Τουρκία. Αυτό το κλάσμα περιλαμβάνει τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, την αδερφή του, πρώην υπουργό Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη, αλλά ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής φοβάται το εσωτερικό κόστος οποιασδήποτε συμφωνίας με την Τουρκία. Υπάρχει και ένα ένθερμο αντιτουρκικό κομμάτι, με επικεφαλής τον πρώην πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά. Τα συμπεράσματα προκύπτουν αβίαστα. Προλειαίνεται το έδαφος για διαμελισμό του Αιγαίου υποκύπτοντας στον αναθεωρητισμό του Τούρκου διεκδικητή. Μήπως είναι ευκαιρία και για τη δική μας πλευρά να προβάλλει διεκδικήσεις και να σταματήσει να παίζει το ρόλο του καρπαζοεισπράκτορα; Δεν καταλαβαίνουν ότι με την υποχωρητικότητα ανοίγει περισσότερο η όρεξη της Τουρκίας; Αλλά είπαμε, εκτός αν είναι όλα συνεννοημένα. Άλλωστε οι εκλογές και στις δύο πλευρές του Αιγαίου είναι προ των πυλών και θα πρέπει και οι δύο απερχόμενοι Πρόεδροι να «πουλήσουν» κάτι στο κομματικό τους ακροατήριο. Ένα όμως είναι σίγουρο. Ότι θα πρέπει να κοπεί με κάποιον τρόπο η παραδοσιακή κουτοπονηριά του Τούρκου να βάλει χέρι στα πλούσια υποθαλάσσια κοιτάσματα του Αιγαίου που δεν του ανήκουν. Κι όχι μόνο εκεί. Η δράση των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών στη Θράκη είχε φτάσει σε ανεξέλεγκτα επίπεδα. Με όχημα την τουρκική τράπεζα ZIRAAT BANK κατάφερναν να δίνουν χαμηλότοκα δάνεια στους μουσουλμάνους αγρότες σε σχέση με αυτά που έδιναν οι ελληνικές στους χριστιανούς, με αποτέλεσμα το συγκεκριμένο κομμάτι του πληθυσμού της περιοχής να τείνει ευήκοα ώτα προς την «Μητέρα Τουρκία». Για τους δε Πομάκους που δεν θέλουν να έχουν καμία σχέση με την Τουρκία, ενώ στο παρελθόν υπήρξε μια φιλόδοξη προσπάθεια να αποκτήσει και γραφικό χαρακτήρα η Πομακική γλώσσα μέσω του Πομακικού Αλφαβηταρίου που συνέταξε ένας εκπαιδευτικός πριν από αρκετά χρόνια, παρ’ όλα αυτά δεν υπάρχει καμία μέριμνα για το ότι πλέον η αναλογία χριστιανών – μουσουλμάνων έχει ανατραπεί υπέρ των δεύτερων κυρίως στη Ροδόπη, το οποίο μπορεί να εξελιχθεί σε Πέμπτη Φάλαγγα σε κρίσιμες στιγμές.
Να πάμε και στους λοιπούς μας γείτονες. Αρχίζει και γίνεται φανερό πλέον πόσο θνησιγενής είναι η περίφημη Συμφωνία των Πρεσπών. Εκτός από το σχιζοφρενικής έμπνευσης άρθρο 7 της συμφωνίας, όπου με δυο λόγια αναφέρει ότι όταν κάποιο από τα δύο μέρη αναφέρονται στον όρο «Μακεδονία» θα εννοούν δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα (λες και υπάρχουν πολλές Μακεδονίες), βλέπουμε πλέον αυτό που οι «φασίστες» και «ακροδεξιοί» υποστήριζαν. Οι Βούλγαροι δεν δέχονται είσοδο των Σκοπίων στην Ε.Ε. γιατί δεν αναγνωρίζουν «μακεδονική» γλώσσα, αφού τη θεωρούν παρακλάδι της βουλγαρικής και δεν αναγνωρίζουν «μακεδονική» ιστορία γιατί θεωρούν (κι έτσι είναι) ότι προσπαθούν να καπηλευτούν τη βουλγαρική, όπως ακριβώς προσπάθησαν να κάνουν και με τον Μέγα Αλέξανδρο.
