31 η ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2022
Η 31 η Ιανουαρίου από μόνη της παράγει αρνητικά συναισθήματα σε όποιον τολμά ακόμη να λέει ότι είναι Έλληνας πατριώτης. Αυτόματα το μυαλό ταξιδεύει πίσω 26 χρόνια – αλήθεια πότε πέρασαν κιόλας 26 χρόνια – για να τιμήσει τη μνήμη τριών νέων ανθρώπων που έφυγαν τόσο άδικα και προδοτικά στα γεγονότα των Ιμίων. Τα ονόματα των Γιαλοψού, Καραθανάση, Βλαχάκου
και το πόσο ξαφνικά κόπηκε το νήμα της ζωής τους θέλοντας να υπερασπιστούν τα πάτρια εδάφη, φουντώνει την οργή γιατί εξ αιτίας κάποιων ανίκανων βρέθηκαν στο λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή. Η ασχετοσύνη των πολιτικών ταγών στοιχίζει τη ζωή τριών ανθρώπων, αφήνοντας πίσω τους ακρωτηριασμένες και ψυχολογικά καταρρακωμένες οικογένειες.
Αυτά τότε. Όχι, δεν είχα σκοπό να κάνω το μνημόσυνο αυτών των τριών ηρώων, άλλωστε υπάρχουν πολλοί σχετικότεροι και καταλληλότεροι εμού για να κάνουν κάτι τέτοιο. Ερχόμαστε στο σήμερα.
Αποφράδα ημέρα η 31 η Ιανουαρίου. Όπως τότε που μια μάνα, μια σύζυγος, ένα παιδί σπάραζε από το χαμό του γιου, του συζύγου, του πατέρα έτσι και χθες μια μάνα, ένας πατέρας, έπαιρναν στα χέρια τους το άψυχο κορμί του 19χρονου σπλάχνου τους. Από τη μια στιγμή στην άλλη μια οικογένεια διαλύεται, ένας γονιός καταρρέει, σκεπτόμενος «ποιος ο λόγος να ζει, αν το φως της ζωής του χάθηκε». Κι αυτό γιατί; Τι λάθος έκανε το σπλάχνο του; ΗΤΑΝ ΟΠΑΔΟΣ ΤΟΥ ΑΡΗ!!! Τι έγκλημα, αλήθεια, για κάποιους…
Τι να πεις; Είναι από τις στιγμές που το μυαλό σταματάει, τα αισθήματα τρελαίνονται, συνειδητοποιείς τη ματαιότητα της ύπαρξής σου. Είναι το πρώτο έγκλημα αυτού του είδους; Σαφώς και όχι. Θα είναι το τελευταίο; Μπορείς να δώσεις την ίδια απάντηση με αντίστοιχη βεβαιότητα. Δεν το εύχεσαι, σίγουρα, αν είσαι στοιχειωδώς άνθρωπος. Ψάχνεις να ανακαλύψεις τις προϋποθέσεις για
να υποστηρίξεις ότι ήταν «η ώρα η κακιά» κι ότι δεν μπορεί να επαναληφθεί για να κατευνάσεις τα νεύρα σου. Ήταν το οπαδικό μίσος που όπλισε το χέρι του δράστη; Εκνευρίζεσαι με τον εαυτό σου και μόνο σ’ αυτή τη σκέψη, γιατί αφήνει μια οσμή δικαιολογίας. Θα μείνει το έγκλημα ατιμώρητο; Κατά πάσα πιθανότητα όχι.
Εκεί είναι που ανασύρονται στο μυαλό σου σειρά τέτοιων γεγονότων που με τον ένα τρόπο (πληθώρα εκκρεμών δικαστικών αποφάσεων, γραφειοκρατικές καθυστερήσεις) ή τον άλλο («σαΐνια» δικηγόροι, πολιτικές παρεμβολές για ικανοποίηση της πολυάριθμης κομματικής πελατείας), όπου οι δράστες όχι μόνο έπεσαν στα μαλακά, αλλά τους έδωσε και ένα «μετάλλιο» στη νοοτροπία των «συντρόφων» τους για το τι τράβηξαν για το «μεγαλείο» της ομάδας τους.
Γελοία καθάρματα! Πόσο τραγικά αποδεικνύεται η αλήθεια των λόγων αυτών που υποστηρίζουν ότι η έλλειψη Παιδείας μετατρέπει τον Άνθρωπο σε αιμοσταγές θηρίο, πώς να ανοίξεις το κούφιο κεφάλι αυτού του δράστη και να του πεις ότι ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΟΙ! Η ζωή του ανθρώπου είναι πιο πολύτιμη από όλα τα πλούτη του κόσμου. Γιατί; Γιατί απλούστατα, ΔΕΝ
ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΗΝ ΠΑΡΕΧΕΙΣ. Τι δεν καταλαβαίνεις ρε κασμά;
Συνεχίζω και κάνω δεύτερες σκέψεις για το ύψος της ποινής. Προσωπικά είμαι κατά της θανατικής ποινής για τον λόγο που ανέφερα προ ολίγου. Ισόβια; Πόσο επίκαιρα έρχεται στο μυαλό η ρήση ενός παλιού πολιτικού –για άλλο βέβαια λόγο- πως «όταν λέμε ισόβια, εννοούμε ισόβια». Αλλά και ποιο το όφελος των ισοβίων; Θα επαναφέρει το παλληκάρι στη ζωή; Θα λειτουργήσει αποτρεπτικά για δυνητικά μελλοντικούς μιμητές της πράξης του; Πάσα αντίρρηση δεκτή. Δυστυχώς κάποια αρρωστημένα μυαλά σκέφτονται και την αυτοδικία. Ζούγκλα!
Το θέμα είναι ένα. Θα πρέπει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ η Θέμιδα να ξαναδέσει τα μάτια της και να αποδώσει δικαιοσύνη με βάση τη νομολογία που θα κινείται όχι μόνο με τιμωρητική διάθεση αλλά και με κατά το δυνατόν σωφρονιστική. Ευτυχώς τα στελέχη που την περιβάλλουν έχουν και το ήθος και κυρίως τη θέληση για να το καταφέρουν. Αρκεί να απαγκιστρωθούν από τις αγκυλώσεις που δεν τους αφήνουν να τιμήσουν το Δικαστικό Σώμα.
Κι επιτέλους καταλάβετε ότι είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι γιατί αδιαφορούμε και σαν γονείς για τη σωστή ανατροφή των παιδιών μας και σαν «φίλοι» του αθλητισμού για το τέρας αυτό που αναθρέψαμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, γιατί έχουμε πάψει πλέον να σκεφτόμαστε σαν έλλογα όντα για τα αυτονόητα κι έχουμε καταντήσει να παρακολουθούμε αποβλακωμένοι να περνά άδεια η
ζωή από μπροστά μας, περιμένοντας μοιρολατρικά το τέλος της.
Ένας φίλος του Π.Α.Ο.Κ.
Σωτήρης Μάκιος
Μέλος της Πολιτικής Γραμματείας της Γέφυρας Διεξόδου