Κι από την άλλη έχουμε και τους γείτονες Αλβανούς που ανάλογα με το πού φυσάει ο άνεμος εγείρουν και θέμα Τσαμουριάς. Κι αντί να κόψουμε το βήχα στους καταδότες των Γερμανών που εξ αιτίας τους βρήκαν το θάνατο πολλοί Έλληνες πατριώτες στη διάρκεια της Κατοχής, τους χαϊδεύουμε τα αυτιά με το να προωθούμε την ένταξη των Δυτικών Βαλκανίων στην Ε.Ε. Για δε την ελληνική μειονότητα το επίσημο ελληνικό κράτος δεν ασχολείται καθόλου. Ξεχνιέται το ότι τρεις φορές με φόρο αίματος πέρασαν τα ελληνικά χωριά της Βορείου Ηπείρου σε ελληνική κυριαρχία και αντίστοιχες φορές δόθηκαν πάλι πίσω από τους συμμάχους μας χωρίς να ανοίξει ρουθούνι, παρ’ όλο που είμαστε με τη μεριά των νικητών. Για τη δε αμαρτωλή ιστορία της νήσου Σάσων τα λόγια περιττεύουν, όπου ο Βενιζέλος με νόμο δύο μόνο άρθρων την παρέδωσε στους Αλβανούς με πίεση πάλι των συμμάχων, η οποία αν ήταν σήμερα στην ελληνική επικράτεια θα προσμετρούσε στην ελληνική ΑΟΖ εκατοντάδες χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα.
Δίνοντας τέλος μια εικόνα για το πώς τοποθετείται η Ελλάδα μέσα σε έναν πολυπολικό κόσμο, όπως είναι αυτός που ζούμε σήμερα, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι αποτελεί μέγιστο στοίχημα η συνέχιση και ενίσχυση των παραδοσιακά καλών σχέσεων της χώρας μας όχι μόνο με το Ισραήλ, αλλά και με τον Αραβικό κόσμο, που δεν επιθυμεί διόλου να βλέπει μια Τουρκία – Ηγεμόνα της περιοχής. Όποια λάθη έγιναν στο παρελθόν τα οποία είχαν άσχημες επιπτώσεις όπως, λόγου χάρη το Τουρκολιβυκό μνημόνιο πρέπει να διορθωθούν ώστε να καταστεί αυτό πρακτικά ανεφάρμοστο. Πρέπει επίσης να διατηρηθούν οι παραδοσιακά καλές σχέσεις μας με τις Ηνωμένες Πολιτείες, σχέσεις όμως που θα βασίζονται στον αμοιβαίο σεβασμό των συμφερόντων των δύο πλευρών κι όχι υπό το πρίσμα ενός Imperium που μόνο διχόνοιες μπορεί να προκαλέσει. Οι καλές σχέσεις μας με τις Ηνωμένες Πολιτείες δεν πρέπει επ’ ουδενί να αποτελέσουν τροχοπέδη στην ανάπτυξη εξ ίσου καλών σχέσεων και με τη Ρωσία (εξαιρώ το θέμα της εισβολής στην Ουκρανία, που βέβαια κακώς υπήρξε εμπλοκή μας τόσο έντονα). Η σύσφιξη των σχέσεών μας με την Ινδία είναι επίσης σημαντική, αφού αποτελεί το αντίπαλο δέος του Πακιστάν, στενού συμμάχου της Τουρκίας.
Έδωσα μόνο λίγα παραδείγματα για το ποια είναι η κατάσταση στη γειτονιά μας και πώς θα μπορούσε να ήταν αν οι αποφάσεις της ελληνικής Πολιτείας λαμβάνονταν με γνώμονα καθαρά το εθνικό συμφέρον κι όχι το μικροκομματικό ή και προσωπικό. Με αυτό σαν πυξίδα πορευόμαστε στον νέο πολιτικό οργανισμό «ΓΕΦΥΡΑ ΔΙΕΞΟΔΟΥ» με πρόγραμμα, δουλειά, δράση και πίστη σ’ αυτό που θέλουμε να πετύχουμε για να καμαρώσουμε κάποτε τη χώρα μας να αναπτύσσεται και να προοδεύει ώστε να αφήσουμε μια παρακαταθήκη στα παιδιά μας αν όχι αντάξια των προγόνων μας τουλάχιστον ικανή ώστε να εξασφαλίσει την ευημερία για πολλές επόμενες γενιές.
(*) https://www.newsbreak.gr/politiki/314619/ellinas-kathigitis-xeplenei-erntogan/
Σωτήρης Π. Μάκιος
Μέλος Πολιτικής Γραμματείας & Διοικούσας Επιτροπής ΓΕΦΥΡΑΣ ΔΙΕΞΟΔΟΥ
